30

-Ognisko ?! - otworzyłam oczy i z przerażeniem wpatrywałam się w Andreasa.
-Mhm- mruknął z uśmiechem - dzisiaj wieczorem.
-Nie mam ochoty - prychnęłam, przy niezadowoleniu Lisy. Nie odezwała się jednak ani słowem, widząc moją zaciętą minę.
-Powiedz to Wernerowi- Andreas ledwo tłumił śmiech . Świetnie, że tak bardzo bawiło go moje przerażenie- dzisiaj kończymy treningi tutaj. Za dwa dni wyruszamy do Wisły. To ma być takie małe spotkanie z wszystkimi wieczorem przy piwie. Wiesz, mamy się trochę odstresować przed rozpoczynającym się sezonem.
-Nie lubię piwa - tak jakby ten argument miał mi w ogóle pomóc - w ogóle nie lubię alkoholu. Po mojej ostatniej przygodzie z alkoholem, wylądowałam w szpitalu na długie tygodnie.
-Em, nie będzie tak źle. Będę z Tobą cały czas. Nawet nie spuszczę Cię z oczu- chłopak patrzył na mnie proszącym wzrokiem. Z drugiej strony czułam na sobie wzrok Lei i Lisy. Przez moment miałam wrażenie  jakby obległa mnie gromada szczeniaków. Cała trójka patrzała na mnie błagalnym wzrokiem. Nie miałam siły im odmówić.
-Dobra, ale tylko na chwilę. I jak będę chciała wrócić do pokoju to sobie pójdę. Sama- po moich słowach cała trójka wybucha śmiechem- i trzymasz Markusa z daleka ode mnie.
-To masz jak w banku. Nawet się do Ciebie nie zbliży - i nie tylko jego proszę  w myślach. Mam tylko nadzieję , że chłopak rozumie moje nieme błaganie.

  Andreas obejmował ramieniem dziewczynę , próbując dodać jej otuchy. Zdawał sobie sprawę , że sytuacja nie jest dla niej zbyt komfortowa , ale dzielnie dawała sobie radę. Starała się nie zwracać uwagi na chłopaków. I cicho rozmawiała z dziewczynami. 

 Teraz wdała się w pogawędkę ze Stephanem. Który właśnie się do nich dosiadł. Em chyba obdarzyła go największą sympatią z całej ekipy. Co bardzo go cieszyło. W końcu to Stephan był jego najlepszym przyjacielem z drużyny. Teraz ze śmiechem odebrała z rąk kumpla butelkę piwa i pociągnęła spory łyk.
-Podobno nie lubisz piwa- szepnął jej na ucho.
-Może najwyższy czas polubić- zaśmiała się cicho i upiła jeszcze trochę. Odwróciła głowę i pocałowała go w usta. Przy niezadowoleniu Markusa , który ciągle przypatrywał się im z boku. Andreas nadal nie miał pojęcia. Czego tak naprawdę chłopak od niej chciał. Przecież sprawa wypadku już ucichła. Emily nie drążyła tematu. Nawet nic nie chciała o tym słyszeć.  Richard wziął wszystko na siebie. Mimo , że tak naprawdę nie powinien tego robić.  Więc Markus nie musiał obawiać się , że coś mu grozi. Mógł odpuścić. Ale nie odpuścił. Andreas zastanawiał się dlaczego. Przecież chyba się nie zakochał. To nie było w jego stylu. Jeszcze mocniej przytulił dziewczynę do siebie, żeby mu pokazać , że jest jego. I ma się trzymać od niej z daleka.

