12

   Pierwsze dni w Oberstdorfie były koszmarne. Codziennie miałam ochotę  spakować się i uciec jak najdalej stąd.  Miałam wrażenie , że Agnes  specjalnie się nade mną tak znęca. Dziewczyna była tylko kilka lat starsza ode mnie. I kompletnie nie docierało do niej , że ja nie chcę lub nie mam już siły. Całkowicie ignorowała moje protesty, a Andreas tylko jej potakiwał. Czasami wydawało mi się , że obydwoje uparli się , żeby uprzykrzyć mi życie. Tylko nie miałam pojęcia dlaczego to robili.
Nie miałam na nic siły  i wszystko mnie bolało. Nawet to że całe życie trenowałam ręczną i byłam dosyć wysportowana nie zmniejszało mojego zmęczenia. Choć na pewno w znacznym stopniu pomagało mi. Nawet nie chciałam myśleć jak czułabym się , gdybym ze sportem nie miała niczego wspólnego. Zapewne byłoby po stokroć gorzej.

  Po chyba dwóch tygodniach , doszło do mnie, że niepotrzebnie tracę czas na odmawianie im. Bo w końcu i tak musiałam wykonać wszystko czego Agnes ode mnie oczekiwała. Czy mi się to podobało czy nie. To ona dyktowała tutaj warunki. A ja miałam po prostu ćwiczyć. Bez marudzenia.
Gdy moje ciało przyzwyczaiło się już do wszystkich ćwiczeń. I nie pragnęło tylko snu pomiędzy nimi. Zdecydowałam się wrócić tam, skąd  uciekłam Andreasowi. Czułam , że chyba jestem na to gotowa.

-Zaprowadzisz mnie do nich?- odzywam się cicho, wpatrując się w chłopaka podczas obiadu w piątkowe popołudnie.
-Do nich?- Andreas wpatruje się we mnie kompletnie nie wiedząc o czym mówię.
-Do domu dziecka. Chciałabym pójść tam dzisiaj - zanim ostatnie słowa wypływają z moich ust. Chłopak pochyla się nade mną ze śmiechem całując mnie w oba policzki - zwariowałeś?!
-Po prostu bardzo się cieszę. Dzieciaki ciągle o Ciebie pytają.
-Chodzisz tam częściej?- nie miałam pojęcia , że w taki sposób spędza wolny czas.
-A co myślałaś, że tylko Tobie uprzykrzam życie?
Parskam tylko śmiechem nie odpowiadając. No tak. On już tak ma. Że każdego chce uszczęśliwić swoim towarzystwem. I muszę przyznać, że cholernie dobrze mu to wychodzi.


  Andreas wpatrywał się w Emily , która nie potrafiła przestać się śmiać. Po pierwszych dniach tutaj miał wrażenie , że długo nie będzie słuchał jej śmiechu. Ciągle się złościła, protestowała i nie miała w ogóle ochoty wykonywać poleceń Agnes. Która i tak niczego nie robiła sobie z jej protestów.
A tu nagle taka zmiana. Nie dość , że sama poprosiła go o odwiedzenie dzieciaków. To teraz śmieje się jak wariatka nie potrafiąc przestać. Miał nadzieję , że teraz będzie już tylko lepiej.
Gdy w końcu się uspokoiła,  dokończyli obiad i skierowali się w stronę wyjścia.

Widział , jak z każdym metrem , zmienia się jej wyraz twarzy. Jak walczy sama ze sobą . Żeby nie zrezygnować. Tylko czekał , aż poprosi go o powrót. Był pewien , że nie da rady. Dlatego zdziwił się , gdy dziewczyna nie odezwała się ani słowem.
  Gdy tylko przekroczyli próg świetlicy, dzieciaki znalazły się przy nich. Na twarzy Emily już po krótkiej chwili pojawił się szczery uśmiech. Całkowicie przestała zwracać na niego uwagę, zajmując się układaniem klocków, kolorowaniem i zabawą lalkami. Miał wrażenie , że chciałaby robić wszystkie rzeczy na raz. Żeby tylko zadowolić każde dziecko znajdujące się w tym miejscu.
-Emily , musimy wracać. Zaraz mam ćwiczenia- gdy odezwał się do niej po dwóch godzinach, spojrzała na niego z uśmiechem.
-Idź. Ja mam dopiero wieczorem -rzuciła budując kolejną wieżę z Lukasem.
-Przecież nie zostawię Cię samej.
-A dlaczego?- uniosła głowę z rozbawieniem- nie zgubię się. Wiem jak trafić do ośrodka.
-Przyjdę po Ciebie jak skończę- wybuchnął śmiechem zrezygnowany i skierował się do wyjścia. Zanim wyszedł odwrócił się jeszcze na chwilę, spoglądając w stronę blondynki. Ciągle się uśmiechała. Dokładając kolejne klocki do wysokiej wieży.


