11

 Andreas zjawia się u mnie dopiero kolejnego ranka. Jestem mu niezmiernie wdzięczna , że wczoraj zostawił mnie samą. Pozwalając odpocząć w spokoju po podróży. Od dzisiaj wiem już , że  nie będzie tak łatwo.
Prowadzi mnie na śniadanie, gdzie przedstawia kilku osobom. Staram się zapamiętywać wszystkie imiona. W końcu jakiś czas tu pobędę.
-Oni wszyscy są  na rehabilitacji?- pytam gdy tylko zostajemy sami.
-Nie- śmieje się - my tutaj też normalnie trenujemy. Zawsze jest pełno ludzi.Więc nuda raczej Ci nie grozi.
-Obawiam się, że ona nie grozi mi już przy Tobie.
-Na pewno o to zadbam . Po śniadaniu spotkasz się z naszym lekarzem. Obejrzy Twoje papiery. I dobierze odpowiednio ćwiczenia. Potem porwę Cię w pewno miejsce.
-To konieczne?- nie mam pojęcia co przygotował. Ale ja już nie mam ochoty.
-Kiedyś Ci powiedziałem, że inni mają gorzej. Pamiętasz?
-Pamiętam.
-Więc właśnie, zamierzam Ci to udowodnić. A teraz nie marudź tylko jedz.
Pochylam głowę nad miską płatków, zastanawiając się co on wymyślił. I gdzie zamierza mnie zaprowadzić. Najchętniej wybiłabym mu ten pomysł z głowy. Tylko nie mam zielonego pojęcia w jaki sposób.


  Andreas zajął miejsce na ławce przed budynkiem czekając , aż Emily wyjdzie z konsultacji. Nie miał pojęcia, czy nie wścieknie się na niego za to gdzie zamierzał ją zabrać. Jak w ogóle zareaguje. Nie znał jej przecież na tyle. Miał jednak nadzieję , że to choć trochę pomoże jej pogodzić się z tym co się stało. Po krótkim oczekiwaniu dziewczyna pojawia się w drzwiach. Andreas spogląda na nią, nie potrafiąc rozszyfrować wyrazu jej twarzy.
-I jak?
-Chcę do domu - wykrzywia się ze złością- na początek dwa razy dziennie po godzinie. I stopniowo będziemy wydłużać czas. To chyba jakiś obłęd.
-To ma Ci pomóc.
-I tak mi nie pomoże. Niepotrzebnie wydałeś na mnie pieniądze.
-Ile raz mam Ci powtarzać ,że to nie ja.
-Nie wierzę Ci. I niepotrzebnie tutaj jestem - Andreas wybucha śmiechem, patrząc na jej minę. Wygląda jak dziecko obrażone na cały świat, bo nie dostało tego czego chce.
-Idziemy.
-Naprawdę musimy?- chłopak już nie odpowiada. Niech się złości. On po prostu to uwielbia. Prowadzi ją ulicami miasteczka. Po kilkunastu minutach zatrzymują się przed sporym budynkiem. Chłopak jeszcze przez moment zastanawia się czy to na pewno jest dobry pomysł.
-Dom dziecka?- na twarzy blondynki pojawia się zaskoczenie- po co mnie tutaj przyprowadziłeś?
-Bo Ty wcale nie masz najgorzej- odzywa się cicho- masz rodzinę , przyjaciół. I mimo wszystko jesteś zdrowa. A te dzieciaki nie mają nikogo. Niektóre z nich są nieuleczalnie chore. A Ty masz szansę walczyć. Ale wolałaś się poddać.
-Chcę wracać - Andreas nie reaguje na jej słowa, otwierając drzwi, dziewczyna podnosi głos- rozumiesz? Chcę wracać!


