16

 Richard ostatnie kilka dni spędził w swoim rodzinnym domu w Oberwiesenthal. Chciał odpocząć trochę od tego wszystkiego . Od wypadku , od niej. Od jej uśmiechu i smutnego spojrzenia.  Miał nadzieję, że dzieląca ich odległość choć trochę zmniejszy jego wyrzuty sumienia. Niestety .Wyrzuty sumienia nadal nie dawały mu spokoju.  Wiedział , że musi w końcu powiedzieć jej prawdę. Nie miał już najmniejszej ochoty ukrywać tego co zrobili. I chciał to wszystko po prostu zakończyć. Był gotowy ponieść konsekwencje. Nieważne jak duże one będą. Tak naprawdę, jedyne czego się obawiał, to tego , że straci możliwość przebywania z dziewczyną. I bliższego poznania jej. Bo gdy ona tylko dowie się prawdy, znienawidzi go. I nigdy mu tego nie wybaczy. Bo tego nie dało się wybaczyć.

 W zeszły weekend był już gotów żeby powiedzieć jej wszystko. Emily jednak spieszyła się na ćwiczenia. A później Markus nie odstępował jej ani na krok. Nie dopuszczając do niej nikogo innego. A w szczególności jego i Andreasa. Jakby przeczuwał  , że ich tajemnica może wyjść na jaw.

 Richard nie miał pojęcia co mu chodziło po głowie. I dlaczego tak nagle zainteresował się dziewczyną. Przecież na początku nawet nie chciał o niej słyszeć. Ucinał dyskusję za każdym razem, gdy Richard o niej wspominał. Jakby jej nie było. Jakby to nie oni doprowadzili ją do tego stanu. Richardowi wydawało się , że chłopak w przeciwieństwie do niego nie ma żadnych wyrzutów sumienia. Kompletnie nie przejmował się tym , że zniszczyli jej życie. A teraz nagle postanowił ją poderwać.

W niedzielny wieczór wysiadł z samochodu pod swoim domem i wolnym krokiem ruszył w stronę ośrodka. Dziś już nie da się jej spławić . Musi w końcu  powiedzieć jej prawdę. Nieważne , że ta prawda zniszczy wszystko.
Już z daleka widział samochód kumpla zatrzymujący się na parkingu. Chłopak wysiadł  i oparł się o maskę czekając na niego.
-Co tutaj robisz ? - wysyczał przez zaciśnięte zęby, gdy tylko podszedł do Markusa.
-Przyjechałem do Emily - zaśmiał się kpiąco.
-Dlaczego nie zostawisz jej w spokoju?
-Bo może nie mam ochoty?
-Tak nagle postanowiłeś ją poderwać? Zabawić się? Czego właściwie od niej chcesz?
-A Ty?
-Ja? Zamierzam właśnie powiedzieć jej prawdę- po słowach Richarda , Markus zacisnął nerwowo szczękę.
-Nie zrobisz tego. Wiesz , że wtedy stracimy wszystko.
-My? To Ty prowadziłeś ten pieprzony samochód. Nie ja.
-Byłeś tam, zostawiłeś ją. Jesteś tak samo winny jak ja.
-Myślisz , że nie wiem?- Richard podniósł głos- właśnie dlatego powinniśmy się przyznać. Naprawdę potrafisz z tym żyć? Patrzeć jej bez problemu w oczy?
-A ta cholerna prawda coś zmieni? Nic, Richi. Więc wyluzuj w końcu.
-Naprawdę nie masz żadnych wyrzutów sumienia po tym co zrobiliśmy?
-Daj spokój. Stało się. Teraz nic już na to nie poradzimy. Zapomnij o tym. I daj żyć- Markus zaśmiał się lekko, odsunął się od samochodu i skierował w stronę ośrodka.
-Nie zamierzam tego tak zostawić- Richard ze złością chwycił go za ramię- powiem jej . Czy Ci się to podoba czy nie.
-Powiedz. Tylko nie zapomnij wspomnieć o tym , że byłeś tam sam. Że to Ty zniszczyłeś jej życie. Mnie nawet w to nie mieszaj.
-Co Ty pieprzysz?- podniósł głos .
-Ciszej bo Cię usłyszą- Markus wskazał głową , na towarzystwo siedzące w ogrodzie. Emily siedziała ze swoją siostrą i przyjaciółką. Wesoło się śmiejąc. Jej śmiech wibrował mu w uszach. Tak rzadko to robiła. Kiedyś za pewne śmiała się na okrągło. Ciesząc się swoim życiem . I sukcesami które osiągała.  Towarzyszy im Andreas. I jakiś nieznany mu chłopak.
-Nie zamierzam wziąć tego na siebie Markus- Richard ściszył głos ze złością.
-To siedź cicho. Ja na pewno nie zamierzam się przyznawać. I wyprę się wszystkiego co powiesz.
-Byliśmy tam  razem- od dziewczyny i reszty dzieliło już ich tylko kilka kroków.
-Zgadnij komu ona uwierzy- Markus posłał jeszcze w jego stronę kpiący uśmiech i podszedł do blondynki. Pochylił  się nad nią i złożył na jej ustach pocałunek.