Andreas wyszedł z ośrodka po skończonych ćwiczeniach, wpadając wprost na Richarda. Który stał przed budynkiem jakby zastanawiając się co zrobić.
-Jak chcesz pogadać , to musisz iść ze mną - zaśmiał się lekko i pociągnął go za sobą. Widział , że jest już spóźniony. Zagadał się z Agnes na temat Emily i teraz musiał jak najszybciej po nią iść. Do tego za chwilę miała się tutaj zjawić reszta ich ekipy. Umówili się , że spędzą ten weekend razem , ale on nie miał na to najmniejszej ochoty. Miał nadzieję , że spędzi ten wieczór z blondynką. Która dzisiaj miała tak dobry humor. Liczył , że teraz w końcu przestanie się na niego złościć. I obydwoje będą mogli  cieszyć się chwilami spędzonymi tutaj razem. Był jednak pewien , że przyjazd chłopaków nie ucieszy jej zbytnio.
-Właściwie to wpadłem zobaczyć co u Emily- brunet zmieszał się , nie patrząc mu w oczy.
-U Emily? - Andreas zatrzymał się gwałtownie - właśnie po nią idę.
-Jak ona się czuje?
-Chyba lepiej. Ale czemu właściwie się nią interesujesz?- Andreas, nie miał pojęcia skąd u kumpla pojawiło się nagłe zainteresowanie blondynką. Przecież on prawie jej nie znał. Z drugiej strony, on sam też się do niej przyczepił. Więc to nie powinno go chyba dziwić. Może ona po prostu tak miała, że przyciągała ich jak magnes.
-Ostatnio gdy ją widziałem, nie czuła się najlepiej- Andreas nie miał pojęcia , czemu wydawało mu się , że Richard nie jest z nim całkiem szczery.
-Słuchaj.Jak już jesteś . Chciałem z Tobą pogadać. Właściwie już dawno miałem to zrobić.Tylko jakoś nigdy nie było okazji - chłopak przerwał na chwilę wpatrując się w kolegę- co się dzieje? Zachowujesz się ostatnio dziwnie. Mało z nami gadasz, a z Markusem wprost się unikacie.
Richard wpatrywał się w niego przez chwilę jakby zastanawiając się nad odpowiedzią. Andreas nie spuszczał z niego oczu. Stali tak kilka minut  w ciszy mierząc się wzrokiem.


 Richard patrzył na  Andreasa bez słowa. Myśląc co powiedzieć. Po krótkiej chwili, która w tym momencie wydawała się wiecznością. Zdecydował się w końcu przyznać  do tego co zrobili. Powinien to zrobić już dawno temu.
-Mieliśmy wtedy wolny weekend. Byliśmy z Markusem na jakiejś imprezie. Wypiliśmy parę piw. Nie dużo. Ale wypiliśmy- przerwał na moment przełykając ślinę, to wszystko zupełnie nie chciało przejść mu przez gardło. Wiedział , że Andreas się wścieknie. Każdy by się wściekł. On sam gdyby dowiedział się o czymś takim wpadłby w szał. Do dziś zastanawiał się , jak mógł wtedy posłuchać Markusa. Jak mógł zostawić ją na tej ulicy. Tego nie dało się w żaden sposób wytłumaczyć.
-Wykrztusisz to w końcu z siebie? - kumpel zaśmiał się lekko. Kompletnie się nie zdając sobie sprawy z powagi sytuacji.
Richard już chciał mówić dalej , gdy samochód Stephana zatrzymał się na parkingu przed budynkiem. Mimo , że chciał mu wszystko w końcu powiedzieć odetchnął z ulgą. Może to jednak nie z Andreasem powinien o tym rozmawiać. Może od razu powinien iść do Emily. Przyznać się do tego jak bardzo spieprzyli jej życie.
-Pogadamy innym razem - odezwał się cicho, wskazując na trójkę kumpli, zbliżających się do nich szybkim krokiem.
-Jedziemy po Ciebie i Karla, a Ty już jesteś tutaj- zaśmiał się Stephan podchodząc do nich. Zmierzył ich od góry do dołu i dodał - a Wy co jesteście tacy poważni? Pokłóciliście się czy jak?
-Nie, tak tylko gadamy- Andreas zabiera głos zanim Richard zdążył otworzyć usta.
-No tak, ładna blondynka i ich dwóch. A może właściwie już trzech- parsknął tylko David.
-Trzech? I gdzie właściwie macie Markusa?
-No właśnie kazał się wysadzić, gdy tylko zobaczył Emily. Coś długo ich nie ma. Zważając na to , że zdążyliśmy już podjechać po Karla.
-Emily- Andreas walnął się ręką w czoło- już dawno powinienem po nią być.
-Markus chyba  dobrze się nią zajął. Dziewczyna zachowuje się całkiem inaczej niż w szpitalu- wszyscy odwracają się na słowa Stephana. Blondynka wpatruje się z uśmiechem w Markusa, co chwilę wybuchając śmiechem.