9

  W poniedziałkowe popołudnie  Andreas powoli pakował do torby wszystkie swoje rzeczy. Za chwilę miał zamiar iść do Emily . Wiedział , że pojawi się tam też jej mama i siostra, żeby pomóc jej ogarnąć wszystko przed jutrzejszym wyjściem. Dziewczyna jeszcze nie miała pojęcia , że jutro wcale nie stawi się u siebie w domu. Tylko wyjedzie z nim do oddalonego o prawie dwieście  kilometrów Oberstdorfu. Wiedział , że musi być przy niej jak się o tym dowie. Żeby od razu wybić jej z głowy wszystkie protesty. A jak będzie trzeba, to zostanie w jej pokoju całą noc. Aby dopilnować tego, żeby nigdzie stąd nie zniknęła. Potem może ją związać, wrzucić do bagażnika  i siłą zmusić do wyjazdu. Bo , zdawał sobie sprawę z tego , że nie będzie zachwycona tym pomysłem. Ona będzie wprost nieziemsko wkurzona. Na tyle już zdążył ją poznać przez te kilkanaście dni.

Uśmiechnął się do siebie na samą myśl o tym i zamknął zamek swojej torby. Chwycił do ręki kule i pomału skierował swoje kroki do pokoju dziewczyny. Siedziała jeszcze sama , wpatrując się w ekran telefonu. Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech na jego widok , co niezmiernie go ucieszyło. Choć może nie powinno? Może ona uśmiecha się na myśl o tym , że już jutro zniknie z jej życia. I da jej w końcu święty spokój. Andreas parsknął śmiechem na samą myśl o tym. Pokręciła głową i spoglądała na niego jak podchodzi i siada na brzegu łóżka.
-Gotowa żeby stąd wyjść?
-Właściwie to nie- uśmiechnęła się smutno - nie mam pojęcia jak poradzę sobie z tym wszystkim czekającym mnie na zewnątrz.
-Jestem pewny , że dasz sobie radę- po jego słowach, w pokoju pojawia się Lisa z mamą. Z walizką w ręce.
-Wyjeżdżacie gdzieś? - na twarzy blondynki pojawia się mały uśmiech.
-My nie. Ty- wybucha śmiechem Lisa.
-Mam tutaj swoją torbę, gdybyście zapomniały- Andreas wpatruje się w całą trójkę w wyczekiwaniu. Tłumiąc śmiech.  No to za chwilę się zacznie.

-Em, bo właściwie powinniśmy Ci coś powiedzieć- nie podoba mi się ton mojej mamy. Co takiego chce mi powiedzieć? I po cholerę jej ta walizka?
-Nie możemy przełożyć tego na jutro? Jak już będę w domu- nie uśmiechają mi się jakieś dziwne, poważne rozmowy w towarzystwie Andreasa, który chyba nie ma zamiaru się stąd ruszyć.
-Nie jedziesz do domu Em- na ustach Lisy błąka się uśmiech. A mnie mimo tego, że jeszcze przed chwilą nie byłam pewna czy chcę stąd wyjść ogarnia przerażenia.
-Jak to? Przecież mogę stąd wyjść. Co się dzieje?
-Wiesz , że musisz mieć rehabilitację..
-Wiem, ktoś usilnie dziennie mi to przypomina- przerywam ze złością mojej mamie spoglądając na Andreasa- dlatego obiecałam , że będę się tutaj stawiać.
- Emily, rehabilitacja w szpitalu jest w porządku. Ale Ty potrzebujesz czegoś lepszego.
-A Ty co się wtrącasz?- prycham w jego kierunku- jutro oboje stąd wychodzimy i to nie jest już Twoja sprawa.
-A właśnie , że moja- wybucha śmiechem, wkurzając mnie jeszcze mocniej- założyłem się z Tobą i zamierzam dopilnować żebyś nie oszukiwała.
-Słucham?
-W Oberstdorfie jest ośrodek. Gdzie zawsze leczymy kontuzje. Jest tam najlepsza rehabilitacja w Niemczech. I jutro ...
-Na pewno nie. Wybij to sobie z głowy- przerywam mu ze złością.
-Dlaczego?
-Bo to pewno kosztuje majątek. A nas na to nie stać. Wystarczy mi rehabilitacja tutaj.
-Wszystko jest już załatwione.
-Nie pozwolę żebyś za to płacił. Jeszcze tego brakowało.
-To nie ja Emily. Nie ukrywam , że wpadłem na to samo. Ale ktoś mnie uprzedził.
-Kto?
-Nie mam pojęcia. Co nie zmienia faktu , że kolejne tygodnie spędzimy ze sobą- nie, to nie dzieje się naprawdę . Patrzę na jego uśmiechniętą twarz i mam ochotę przywalić mu z całej siły. No co za idiota. Nieźle to sobie wymyślił. W ogóle mu nie wierzę. Niech gada co chce. I tak wiem , że to jego sprawka. Mam ochotę odmówić. Nie zgodzić się. Ale patrzę na swoją mamę i siostrę . I widzę jakie są szczęśliwe z tego powodu. One ciągle mają jeszcze nadzieje.

