1

Luca opierał się o ścianę szkolnego budynku, spoglądając na zegarek. Mecz skończył się kilkanaście minut temu. I nie mógł się doczekać, aż Emily w końcu wyjdzie z szatni.
 Podobała mu się od dawna. Ale dopiero rok temu zdecydował się z nią umówić. Wcześniej jakoś nie potrafił zdobyć się na odwagę. Była inna niż wszystkie dziewczyny z którymi spotykał się przed nią. I wydawało mu się, że to ona jest tą jedyną. Nie, nie wydawało mu się . Był tego pewny.
Gdy tylko się dowiedział , że przedstawiciel monachijskiego klubu pojawi się na tym meczu. Zarezerwował stolik w najlepszej restauracji w pobliżu jej domu. Od początku był pewny, że jej się uda. Była najlepsza w całej drużynie. I po prostu nie było innej możliwości.
Uśmiech pojawia się na jego twarzy , gdy dziewczyna  pojawia się w drzwiach. Od razu do niej podchodzi przyciągając ją do siebie.


Wychodzę z szatni ciągle pogrążona we własnych myślach. Lea papla wesoło, nadal  nie mogąc uwierzyć w nasze szczęście.
-Jesteś tutaj Em? Czy kompletnie nam odpłynęłaś? - Luca oplata moją talię rękami, przyciągając  do siebie. Uśmiecham się na jego widok, cmokając go w policzek.
 Spotykaliśmy się od ponad roku i nie widziałam świata poza nim. Był idealny. Starszy ode mnie o dwa lata. Przystojny, czuły, romantyczny. I co najważniejsze był mój. Zazdrościły mi go wszystkie dziewczyny z drużyny.
-Musimy to uczcić - Elias zrównuje z nami krok chwytając Leę za rękę. Przewracam ze śmiechem oczami. Nie w głowie mi imprezy. Nie lubię alkoholu i smrodu papierosów. Którego pełno w okolicznych barach w piątkowy wieczór.
-Naprawdę musimy? - wybucham śmiechem.
-Em , daj się namówić. Ten jeden jedyny raz- Luca całuje mnie  w czubek głowy.
-Lea? - spoglądam pytająco na przyjaciółkę.
-Chyba nie możemy im dzisiaj odmówić - śmieje się patrząc na chłopaków.

Właśnie zaczęły się krótkie zimowe ferie. Miałyśmy kilka dni przerwy od nauki i treningów. Chyba nic się nie stanie, gdy raz odpuszczę i spędzę wieczór w knajpce z chłopakiem i przyjaciółmi.
-Niech będzie- na moje słowa, Luca chwyta mnie w pasie okręcając w okół siebie. Odstawia mnie po chwili i idziemy w stronę parkingu.
-Ale nie zamierzasz później prowadzić?- patrzę na niego zajmując miejsce na przednim fotelu jego sportowego samochodu.
-Emily , znasz mnie chyba- patrzy na mnie z wyrzutem.
-Znam , znam przepraszam - przytulam się do niego i przygryzam delikatnie płatek jego ucha.
Musiałam jednak zapytać. Nie mogę nic na to poradzić. Alkohol i samochód to dla mnie najgorsze połączenie. To tylko cierpienie, śmierć i straszna tęsknota która pozostaje na zawsze. Nie wiem czy byłabym mu w stanie kiedykolwiek wybaczyć, gdyby wsiadł do samochodu pod wpływem alkoholu.