  Dlaczego on mnie tu przyprowadził? Dlaczego to robi? Kompletnie nie reaguje na moje słowa i prowadzi mnie do środka. W sali która chyba jest świetlicą, znajduje się kilkanaście dzieciaków. W różnym wieku. Na ich twarzach na widok Andreasa pojawia się uśmiech. Chcą podbiec do niego, ale ich wzrok po chwili spoczywa na mnie i zatrzymują się w pół kroku.
-Przyprowadziłem Wam kogoś- na jego twarzy pojawia się uśmiech- poznajcie Emily.
-Cześć Emily- do moich uszu dochodzi nieśmiały chórek. Próbuję się uśmiechnąć. Nie mam pojęcia czy mi się udało.
-Dlaczego mi to robisz?- odzywam się ledwo słyszalnym szeptem. Jak zwykle nie reaguje. Zajmujemy miejsce przy stoliku. Już po chwili oblega mnie kilkoro dzieciaków. Z książkami, klockami, samochodzikami i tysiącem innych zabawek.
-To Lily- Andreas szepcze prawie do mojego ucha wskazując na kolejne dzieciaki- urodziła się z porażeniem mózgowym. Rodzice jej nie chcieli. A to Emma. Jej rodzice zginęli w wypadku. Lukas ma mukowiscydozę, to Aaron jego rodzice woleli pić i imprezować. To Agnes....
Wyłączam się, nie chcę słuchać więcej. Mam dosyć . Nie chcę tutaj być. Czuję , że dłużej nie wytrzymam.  Muszę się stąd wydostać. Odwracam wózek i zmierzam w kierunku wyjścia.
-Emily nas nie lubi?- ciche pytanie jakiegoś chłopca sprawia , że łzy zaczynają dławić mnie w gardle.
-Lubi. Tylko dopiero wczoraj przyjechała i jest trochę zmęczona- Andreas odzywa się spokojnie.
-To znaczy , ze jeszcze przyjdzie?- nie słyszę już jego odpowiedzi. Wyjeżdżam najszybciej jak potrafię. Zatrzymuję się na chodniku oddychając głęboko.
-Jesteś na mnie wściekła?
-Zabierz mnie stąd po prostu- to jedyne co przechodzi mi przez gardło. Nie chcę się przy nim rozpłakać. W milczeniu wracamy do ośrodka. Zatrzaskuję za sobą drzwi pokoju, zostawiając Andreasa na korytarzu. W tej chwili nie mam ochoty z nim rozmawiać . Chcę być po prostu sama.


Richard od kilku godzin, jeździł rowerem górskimi ścieżkami. Próbował zebrać myśli. Niestety nic z tego nie wychodziło. Wiedział , że najlepszym wyjściem z tej całej pieprzonej sytuacji w której się znalazł byłoby powiedzenie prawdy. Przyznanie się do wszystkiego i poniesienie konsekwencji tego co zrobili. Nie potrafił się jednak na to zdobyć. Wiedział, że w tym momencie straciłby wszystko. Choć na tym chyba teraz najmniej mu zależało. Najgorsze , że straciłby możliwość na bliższe poznanie blondynki. Nie miał pojęcia dlaczego, na tym zależało mu teraz najbardziej.
Zatrzymał się gwałtownie, przed ośrodkiem w którym znajdowała się z Andreasem. Nie wiedział nawet w którym momencie znalazł przy nim. Oparł rower o ścianę budynku i wszedł do środka. Stanął pod drzwiami jej pokoju i nim zdążył pomyśleć zapukał. Gdy nie usłyszał odpowiedzi, delikatnie nacisnął klamkę. Uchylił drzwi i powoli wszedł do środka. Emily siedziała  na łóżku opierając się o ścianę, a jej ciałem wstrząsał szloch. Powodując u niego kolejną falę wyrzutów sumienia. Nie zauważyła go, wahał się tylko sekundę. Najwyżej go wyrzuci. Podszedł cicho i usiadł na brzegu jej łóżka.
-Wszystko w porządku?- szepnął. Dziewczyna dopiero teraz zwróciła na niego uwagę. Był przygotowany na jej krzyk i wybuch złości. Kompletnie jednak nie spodziewał się tego co się stało.
Dziewczyna oplotła go rękami, wtulając twarz w jego szyję. Czuł jak łzy spływają jej po twarzy mocząc jego koszulkę. Przyciągnął ją do siebie. Gładził jej włosy, czekając aż się uspokoi.
-Przepraszam-  blondynka chyba dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego co zrobiła. I odsunęła się od niego , spuszczając głową z zawstydzeniem - chyba mam gorszy dzień.
-Aż tak?
-Ostatnio mam większość takich - zaśmiała się smutno- a dzisiaj jeszcze Andreas... . A zresztą nieważne. Po co  przyszedłeś? Jak szukasz kumpla, nie mam pojęcia gdzie jest.
-Przejeżdżałem obok. I wpadłem sprawdzić jak się czujesz w nowym miejscu- tak właściwie nie miał pojęcia po co tutaj przyszedł. Z jednej strony wiedział, że nie powinien do niej przychodzić. Powinien się trzymać od niej z daleka. Z drugiej coś kazało mu tu przychodzić. Coś go do niej przyciągało.
-Jak się czuję to chyba widzisz.
-Rozmawiałaś już z naszym lekarzem? Co mówił?
Emily zmarszczyła czoło, wpatrując się w niego. Jakby zastanawiała się co go w ogóle to interesuje. Richard był pewny , że mu nie odpowie. Zaczął nawet żałować zadanego pytania. Odezwała się jednak cicho po krótkiej chwili.
-Jest pewny , że gdy będę  słuchać Agnes i robić co mi każe. To mi się uda.
-Powinnaś być chyba szczęśliwa?
-Szczęśliwa? Nigdy już nie będę szczęśliwa. W ręczną i tak nie zagram. Nawet jak jakimś cudem uda mi się chodzić- prychnęła, ocierając kolejne łzy. Chłopak wpatrywał się w nią w milczeniu , nie wiedząc co jej powiedzieć. Bo miała rację. Pieprzoną rację. I to wszystko przez niego.