8

  Andreas siedział na krześle wpatrując się w Emily. Od dwóch dni naprawdę przykładała się do tego co robi. Też zaczął w końcu rehabilitację i tak załatwił wszystko , że odbywała się ona w tych samych godzinach co jej. Chciał ją mieć na oku przez te ostatnie dni. Widział , że w przyszłym tygodniu obydwoje opuszczą szpital. On miał się udać do ośrodka w południowych Niemczech. Gdzie zawsze trenowali. I leczyli swoje kontuzje. To tam była najlepsza rehabilitacja w kraju.  A ona jeśli nadal nie będzie oszukiwać, miała się stawiać codziennie w szpitalu.
W jego głowie , zaczął kiełkować szalony pomysł. A gdyby tak, parsknął śmiechem na samą myśl o jej minie. Jakby się dowiedziała co wpadło mu do głowy. Musi to wszystko przemyśleć i porozmawiać z jej lekarzem. Dziewczyna podniosła na chwilę głowę z nad ekranu telefonu, gdy nie mógł przestać się śmiać.
-A Tobie co?
-Zastanawiam się po prostu czego sobie od Ciebie zażyczę po wygraniu zakładu - skłamał bez mrugnięcia okiem. Pokręciła tylko głową z rezygnacją, odkładając telefon na stolik. Wpatrywała się w niego przez chwilę w milczeniu po czym odezwała się cicho.
-Wiedziałyśmy z Leą, że musimy wygrać ten mecz.I dać z siebie wszystko. To była nasza szansa żeby zagrać w klubie po skończeniu szkoły- przerywa na moment przełykając ślinę- i wygrałyśmy. Facet z klubu wybrał akurat nas dwie. Możesz sobie wyobrazić jakie byłyśmy szczęśliwe?
Andreas patrzy na nią bojąc się nawet poruszyć. W końcu postanowiła się przed nim otworzyć. Bał się , że jakikolwiek ruch z jego strony wszystko zepsuje.
-Luca zabrał nas do restauracji. W czwórkę świętowaliśmy nasz sukces. A potem nagle wszystko prysnęło - z jej oczu zaczęły spływać łzy. Usiadł przy niej i wziął ją w ramiona.
-Jeśli nie chcesz, to nie mów- odezwał się cicho.
-Chciał mnie odprowadzić, ale przecież ja mieszkałam najbliżej. Dlatego wepchnęłam go do taksówki razem z Leą i Eliasem. Byłam przecież prawie pod domem. Dosłownie kilka przecznic.
Dziewczyna przerywa na chwilę , ocierając łzy wierzchem dłoni. Andreas ciągle przytulał ją do siebie. Nie mając ochoty wypuszczać jej ani na chwilę.
-Było mi cholernie zimno. Padał śnieg. Chciałam znaleźć się w domu jak najszybciej. Dlatego wlazłam na tą ulicę tam gdzie nie powinnam. Do tego wlepiona w ekran telefonu. Szczęśliwa jak nigdy wcześniej. A potem nagle wszystko zniknęło. Pamiętam tylko pisk opon i uderzenie. I dźwięk łamanych kości. Moich kości.
-Tak bardzo mi przykro, Emily- Andreas kołysał ją w ramionach, czekając aż się uspokoi. Chyba zaczynał ją trochę rozumieć. Jej złość. Jej poddanie się.  Otworzyła się przed nią ogromna szansa, która została zniszczona w kilka sekund. Nie wie jak on zachował by się na jej miejscu. Gdyby na zawsze stracił możliwość skakania.
-Nie musi Ci być przykro. To nie Twoja wina. Tylko moja i kogoś kto nie miał odwagi nawet poczekać na przyjazd karetki- prychnęła ze złością.
-Ktoś Cię tam zostawił? Ktoś nawet się nie zatrzymał?
-Było ich dwóch. Jeden z nich chciał ze mną zostać. Ten drugi mu nie pozwolił. Powiedział , że żaden z nich nie powinien prowadzić.
-Widziałaś ich? Wiesz jak wyglądają?