Już po chwili wchodzimy do drogiej restauracji na obrzeżach Monachium. W pobliżu mojego domu. Wiem , że wybrał to miejsce ze względu na mnie. Żebym nie musiała ciągnąć się taksówkami przez całe miasto. Uśmiecham się do siebie, na samą myśl o tym. Na jedynym z wolnych stolików, widnieje karteczka z napisem "Rezerwacja" . Jestem zdziwiona , że Luca prowadzi nas własnie do niego.
-Zarezerwowałeś?
-Wiesz jak ciężko dostać tutaj stolik w piątkowy wieczór?- śmieje się lekko.
-Ale przecież , nie wiedziałeś , że nam się uda, więc jakim cudem?
-Wiedziałem. Od samego początku. Jesteś przecież najlepsza. Obie jesteście.
Kręcę głową ze śmiechem. Jestem szczęśliwa, że tak we mnie wierzy. Chyba bardziej niż ja w samą siebie.
  Wysyłam mamie wiadomość, że wrócę później. Mimo , że byłam już pełnoletnia. Od wypadku w którym zginął ojciec ciągle zamartwiała się o mnie i moją młodszą siostrę. Czasem doprowadzając mnie tym do szału. Każde nasze spóźnienie wyprowadzało ją z równowagi. Dlatego starałam się w takich przypadkach zawsze informować ją odpowiednie wcześniej. Żeby zaoszczędzić jej dodatkowych nerwów.
-A ja myślałam ,że spędzimy ten wieczór przy piwie w zwykłej knajpie - odzywam się ze śmiechem . Niezbyt pasujemy do tego miejsce. W dresie i adidasach, zaraz po meczu.
-Przecież dzisiaj mamy co świętować- Luca przyciąga mnie do siebie , kompletnie się nie przejmując zainteresowaniem jakie wzbudzamy wśród tych wszystkich elegancko ubranych ludzi. Zamawiamy kolację rozmawiając i się śmiejąc. Idealny wieczór w idealnym towarzystwie.
-Szampan? Zwariowałeś? - kolejny już raz , tego wieczoru jestem zaskoczona. Gdy kelner zjawia się przy naszym stoliku i  rozlewa trunek do kieliszków.
 Od śmierci taty nie było nas stać na takie luksusy. Nie miałam  na markowe zakupy i wyjazdy na zagraniczne wakacje. Mimo tego nigdy nie narzekałam . Wiedziałam , że mama starała się na wszelkie sposoby zapewnić  mnie i Lisie wszystko co było potrzebne. Często odmawiając sobie.
 Za to Luca , nie mógł przejmować się brakiem gotówki. Często obsypując mnie drogimi prezentami. Moje protesty  za każdym razem, wywoływało uśmiech na jego twarzy. Zawsze twierdził ,  że to ja jestem jego najlepszym prezentem i zasługuję na to co najlepsze.
-Obydwie z Leą zasłużyłyście - składa na moich ustach pocałunek .

Nie lubię alkoholu. I nigdy nie piję. Bąbelki jednak przyjemnie rozlewają się po moim ciele. Powodując jeszcze większe uczucie szczęścia i radości.
Dochodzi północ gdy zaczynamy zbierać się do domu. Przed lokal podjeżdża taksówka, mająca zawieźć pozostałą trójkę do centrum Monachium. Z nich tylko ja mieszkałam trochę z boku.
-Może Cię jednak odprowadzę?- Luca przyciąga mnie do siebie. Nie chcąc się ze mną rozstawać.
-Mieszkam parę ulic dalej - śmieję się.
-Ale jest środek nocy-  protestuje kolejny raz.
-Zaraz odjedzie Ci taksówka - siłą wpycham go do środka , gdzie siedzi już Lea z Eliasem.
-Wpadnę do Ciebie rano, jak przyjadę po auto- mruga jeszcze do mnie zatrzaskując za sobą drzwi samochodu.
Stoję jeszcze przez parę sekund patrząc za znikającą za zakrętem taksówkę.  Zarzucam swoją sportową torbę na ramię i zbieram się w kierunku domu.

Jest zimna , mroźna noc. Zapinam zamek kurtki i owijam się szczelniej szalikiem. Podeszwy moich adidasów niebezpiecznie ślizgają się po oblodzonym chodniku. Przez wypity alkohol jeszcze trudniej utrzymać mi równowagę. Dobrze ,że nie zdecydowałam się wypić  więcej. Przeklinam pod nosem. Jeszcze tego mi brakowało, żebym coś sobie połamała.
Mam wrażenie , że wraz z coraz większymi płatkami śniegu spadającymi z nocnego nieba robi się zimniej. Chcę jak najszybciej znaleźć się w domu. Bez zastanowienia postanawiam skrócić sobie drogę. Nie będę przecież szła,  aż do świateł . Ulica jest pusta. O tej godzinie już prawie nic nie jeździ. Schodzę z chodnika gdy słyszę dźwięk wiadomości. Luca. " Już za Tobą tęsknię" Uśmiecham się do siebie robiąc kolejne kroki. Zmarzniętymi palcami wystukuję do niego wiadomość.   Nagły pisk opon i silne uderzenie sprawia , że wylatuję w powietrze jak kukiełka. Uderzam plecami o twardą ulicę. Mam wrażenie że słyszę trzask łamanych kości. Przeszywa mnie przeraźliwy ból. Wydaje mi się , że moje ciało jest nienaturalnie wykręcone. Krew zaczyna wypływać z rany na mojej twarzy. Zabarwiając biały puch na czerwono.