29

  Andreas wpatrywał się w drzwi, czekając na Em. Każda minuta bez niej ciągnęła mu się w nieskończoność. Nie wyobrażał sobie swojego wyjazdu na zawody, bez niej . Wiedział jednak , że ona nie zmieni zdania. I nie chciał więcej drążyć tematu. Musiał jakoś sobie z tym poradzić. W końcu to tylko kilka dni. A do Hinterzarten już ją zabierze. Nawet gdy będzie ją miał związać i wrzucić do bagażnika.

  Pojawiła się po kilku minutach z mamą i dziewczynami. Skinęła całej ekipie głową na przywitanie . I zajęły stolik obok.
-No idź do niej. Przeżyjemy to śniadanie bez Ciebie- zaśmiał się Werner szturchając go w ramię - Ale za dwie godziny widzę Cię na skoczni. Możesz je nawet zabrać ze sobą.
Andreas podniósł się szybko i zajął miejsce przy dziewczynie. Cmoknął ją w policzek wywołując uśmiech u jej mamy.
-Werner zaprasza Was na trening - rzucił od niechcenia. Blondynka tylko przewróciła oczami. Za to jej młodsza siostra aż pisnęła z radości.
-Andreas, przecież wiesz...
-Proszę Em, proszę zgódź się- przerwała jej Lisa szybko. Andreas parsknął śmiechem. Lubił tą małą. Była taką mniejszą kopią Emily. Jego Emily.
-Lisa...
-No co? No błagam, nigdy nie widziałam skoków na żywo. No proszę- młoda zamrugała oczami. Uśmiechając się błagalnie.
-To może Ty i Lea pójdziecie z chłopakami. A ja zostanę z mamą?- blondynka odezwała się po chwili namysłu- tak dawno razem nie rozmawiałyśmy. A Wy w końcu zostajecie tutaj dłużej. Z Wami się jeszcze nagadam. Co Ty na to Andreas?
-Jasne, nie mam nic przeciwko- chłopak kolejny raz ją do siebie przytulił. I od razu postanowił załatwić sobie wyjazd do Hinterzarten- bo wiesz. Taki trening to w sumie nic takiego. A jeśli Twoja siostra tak bardzo chciałaby zobaczyć prawdziwe skoki na żywo...
-Nawet nie kończ Andreas- z oczu Emily posypały się błyskawice. Wiedział , że trochę przegiął. Ale jakoś później poradzi sobie z jej złością.
-Ale dlaczego? Twoja siostra zapewne chciałaby zobaczyć prawdziwe zawody - oczy Lisy po jego słowach zrobiły się okrągłe jak spodki. Za to Emily patrzała na niego z coraz większą wściekłością- więc jeśli zgodzi się Twoja mama, nie widzę przeszkód żeby dziewczyny zostały u nas, aż do kolejnych zawodów. I zabrały się z nami do Hinterzarten.
  I nawet jeśli ich mama nie miała zamiaru się zgodzić. Wybuch radości u jej młodszej córki, załatwił sprawę. Andreas już wiedział , że pojadą z nim. A Em trochę się powścieka i w końcu jej przejdzie.