 Dochodziła dwudziesta druga i na dworze robiło się coraz chłodniej. Em zapięła bluzę i oparła głowę na jego ramieniu.
-Zimno Ci?- spojrzał na jej gołe nogi, ubrane w krótkie spodenki.
-Trochę.
-Przyniosę Ci coś- chłopak podniósł się, ale  chwyciła go szybko za rękę.
-Nie trzeba. Zaraz będę się zbierać.
-Już?- jęknęła Lisa.
-Czy ja Ci każę gdzieś iść? Jak dla mnie możesz tu siedzieć do rana- blondynka zaśmiała się i zabrała Stephanowi z rąk kolejne piwo.
-Naprawdę chcesz się zbierać?- szepnął jej na ucho.
-I tak zbyt długo tutaj siedzę - pocałowała go szybko i powoli się podniosła.
-Odprowadzę Cię- Andreas nie miał ochoty się z nią rozstawać. Tak naprawdę liczył, że zniknie stąd razem z nią. I będę mieli okazje spędzić trochę czasu sami. I że w końcu nikt im nie przeszkodzi.
-Zostań  z resztą. Nie zgubię się - zaśmiała się .
-Ja pójdę z Em. Zaraz do Ciebie wrócę Lisa- Lea chwyciła blondynkę za rękę. I już po chwili zniknęły z jego pola widzenia.

-Naprawdę chcesz już iść spać ?- Lea obrzuciła mnie przenikliwym spojrzeniem , gdy tylko zostałyśmy same.
- Nie. Ale nie lubię spędzać czasu z nimi wszystkimi- powoli doszłyśmy do budynku. Z ulgą przysiadłam na ławce przed naszymi pokojami.
-Dlaczego? Chodzi o Markusa? On nie spuszcza z Ciebie wzroku. Wiesz o tym?- przyjaciółka zajęła miejsce obok mnie.
-Wiem. Nie czuję się zbyt dobrze  w tej sytuacji- pociągnęłam spory łyk z butelki zabranej Stephanowi- cieszę się, że tu jesteś. Brakowało mi Ciebie , Lea. Nawet nie wiesz ile razy potrzebowałam rozmowy z Tobą.
-Przez telefon, to jednak nie to samo , co?- przytuliła mnie do siebie. A po moich policzkach od razu spłynęły łzy - co jest Em? Co się dzieje?
-Nie wiem Lea.
-Myślałam , że jesteś szczęśliwa. Masz Andreasa, zaczęłaś chodzić. Wszystko się układa.
-Niby tak...
-Niby? Coś nie tak z Andim?
-Nie. On jest idealny. Czasem mam wrażenie , że nawet zbyt idealny- zaśmiałam się smutno - jestem mu tak cholernie wdzięczna za to co dla mnie robi. Nie mam pojęcia czy kiedykolwiek zdołam mu się odwdzięczyć za to wszystko.
-Odwdzięczyć Em? Ty jesteś z nim z wdzięczności? Myślałam , że go lubisz, że...
-Lubię . Nawet bardzo...
-Ale to nie to?
-Chcę żeby to było to. Nawet nie wiesz jak mocno.
-Ale nie jest Em. Prawda?- przyjaciółka nie spuszczała ze mnie wzroku- o kim ciągle myślisz ? O Markusie? Przecież mogłaś z nim być. Po co więc to skończyłaś? Po co zaczęłaś z Andreasem, jeśli nie możesz przestać myśleć o Markusie? A może, to wcale nie o tą dwójkę chodzi?
Nie odpowiadam, kończąc piwo. Bo co tak naprawdę mogę jej powiedzieć. Że ma rację. Że nie chodzi o żadnego z nich .  Sama nie mam pojęcia , co dzieje się w okół mnie. Nie wiem co czuję. Nie wiem co myślę. Niczego nie jestem pewna.
-Em co jest?
-Możemy już o tym nie rozmawiać? Proszę- patrzę na nią błagalnym wzrokiem- poza tym , Lisa na Ciebie czeka. Idź już.
-Jest tam z Agnes i chłopakami. Lisa to już nie mała dziewczynka , która potrzebuje opieki. Według mnie to Ty mnie bardziej teraz potrzebujesz.
-Dziękuje , że tu jesteś.
-Poczekaj chwilę  - Lea zrywa się i szybkim krokiem znika pomiędzy drzewami. Za chwilę zjawia się z powrotem z kilkoma piwami w rękach.
-Nie lubię piwa - śmieję się.
-Może najwyższy czas polubić - powtarza moje słowa , wkładając mi jedno do ręki.

