17

Luca wykorzystuje moment gdy zbierają się do wyjazdu. I podchodzi do mnie w drodze na parking. Uśmiecham się do niego. W końcu spędziliśmy ze sobą trochę czasu. I nadal jest dla mnie kimś ważnym.  Mam jednak nadzieję , że nie będzie robił mi żadnych scen zazdrości. Po tym czego był świadkiem przez ostatnie dwa dni. Naprawdę nie miałam na to najmniejszej ochoty w tym momencie.
-Porozmawiamy? Bo chyba nie mieliśmy zbyt wielu okazji do rozmowy ze sobą- odzywa się z lekką pretensją w głosie.
-Jakoś nie potrafiłyśmy się nagadać z dziewczynami. Wybacz- kolejny raz uśmiecham się do niego.
-Dobrze wiesz, że nie o tym mówię Em.
-Daj spokój Luca. Zerwaliśmy...
-Ty zerwałaś- przerywa mi ze złością- wciskając jakieś głodne kawałki , że to nie przez niego.
-Nic mnie nie łączy z Andreasem. To zwykłe nieporozumienie.
-Nieporozumienie? Całowaliście się. Ledwo się od siebie odkleiliście. Nawet nie chcę wiedzieć, co byście zrobili na tej ławce gdybyśmy nie podjechali . I Ty nazywasz to nieporozumieniem?
-Nie przesadzaj. Poniosło nas. To naprawdę nic ważnego- przewracam oczami coraz bardziej zniechęcona całą tą rozmową.
-A Markus? To też nieporozumienie?
-Nie muszę Ci się tłumaczyć Luca.
-Em, ciągle mi na Tobie zależy.
-Między nami już nigdy nic nie będzie. Przykro mi Luca.
-Dlaczego nie możesz dać nam szansy?- chłopak chwyta mnie za ręce. Kątem oka widzę, że wszyscy się w nas wpatrują.
-Proszę, odpuść. To bezsensu.
-Em..
-Dziewczyny na Ciebie czekają- ucinam. Nasza rozmowa do niczego nie prowadzi. Irytując mnie coraz bardziej.
-Uważaj na niego Em- odzywa się po chwili ciszy - on mi się nie podoba. Jest zbyt pewny siebie.  Miałem wrażenie , że traktuje Cię jak swoją własność. On.., nie wydaje mi się szczery Emily.
-O kim Ty mówisz?
-Jeśli już masz być z kimś innym, to wybierz Andreasa- rzuca jeszcze całkowicie ignorując moje pytanie.
-Nie będziesz mi mówił co mam robić Luca- mrużę oczy ze złością.
-Martwię się o Ciebie.
-To przestań. Potrafię sama sobie poradzić. Dziękuję , że przywiozłeś dziewczyny- nie miałam pojęcia, że rozmowa z kimś kto jeszcze niedawno był dla mnie najbliższą osobą . I na kim mi zależało. Może mnie tak mocno zirytować.


  Ocieram łzy wpatrując się w odjeżdżający samochód z moimi przyjaciółmi. Nie ma ich przy mnie dopiero kilka sekund , a ja już zaczynam tęsknić. Nie mam pojęcia kiedy znów będę mogła ich zobaczyć. Nawet chwilowa złość na Lucę zniknęła. Ustępując miejsca tęsknocie.
Uśmiecham się w kierunku Andreasa. Nie mam pojęcia w jaki sposób mam mu dziękować za to , że ich tutaj ściągnął.
-Nie wiem co mam powiedzieć , Andreas. Bo chyba zwykłe dziękuję to za mało- zwracam się do niego.
-Wystarczy , że poświęcisz mi kilka minut- posyła uśmiech w moim kierunku i od razu odwraca się w stronę Markusa- a Ty nie masz nic do gadania. Możecie sobie w tym czasie wyjaśnić swoje nieporozumienia z Richardem.
Parskam śmiechem mimo tego , że odczuwam strach przed tą rozmową. Wiem o czym chce ze mną rozmawiać. I wolałabym jednak odłożyć to na później. A najlepiej w ogóle jej uniknąć. Spoglądam w kierunku odchodzących chłopaków. Ciągle wyczuwam napiętą atmosferę która zapanowała między nami wszystkimi po ich pojawieniu się.
-Emily....
-Naprawdę musimy o tym rozmawiać?- przerywam mu szybko- nie możemy po prostu zapomnieć o tym co się stało?
-Zapomnieć?
-Andreas obydwoje wiemy, że ten pocałunek nic dla nas nie znaczył. Po co mamy komplikować naszą przyjaźń? - uśmiecham się w jego stronę.
-Przyjaźń? Jeszcze niedawno myślałem , że się tego nie doczekam- odzywa się cicho.
-Wiem. Byłam okropna na początku- przerywam  na chwilę - a Ty ciągle przy mnie byłeś. Do tego zabrałeś mnie tutaj. Zapłaciłeś za wszystko....
-Emily, ile razy mam Ci powtarzać , że nie mam z tym nic wspólnego?
-Przecież nikt inny nie mógł tego zrobić.
-Ale ktoś zrobił. To naprawdę nie byłem ja.
Wpatruję się w niego bez słowa. Wydaje mi się , że nie kłamie. Więc kto?  Dlaczego ktoś to zrobił?
-I tak dziękuję. I przepraszam.  Za wszystko. Naprawdę cieszę się , że Cię poznałam i że jesteś moim przyjacielem - przysuwam się  i cmokam go w policzek. Odwracam się szybko. Markus stoi z Richardem kilka metrów dalej. Nawet ze sobą nie rozmawiają. Uśmiecham się i zmierzam w jego kierunku. Richard odchodzi od niego , nie spuszczając ze mnie wzroku.
-To co? Czy ta rozmowa może poczekać?- odzywam się do bruneta.
-Odezwij się jak znajdziesz czas. A może raczej jak Markus stąd zniknie- uśmiecha się . Ale wyczuwam złość w jego głosie.
-Jasne. Obiecuję, że poproszę Andreasa żeby do Ciebie zadzwonił- mówię jeszcze cicho, bo Markus już przy mnie stoi. Mierzą się przez chwilę wzrokiem. Po czym chłopak odchodzi w stronę Andreasa.