-Zachowałeś się nie fair Andreas- dziewczyna ciągle była na niego obrażona, gdy odprowadził ją po śniadaniu do pokoju. Lea z Lisą razem z mamą poszły rozpakować swoje rzeczy. I mieli chwilę dla siebie, przed wyjściem na trening.
-Widziałaś jak jej zależy?
-A Ty widziałeś , że mnie nie? - odpowiedziała pytaniem na pytanie.
-Em, nie złość się. To Twoja siostra. Tak bardzo się ucieszyła.
-Ona? Naprawdę zrobiłeś to dla niej?- prychnęła- dobrze wiem, że zrobiłeś to dla siebie. Bo ciągle chciałeś żebym jechała z Tobą. Nie docierało do Ciebie , że ja nie mam ochoty.
-Szkoda , że tak myślisz Em.
-Bo tak jest. I nie próbuj mi wmawiać, że nie mam racji.
-Nie chcę się z Tobą kłócić- usiadł przy niej na łóżku. Przyciągnął ją do siebie- odwołam to jeśli chcesz.
-Odwołasz tak? -prychnęła kolejny raz- ciekawe jak? Jak myślisz jak Lisa to przyjmie ? Spełniasz jej marzenie i po chwili jej to odbierasz? Mogłeś pomyśleć chwilę wcześniej. Zanim to zaproponowałeś. Zachowałeś się jak egoista.
-Przepraszam Em- wiedział , że to było słabe. Posłużył się jej siostrą, byleby tylko mieć ją przy sobie. I miała rację. Był egoistą. W ogóle nie pomyślał jak ona będzie się czuła. Tam nie będzie miała domu dziecka, do którego tutaj mogła uciekać, żeby nie spotykać Richarda. Będzie musiała znosić go w czasie podróży, na skoczni i w hotelu.
-Pomyśl kolejnym razem zanim coś obiecasz piętnastolatce - jeszcze przez moment  wpatrywała się w niego ze złością. Po chwili jednak uśmiechnęła się słabo i pocałowała w policzek.
-To znaczy , że już się nie złościsz? I pojedziesz z nami?- uśmiechnął się, kładąc się na łóżku. Em zaraz zajęła miejsce koło niego.
-Złoszczę. Ale pojadę . Jak tak bardzo Ci zależy- szepnęła , przesuwając koniuszkiem języka po jego uchu.
  Andreas czasem miał wrażenie , że przy niej zwariuje. Zresztą nie czasem . Na okrągło. Dziewczyna każdym ruchem doprowadzała go do szaleństwa. On sam miał wrażenie , że ostatnio o niczym innym nie myślał , tylko  o tym żeby się z nią w końcu przespać. Za każdym razem jednak ktoś im przeszkadzał.  Kumple wchodzili, do jego pokoju jak do siebie. Zupełnie nie przejmując się tym , że może akurat jest z nią.

  W najbliższych dniach zapewne też nic się nie zmieni. Przecież Lea z Lisą nie będą jej odstępować na krok. Nie będą mieli nawet chwili dla siebie. Ale on sam je tu przecież zaprosił. Nie mógł teraz narzekać. W końcu Em tak bardzo za nimi tęskniła. Westchnął tylko  i przyciągnął dziewczynę mocniej do siebie. Poczeka. Przecież ona nigdzie mu nie ucieknie. To jego wybrała nie Markusa. W końcu była jego. Uśmiechnął się do siebie na samą myśl o tym.