   Dochodziła północ, Lea nadal siedziała na ławce z Emily. Mimo tego , że jej przyjaciółka już prawie dwie godziny temu chciała iść się położyć. Jakoś nie potrafiły się ze sobą rozstać. Piły kolejne piwo, zaśmiewając się do łez. Nie musiały się martwić , że kogoś obudzą. Bo impreza przy ognisku trwała w najlepsze. Nawet do nich co chwilę dochodził śmiech chłopaków i ich podniesione głowy. Jedynie Lisa z Agnes zniknęły niedawno w pokojach.
  Smutne tematy na razie odstawiły na bok. Choć Lea ciągle myślała o tym co dzieje się z Em.  Z jednej strony miała ochotę dowiedzieć się wszystkiego. Z drugiej nie chciała znów wywoływać płaczu u przyjaciółki.
 Po pewnym czasie minęła ich trójka chłopaków. Stephan z Davidem od razu skierowali się do drzwi budynku. Za to Andreas zatrzymał się przy nich na chwilę.
-Czy Ty nie miałaś się położyć?- uśmiechnął się do niej.
-Miałam - Emily wybuchnęła śmiechem- ale tak fajnie nam się rozmawia.
-Ciekawe o czym ?- chłopak zmrużył oczy wpatrując się w dziewczynę.
-Zgadnij - Emily wstała wtulając się w jego ramiona. Lea odwróciła na chwilę wzrok. Gdy przyjaciółka zachłannie wpiła się w usta chłopaka. Jego ręce zaraz zawędrowały pod jej bluzę. Lea miała wrażenie , że chłopak zaraz ją tu rozbierze.  Em z chichotem odsunęła się na bok.
-Naprawdę nie masz ochoty się już położyć?- wymruczał Andreas, na co Lea tylko przewróciła oczami ze śmiechem.
-Wydaje mi się , że Ty masz raczej ochotę na coś innego- Em parsknęła radośnie , siadając przy niej z powrotem.
-Widzimy się rano Em- chłopak pokręcił głową ze śmiechem i zniknął za drzwiami budynku.
-Naprawdę nie miałaś ochoty z nim  iść? -Lea spojrzała na dziewczynę ciągle się śmiejąc- czy dalej czekasz na tego jedynego? A może to właśnie on? Może to z Andreasem będzie ten pierwszy raz? A może już był?
Emily nagle przestała się śmiać. Spuściła głowę, wpatrując się w piwo w swoich rękach. Upiła spory łyk, ciągle milcząc.
-Em , czy ja o czymś nie wiem? Jestem Twoją najlepszą przyjaciółką - Lea wpatrywała się w nią z oburzeniem-  Czy Ty i Andreas?
-Nie spałam z Andreasem , Lea - odezwała się blondynka cicho nie podnosząc wzroku.
-Markus? - oczy Lei rozszerzyły się ze zdumienia. Emily pokręciła przecząco głową. Lea nie miała pojęcia o co chodzi. Nigdy nie miały przed sobą tajemnic. Rozmawiały od zawsze o wszystkim. Nawet o najbardziej wstydliwych sprawach. A teraz nagle musiała ją ciągnąć za język.  I nawet to nie wychodziło.
-Nie wiem jak to się stało, Lea. Nie wiem dlaczego to zrobiłam - odezwała się jej przyjaciółka nagle cicho- wtedy , w tamtym momencie nie myślałam o niczym innym. Tylko o tym , żeby z nim być.
-Ale z kim Em?
 Dziewczyna wciągnęła powietrze. Lea nie spuszczała z niej wzroku. Jeszcze nigdy między nimi nie panowała taka cisza.
-Miałaś ze mną porozmawiać. Jestem tutaj prawie dwa tygodnie, a Ty nadal nie znalazłaś dla mnie czasu- po pojawieniu się Markusa, Emily spuszcza głowę jeszcze mocniej.
-To ja Was może zostawię- Lea podniosła się niepewnie.
-Zostań- Emily chwyciła ją za rękę ciągnąc z powrotem i zwróciła się do chłopaka- porozmawiamy jutro. Obiecuję Markus. Wpadnij do mnie po śniadaniu.
- Jutro Andreas znów nie będzie Cię odstępował na krok- chłopak ściszył głos. Koło nich nagle przeszedł Karl z Wernerem.
-Nie podrywaj dziewczyny przyjacielowi - zaśmiał się trener. W oczach Markusa pojawiła się jeszcze większa złość. Lea nie zazdrościła przyjaciółce sytuacji w której się znalazła. Dwóch chłopaków z jednej drużyny. A właściwie  trzech. Bo o kimś Emily właśnie chciała jej powiedzieć. Lea była prawie pewna , że to o Richarda chodzi. Pamiętała sytuację gdy wpadły z Lisą na parking. I mogła się założyć, że gdyby znalazły się tam kilka sekund później.  Zobaczyłyby coś czego na pewno nie powinny. Lea nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć. Przecież Andreas był naprawdę idealny. Wymarzony chłopak każdej dziewczyny. Ale Em wyraźnie ciągnęło w inną stronę. I Lea nie miała pojęcia dlaczego jej  przyjaciółka mieszała w głowie Andreasowi.