 We wtorkowy poranek cała niemiecka kadra  wylądowała na monachijskim lotnisku po ostatnich konkursach pucharu świata w tym sezonie. Richard powoli zbliżył się do  samochodu Karla i wrzucił swoje torby do bagażnika. Które kumpel miał podrzucić mu do domu. On sam obiecał Andreasowi , że pojawi się w szpitalu i zawiezie ich do Oberstdorfu. W którym oboje z Karlem mieszkali.
Żałował, że to Karla , Andreas nie poprosił o pomoc. A on z chęcią zająłby się bagażami.

Wsiadł do swojego auta i najwolniej jak potrafił, przejeżdżał uliczkami Monachium. Aby jak najmocniej opóźnić moment w którym znów ją zobaczy.
 Każda minuta spędzona w jej towarzystwie boleśnie przypominała mu o tym co zrobili. Powodując coraz większe wyrzuty sumienia.  Wiedział jednak  , że to i tak mała kara za to co się stało.  Za to , że przez ich lekkomyślną decyzję, jej życie zostało całkowicie zniszczone. Próbował usprawiedliwiać się sam przed sobą, że to przecież, nie on prowadził. Niestety w niczym mu to nie pomagało. Bo był tam, wsiadł do tego samochodu i nie powstrzymał swojego kumpla. Mimo , że mógł to zrobić. I mógł też , z nią zostać.

Opłacenie jej rehabilitacji, ani na moment nie zmniejszyło jego poczucia winy. Ale było to jedyne co mógł w tej chwili zrobić. I miał tylko nadzieję, że ona choć trochę pomoże. Że przywróci jej  choć w najmniejszym stopniu możliwość życia jakie prowadziła przed wypadkiem.

Zaparkował samochód na szpitalnym parkingu i z ociąganiem wyszedł na zewnątrz. Oparł się o maskę i nerwowo spoglądał na zegarek. Czekając , aż się pojawią. Wiedział , że już za chwilę będzie musiał spędzić z nią  ponad dwie godziny. Dwie godziny w zamkniętym samochodzie. Nie miał pojęcia jak sobie z tym poradzi. Najchętniej wsiadłby  z powrotem do samochodu i odjechał jak najdalej stąd. Wiedział jednak że nie może tego zrobić . Był jej to po prostu winien.
-Znalazłeś  telefon? - jest tak zaskoczony jej widokiem obok siebie, że na początku nie ma pojęcia o czym ona mówi. Dopiero po chwili orientuje się o co chodzi.
-Tak , był w samochodzie.
-Telefon?
-A Ty wszystko musisz od razu wiedzieć?- dziewczyna prycha w kierunki Andreasa.
-Widzę, że będzie wesoło - Richard dopiero teraz zauważa brunetkę stojąco obok Emily.
-Wiesz, że się o to nie prosiłam, Lea. To on sobie wymyślił cały ten wyjazd.
-Mówiłem Ci , że nie mam z tym nic wspólnego.
-Akurat Ci uwierzę- dziewczyna jest coraz bardziej poirytowana- możemy już jechać? Chcę jak najszybciej zamknąć się sama w pokoju.
-Skąd wiesz że sama ?- na twarzy Andreasa pojawia się uśmiech, a na jej jeszcze wieksza złość.
-Chyba bym Cię zabiła, gdyby było inaczej.
-Nie złość się już. Wiesz że teraz jesteś skazana na moje towarzystwo - Andreas  posyła w jej stronę kolejny uśmiech i bez zastanowienia bierze ją na ręce - życzysz sobie z przodu? Czy wolisz spędzić podróż ze mną na tylnej kanapie?
-Z przodu. Może przynajmniej chwilę od Ciebie odpocznę - na jej słowa Richard zamiera w pół kroku. To znaczy, że będzie jeszcze bliżej niego. Zaciska na moment oczy, próbując się uspokoić. Andreas sadza Emily na przednim siedzeniu jego samochodu. Brunetka chyba Lea , przytula ją jeszcze na moment do siebie.

-Będę za Tobą tęsknić.

-Ja też, Em. Ale wydaje mi się , że to dobry pomysł. Tam przynajmniej masz jakąkolwiek szansę...

-Nie mam żadnej Lea- blondynka przerywa jej za złością- dobrze wiesz , że nigdy nie zagram już w ręczną.

Na jej słowa Richard kuli się w sobie. A jednak. Dziewczyna trenowała piłkę ręczną. I wydaje mu się ,że musiała być w tym dobra. 

-Em, wszystko się ułoży.

-Dobrze Ci mówić. To Ty zagrasz w klubie za kilka miesięcy nie ja. A miałyśmy grać razem.

-Przecież to nie moja wina- w oczach brunetki pojawiają się łzy.

-Przepraszam Lea. Ja sobie po prostu nie radzę-  Emily spuszcza głową. Chyba zawstydzona swoim wybuchem. Richard przypatruje się im ze swojego miejsca.

-Kocham Cię, Em.

-Też Cię kocham- na jej twarzy pojawia się delikatny uśmiech- i pokaż im na co Cię stać. Za nas obie Lea.

Dziewczyna zatrzaskuje drzwi samochodu. Richard oddycha z ulgą, odjeżdżając z parkingu. Spogląda na nią ukradkiem jak ociera łzy. Będzie gorzej niż myślał.