  Późnym popołudniem , wolnym krokiem. Skierowałam się z mamą w stronę parkingu. Nie mogąc uwierzyć w to jak szybko minęło mi te kilka godzin w jej towarzystwie. Tak bardzo brakowało mi jej przez ostatnie tygodnie. W ciągu tego krótkiego czasu który dziś ze sobą spędziłyśmy. Próbowałam jak najwięcej dowiedzieć się co u niej. Widziałam po jej oczach , że jest zmęczona ciągłą pracą . I zamartwianiem się moim zdrowiem. Dobrze , że teraz przynajmniej mogła  przestać się mną przejmować. Na własne oczy w końcu mogła się przekonać , że czuję się coraz lepiej. Do tego nie mogła wyjść z zachwytu nad Andreasem. I mogła odjechać stąd wiedząc , że na pewno zostawia mnie pod dobrą opieką.
- Mam nadzieję , że zobaczymy się niebawem- przytuliłam ją, ukradkiem ocierając łzy. Nie chciałam , żeby je zobaczyła. Mogłoby jej to znowu dać kolejny powód do zmartwień.
-Wiesz , że bardzo bym chciała Emily. Niestety , nie mogę pozwolić sobie  teraz na dłuższe wolne. Mam dużo pracy, a chętnych na moje miejsce jest dużo. A wiesz, że nie mogę jej stracić.
-Wiem, mamo- cmoknęłam ją w policzek- nic się nie martw. Już niedługo będę mogła skończyć rehabilitację. I od razu poszukam jakiegoś zajęcia. Byleby Cię odciążyć.
-Nawet o tym nie myśl Em- zaśmiała się- powinnaś myśleć o sobie. Iść na jakieś studia.
-Ale ja nie chcę mamo.
-Em....
-Daj spokój mamuś- przerywam jej ze śmiechem- dobrze wiesz, że i tak zrobię jak będę chciała. A ja chcę Ci pomóc. Nie możesz ciągle pracować. Też musisz kiedyś odpocząć.
-Porozmawiamy jak już wrócisz Em- mama pogłaskała mnie po policzku i wsiadła do samochodu.
-Jedź ostrożnie . I koniecznie zadzwoń do mnie jak dojedziesz- uśmiecham się jeszcze do niej  i czekam aż odjedzie z parkingu. Stoję jeszcze chwilę wpatrując się w pustą drogę na której zniknął jej samochód. Dopiero teraz pozwalam sobie na kilka łez. Gdy już nie może ich dojrzeć.


-Wszystko w porządku?- drgam na sam dźwięk jego głosu. I odwracam się gwałtownie gdy kładzie rękę na moim ramieniu.
-Nie Twoja sprawa- warczę, robiąc krok do tyłu. Im większa odległość nas dzieliła. Tym lepiej.
-Przepraszam. Po prostu widziałem , że płaczesz.
-Nie pierwszy i nie ostatni raz w ciągu ostatnich kilku miesięcy- patrzę mu prosto w oczy. Tak długo dopóki pierwszy nie spuszcza wzroku. Niech wie. Niech ciągle ma świadomość , że to jego wina.
-Przepraszam Emily. Co mam zrobić żebyś...
-Nic- przerywam mu - Nie przepraszaj. Nie dotykaj mnie. Nie odzywaj się do mnie. Najlepiej będzie jak nie będziesz się do mnie zbliżał.
 Mimo , że nie chcę. Robię krok w jego kierunku. Ciągle nie spuszczając z niego wzroku. Ja po prostu nie jestem w stanie odwrócić głowy.  Kolejny mój krok prawie całkowicie niweluje odległość między nami. Nie mam pojęcia dlaczego moje odruchy całkowicie przeczą moim słowom. Nie jestem w stanie nad nimi zapanować.
-Wszędzie Cię szukałyśmy !- radosny krzyk mojej siostry przerywa ciszę która nagle zapanowała między nami.
-Byłam odprowadzić mamę- odwracam się w ich kierunku z uśmiechem. Oddycham z ledwo ukrywaną ulgą. Lea mruży oczy wpatrując się we mnie.
-Andreas też Cię szukał- rzuca i dodaje cicho, tak żebym tylko ja ją usłyszała- i może lepiej , że Cię nie znalazł.
Czuję , że oblewa mnie rumieniec. Chwytam ją za rękę i razem idziemy w stronę budynku. Za mną słyszę Lisę zasypującą Richarda tysiącem pytań. Staram się nie słuchać jego odpowiedzi. Jeszcze tylko kilka dni, uspokajam się w myślach. A potem wyjadą i przynajmniej na chwilę uwolnię się od niego.



Postaram się dodać jeszcze jeden rozdział w tym tygodniu. Kolejny chyba dopiero we wrześniu. Wyjeżdżam znowu na skoki. A później w końcu nad morze ;) Więc od razu z góry przepraszam , jeśli będą miała jakieś  opóźnienia pod Waszymi blogami. Będę się starać czytać na bieżąco , ale czy na dłuższe komentarze starczy mi czasu nie wiem ;)