Markus nagle chwycił dziewczynę za rękę przyciągając do siebie. Em spróbowała wyszarpnąć dłoń, ale chłopak był sporo silniejszy.
-Tęsknię za Tobą - wycedził. Jego usta nagle znalazły się na ustach przyjaciółki Lei.
-Puść - Emily szarpała się coraz bardziej. Ale Lea miała wrażenie że Markus z każdą sekundą coraz bardziej ją do siebie przyciągał.
- Zostaw ją -odezwała się niepewnie stając obok.
- Nie wtrącaj się Lea . To nie jest Twoja sprawa.
- Ale może moja? -za ich plecami jakby znikąd wyrósł Richard. Lea odetchnęła z ulgą. Za to na twarzy jej przyjaciółki pojawił się jeszcze większy strach. Łzy nagle trysnęły jej z oczu.
-Twoja ? -Markus zaśmiał się szyderczo. Poluźniając  uścisk na rękach Em. Dziewczyna skorzystała z okazji i  przysunęła się do Lei.  Która zaraz objęła ja ramieniem.
- Zostaw ją. Ona nie ma ochoty z Tobą rozmawiać - chłopak stanął na przeciwko Markusa mierząc go wzrokiem.
-Z Tobą też nie ma .
-Dlatego trzymam się z daleka jakbyś nie zauważył.
-Chodźmy do pokoju Emily- Lea pociągnęła dziewczynę za rękaw, korzystając z kłótni chłopaków. Niestety , ta stała jak zamurowana kompletnie nie zwracając na nią uwagi .
-Z daleka ? To co tutaj robisz?
-Zostaw ją Markus. Chyba , że chciałbyś.....
-Zamknij się- chłopak przerwał mu ze złością i zwrócił się w kierunku Emily - jutro po śniadaniu ?
Ta , pokiwała tylko głową.  I westchnęła z ulgą gdy dwójka chłopaków zniknęła za drzwiami budynku.
-Co to miało być Emily ?- Lea nie spuszczała z niej wzroku.
- Jutro Lea. Pogadamy jutro. Obiecuję - dziewczyna odezwała się cicho i weszła do pokoju.



Dodaję jak obiecałam.  Z góry jednak przepraszam za błędy.  Nie byłam w stanie poprawić rozdziału z powodu problemów  z zasięgiem. Pojawię się u Was w miarę możliwości.