7

  W czwartkowy wieczór Luca zaraz po treningu zjawił się w szpitalu u Em. Już nawet nie był zaskoczony widokiem skoczka rozciągniętego na jej łóżku. Z opowieści Lei , wiedział ze spędzają ze sobą dużo czasu. Praktycznie każdą wolną chwilę. Ich wspólna przyjaciółka zapewniała go , że Andreas niezmiernie irytuje Em. I ona wcale nie ma ochoty na jego towarzystwo. Nie zmieniało to jednak faktu , że był o nią zazdrosny. Zresztą kto by nie był. Gdyby przy jego dziewczynie, kręcił się ktoś taki jak Andreas. Chłopak wita się z nim i po chwili opuszcza salę. Luca przyciąga sobie krzesło i zajmuje miejsce obok dziewczyny.

-Możemy pogadać?- na dźwięk jej głosu, Luca podskakuje zaskoczony. Dziewczyna tak rzadko z nim ostatnio rozmawiała, że czasami zastanawiał się czy ona jeszcze potrafi mówić.

-Jasne Em. Coś się stało?

-Luca,  to nie ma sensu- blondynka wpatruje się w niego smutnym wzrokiem.

-Ale co? Nic nie rozumiem Emily.

-Wszystko. Wydaje mi się , że nie powinieneś tutaj więcej przychodzić.

-Em co się dzieje? Co Ci przychodzi do głowy?

-Ostatnio dużo myślałam Luca. I doszłam do wniosku , że powinniśmy dać sobie spokój.

Luca jest tak zaskoczony jej słowami, że przez chwilę wpatruje się w nią w milczeniu. Dopiero po chwili dochodzi do niego sens słów dziewczyny.

-To przez niego tak? Nie chcesz ze mną być przez niego?- Luca nerwowo zaciska pięści wpatrując się w blondynkę. Wiedział, od momentu jak zobaczył go przy niej pierwszy raz , przeczuwał , że tak to się skończy.

-Nie, Luca. Andreas nie ma z tym nic wspólnego. Jak w ogóle mogłeś wpaść na tak niedorzeczny pomysł?

-To dlaczego Em? 

-Bo zasługujesz na kogoś lepszego Luca. Na kogoś z kim możesz pójść na mecz. Na dyskotekę. Na zwykły spacer.

-Ale ja z Tobą chcę chodzić w te miejsca. Nie ma nikogo lepszego- na jego słowa dziewczyna śmieje się smutno.

-To niemożliwe. 

-Kocham Cię, Emily. Czy chodzisz czy nie. Dla mnie to niczego nie zmienia.

-Proszę Cię Luca. Nie utrudniaj tego - w jej oczach szklą się łzy. On sam ma wrażenie , że zaraz się rozpłacze.

-Dajmy sobie trochę czasu. Ale nie kończ tego Em. 

-Przepraszam Luca. Ale jak opadną emocje, sam zdasz sobie sprawę  z tego , że to było najlepsze wyjście.

-Zależy mi na Tobie. I nie zmienisz tego. - Luca podnosi się szybko, znikając za drzwiami.


  Wpatruję się w zamykające się za Lucą drzwi. Od pewnego czasu, męczyła mnie myśl, żeby to w końcu zakończyć. Przecież to nie miało już żadnego sensu. On zasługiwał na kogoś lepszego. Na normalną dziewczynę z którą będzie mógł się spotykać. Wyjść potańczyć czy choćby na zwykły spacer do parku. Po co mu ktoś taki jak ja? Ktoś kto już nigdy nie wstanie z tego pieprzonego wózka.
Mimo , że byłam pewna swojej decyzji. I przemyślałam ją tysiące razy. Z moich oczu zaczynają wypływać łzy. I nie potrafię ich powstrzymać. Nie wiem co mną kieruje, gdy wyjeżdżam na korytarz  i kieruję się wprost do sali Andreasa.  Podnosi się z łóżka gdy tylko mnie widzi.
-Czyżbyś się stęskniła , że sama się u mnie zjawiasz? - jego śmiech milknie w momencie gdy na mnie spogląda- co jest Emily? Coś się stało?
-Rozstałam się z Lucą.
-Zostawił Cię? Co za idiota.
-To ja z nim zerwałam , Andreas.
-Chyba nie rozumiem- patrzy na mnie zamyślony- jeśli Ty z nim zerwałaś, to dlaczego teraz płaczesz?
-Nie wiem. I chyba niepotrzebnie tutaj przyszłam- odwracam się, kierując w stronę wyjścia.
-Przyszłaś to zostań. Widocznie chciałaś pogadać- chwyta mój wózek przyciągając do łóżka- dlaczego z nim zerwałaś? Twój płacz wskazuje na to, że Ci zależy.
-Bo on zasługuje na kogoś lepszego.
-Powiedział Ci tak?- w oczach Andreasa pojawia się złość.
-Nie. To moje zdanie. On powinien mieć normalną dziewczynę.
-A Ty niby jesteś jaka? Nie zauważyłem, żeby Ci czegokolwiek brakowało.
-Nie żartuj sobie ze mnie Andreas.
-To może oświeć mnie czego Ci brakuje- prycha w moim kierunku- oprócz rozumu oczywiście. Bo jego chyba nie masz.
-Ja nie chodzę Andreas. I nigdy nie będę chodzić.
-Naprawdę myślisz , że to koniec świata?- jeśli myślałam , że w jego towarzystwo się uspokoję to chyba się pomyliłam, chcę stąd iść ale nie pozwala mi na to - zdaję sobie sprawę z tego , że nie jest Ci łatwo. Nie mam pojęcia co Ci się stało, ale to musiało być dla Ciebie straszne. Ale zdaj sobie sprawę z tego, że inni mają gorzej.
-Gorzej? Nie wydaje mi się.
-Jak już stąd wyjdziemy. Udowodnię Ci to. Może wtedy coś do Ciebie dotrze. Na razie sama się na to skazujesz , kompletnie odmawiając współpracy przy rehabilitacji.
-Przecież chodzę tam.
-Tylko dlatego , że Cię do tego zmuszam. Jestem pewny , że jak tylko przestanę, nie pojawisz się więcej na ćwiczeniach- wpatruję się w niego z coraz większą wściekłością. Dlatego , że tak dobrze mnie przejrzał- ale wiesz co? Nie pozwolę Ci na to.
-Ciekawe jak to zrobisz- jego zaciętość w tym , żeby mi pomóc jest zadziwiająca.
-Coś wymyślę. A Ty zacznij już myśleć w jaki sposób mi kiedyś podziękujesz . Jak już zaczniesz chodzić- mruży oczy ciągle się złoszcząc.
-Nie muszę myśleć. Bo to się nigdy nie stanie.
-Chcesz się założyć?- wyciąga rękę w moim kierunku , bez zastanowienia podaję mu swoją- tylko bez oszustw. Od jutra przestajesz olewać ćwiczenia. I bierzesz się za nie solidnie. Bo inaczej nasz zakład nie będzie miał sensu.
-Nigdy nie oszukuję- patrzę na wesołe iskierki w jego oczach i już wiem , że dałam się wkręcić jak dziecko. Podszedł mnie w taki sposób , żebym w końcu zaczęła się przykładać do rehabilitacji. Ale jestem pewna , że to ja mam rację. I bez problemu wygram ten zakład.