-Nie. Nic nie widziałam . Nie pamiętam nawet koloru samochodu. Słyszałam ich głosy. Ale nie tyle, żeby je rozpoznać. Wszystko mi się zamazuje.
-Oni powinni ponieść karę. Kimkolwiek byli- Andreas wpatrywał się w blondynkę, nerwowo zaciskając pięści. Nie zdawał sobie nawet sprawy, że ta dwójka to jego najlepsi przyjaciele.


Prosto z jej pokoju skierował się do dyżurki lekarzy. Już nie musiał niczego przemyśleć. Już był pewny. W ośrodku nie powinni robić żadnych problemów. Musiał tylko porozmawiać z jej lekarzem.  Miał nadzieję , że uda mu się załatwić wszystko tak, żeby Emily o niczym się nie dowiedziała.
-Mogę zając panu chwilę?- zapukał i stanął niepewnie w drzwiach.
-Jasne, coś nie w porządku? Jest jakiś problem?
-Nie , skąd - Andreas uśmiechnął się i zajął miejsce na przeciwko starszego mężczyzny w białym kitlu- chodzi o Emily.
-Bardzo Cię przepraszam. Ale nie mogę z Tobą o niej rozmawiać. Rozumiesz, tajemnica lekarska.
-Wiem , że wychodzi stąd za kilka dni. Rehabilitacja w szpitalu jest dobra. Ale sam pan wie, że nie jest najlepsza- ciągnął niewzruszony - poza tym mam wrażenie, że ona zrezygnuje z niej jak tylko stąd zniknie.
-Emily się poddała. Wie , że nawet jak zacznie chodzić, na zagranie nie ma już większych szans. A tylko na tym jej zależy. Choć ostatnio przykłada się bardziej.
-Wiem, ciągle ją do tego zmuszam. Dlatego chciałbym ją mieć na oku. I zabrać  do naszego ośrodka. Mamy tam najlepszych specjalistów. Wszystko tam załatwię. Nie wydaje mi się żeby był jakiś problem. Niech pan tylko porozmawia z jej mamą.
-Bardzo mi się podoba , że tak się nie przejąłeś Andreas. Ale to niemożliwe.
Andreas zacisnął nerwowo szczękę. Ale jak to niemożliwe ? Dlaczego? Przecież tam Emily będzie miała zapewnioną najlepszą rehabilitacje. Na najwyższym poziomie.
-Dlaczego? Jeśli chodzi o pieniądze , to nie ma problemu.
-Nie możesz tego załatwić, bo ktoś już to zrobił. Rozmawiałem już z mamą Emily. Zgodziła się bo tak naprawdę nie miała innego wyjścia. Choć niezręcznie było jej przyjąć , aż tak dużą pomoc finansową.
-Kto?
-Przepraszam, ale nie mogę Ci tego powiedzieć. Najważniejsze jest chyba to , że będziesz miał ją na oku- lekarz mruga do niego i podnosi się z miejsca- a teraz przepraszam, ale muszę iść do pacjentów.
-Jasne, jeszcze tylko jedna sprawa- na twarzy Andreasa pojawia się uśmiech - może pan załatwić wszystko tak , że wyjdziemy stąd  w jednym dniu? Boję się , że ucieknie mi gdzieś po drodze.
-Tyle mogę Ci załatwić- śmiech mężczyzny niesie się po szpitalnym korytarzu. Andreas znika za drzwiami swojego pokoju, zastanawiając się jak Emily na to zareaguje. I kto do cholery zapłacił za wszystko. Jedyna osoba która przychodziła mu do głowy. To jej były chłopak. Tylko jego byłoby na to stać. Z tego co wiedział w rodzinie Emily nie przelewało się. Z Luką sytuacja była odwrotna. Tylko, nie miał pojęcia jakim cudem udało mu się załatwić wszystko w ośrodku. Przecież nie każdy miał do niego dostęp. Po chwili przestał zaprzątać sobie tym głowę. Bo tak naprawdę teraz było to mało ważne. Najważniejsze było przekonać do tego dziewczynę . A to na pewno nie będzie łatwe.