Przyjaciel. Andreas ze złością kopnął leżący przy jego nodze kamień. Jakim cudem mógł tak to spieprzyć? Czemu tyle czasu zajęło mu dojście do tego , że zwyczajnie mu na niej zależy. I to nie jak na przyjaciółce. To on poznał ją pierwszy. To jemu się spodobała. A Markus pojawia się nie wiadomo skąd. I tak po prostu ją sobie zabiera. Chłopak wpatruje się w nią jak rozmawia  z Richardem. Po chwili jednak już zjawia się przy niej Markus i zmierzają razem w stronę budynku. Jeszcze tego brakowało, żeby noce zaczął z nią tutaj spędzać.
-Też Ci się to nie podoba?- rzuca ze złością w kierunku kumpla, gdy ten zajmuje miejsce przy nim.
-Daj spokój. To nie moja sprawa - brunet wzrusza tylko ramionami wpatrując się przed siebie.
-Czemu akurat do niej się tak przypieprzył? Mało dziewczyn się przy nas kręci. A on musiał akurat wybrać ją- chłopak zacisnął nerwowo pięści , nie słysząc odpowiedzi ze strony Richarda kontynuował dalej- gadałeś z nim zanim tu przyszliście. Mówił coś o Emily?
-Nie- Andreas nie spuszczał z niego wzroku. Widział , że kłamie. Nie potrafił nawet spojrzeć mu w oczy.
-Dobra, zmieńmy temat- chciał choć przez chwilę zająć myśli czymś innym- może dokończymy naszą rozmowę? Co z Wami? O co poszło?
-To nic takiego Andreas. Już wszystko sobie wyjaśniliśmy- chłopak ciągle patrzył gdzieś przed siebie unikając wzroku przyjaciela.
-Wpadniesz jutro? Nie mam ochoty patrzeć na to w samotności- zaśmiał się jeszcze nerwowo Andreas.
-Nie wiem czy to dobry pomysł- odezwał się Richard. Andreas spojrzał na niego z boku. Nadal nie wiedząc co tak naprawdę dzieje  się z jego kumplem. W ogóle nie wierzył w jego zapewnienia, że już wszystko jest w porządku. Siedzieli jeszcze razem przez chwilę w ciszy , każdy zatopiony we własnych myślach. Po czym podnieśli się i każdy poszedł w swoim kierunku.

 Promienie słońca zaczęły wpadać  do pokoju, zmuszając mnie do otwarcia oczu. Momentalnie uderza mnie świadomość tego , że nie jestem sama. Ręka Markusa oplata mnie w talii. I od razu   przypominam sobie , wczorajszy wieczór. Uśmiecham się do siebie na samą myśl o tym. Mimo tego wiem , że nie powinnam.
Niestety nie mogę nic poradzić na to , że uśmiech nie chce zniknąć z mojej twarzy. Na wspomnienie ostatnich godzin. Markus po odprowadzeniu mnie do pokoju. Uparł się , że jeszcze chwilę u mnie posiedzi. I tak z chwili zrobiło się kilka godzin. Nie mam pojęcia kiedy zasnęliśmy po długiej rozmowie. I jestem zaskoczona, ale i szczęśliwa widząc go teraz przy sobie.
-Co tutaj jeszcze robisz?- odzywam się cicho widząc , że też się obudził  i wpatruje się we mnie z uśmiechem.
-Jakoś nie miałem ochoty wychodzić - mruczy tylko wprost do mojego ucha- mam nadzieję , że się nie złościsz?
-A dlaczego miałabym się złościć?- śmieję się - obawiam się tylko , że chyba słabo się wyspałeś. Bo raczej nie było Ci tutaj zbyt wygodnie?
-Jeszcze nigdy nie spało mi się tak dobrze- nachyla się nade mną i delikatnie mnie całuje- i mam nadzieję , że dziś też pozwolisz mi się tak wyspać.
Po jego słowach wybucham śmiechem i nie mogę przestać. Przerywa mi dopiero wściekły głos Andreasa rozlegający się od drzwi.
-Przeszkadzam ?
-Nie . Ale mógłbyś w końcu nauczyć się pukać- rzucam z przekąsem.
-Jakoś nigdy wcześniej  Ci to nie przeszkadzało - chłopak podchodzi bliżej- nie miałem pojęcia że masz gościa.
Wpatruję się w nas z coraz większą złością. Markus udaje że tego nie widzi i przyciąga mnie do siebie. Całując szybko.
- Będę się zbierał do Karla. Mam u niego wszystkie rzeczy. Wpadnę do Ciebie  niedługo.
- Nie musisz się spieszyć - prycha Andreas w kierunku zamykających się drzwi za chłopakiem.
- Andreas co w Ciebie wstąpiło? - nie poznaję go dzisiaj. On nigdy  nie zachowywał się w ten sposób.
-Czekam na Ciebie na śniadaniu - chłopak całkowicie ignoruje zadane przeze mnie pytanie . Nie patrzy mi w oczy i szybko wychodzi z pokoju. Zostawiając mnie samą ze swoimi myślami.