W niedzielny wieczór siedziałam w ogrodzie ciesząc się ostatnimi chwilami spędzonymi z dziewczynami. Luca z Andreasem ciągle spoglądali na siebie ze złością. Po tym co wczoraj się wydarzyło. Nie miałam jeszcze ani chwili na rozmowę z tym drugim , bo dziewczyny nie odstępowały mnie ani na krok. Chcąc wykorzystać każdą chwilę spędzoną tutaj Tak naprawdę byłam im niezmiernie wdzięczna. Bo nie miałam pojęcia, jak mam się teraz zachować w stosunku do niego. I bałam się zostać z nim sama. Nie wiedząc co mam mu powiedzieć.
W całkowitej zupełności wystarczał mi fakt , że musiałam się już tłumaczyć przed nimi. Przez pół nocy nie dawały mi spokoju. I nie przyjmowały do wiadomości tego ,że ten pocałunek nic nie znaczył. Ani dla mnie, a już tym bardziej dla niego. Szczególnie Lisa dorobiła sobie już do tego niezłą historię. I nie potrafiła zrozumieć , że jesteśmy tylko przyjaciółmi.
Mimo wszystko w  mojej głowie panował lekki mętlik, po tym pocałunku. Który w jakiś sposób na chwilę wyparł wspomnienie ostatniego weekendu spędzonego z Markusem.

-A ten co tutaj robi?- prychnięcie Andreasa, powoduje u Lisy parsknięcie śmiechem gdy spogląda w kierunku wskazywanym przez chłopaka. A na mojej twarzy pojawia się szeroki uśmiech. Od strony parkingu zbliża się do nas Markus z Richardem, powodując coraz większe niezadowolenie u chłopaka.
Mam wrażenie, że się kłócą. Dochodzą do nas strzępki słów. Z których niestety nie potrafię niczego sensownego wychwycić. Podchodzą do nas oboje, nie spuszczając ze mnie wzroku. Markus nachyla się nade mną i ku mojemu zaskoczeniu składa na moich ustach pocałunek. Tak całkiem inny niż ten z Andreasem. Tamten był delikatny,  nieśmiały, jak gdyby Andreas bał się , że go odepchnę. Ten bardziej gwałtowny, namiętny. Jak gdyby Markus był pewny tego co robi. Jakby chciał pokazać wszystkim, że jestem tylko jego. A reszta ma się trzymać z daleka. I jeśli przed chwilą twierdziłam , że mam mętlik w głowie, to teraz nie mam pojęcia jak nazwać to, co się w niej dzieje.
-Nie mogłem się powstrzymać- mruczy wprost do mojego ucha i zajmuje miejsce obok. Uśmiecham się słabo w jego kierunku. Podnoszę głowę spoglądając na resztę. Andreas z Lucą w końcu przestali patrzeć na siebie ze złością, kierując swoje mordercze spojrzenie teraz w  jednym wspólnym kierunku . Lea z Lisą na przemian otwierają i zamykają usta , jakby nie miały pojęcia co się dzieje. Tak naprawdę ja też nie wiem co się dzieje. Od wczorajszego poranka wszystko zaczyna wywracać mi się do góry nogami. Wzbudzając we mnie kilka uczuć naraz.

Dopiero po krótkiej chwili mój wzrok przesuwa się na Richarda. Patrzy na mnie w jakiś dziwny sposób. Ze smutkiem , złością i czymś jeszcze czego nie potrafię w tej chwili odgadnąć. Przypominam sobie, że chciał niedawno ze mną porozmawiać. Ale spławiłam go spiesząc się na rehabilitację, później nie miałam do tego głowy. A on gdzieś zniknął na kilka dni. I nie pojawiał się w ośrodku.  Robi mi się głupio z tego powodu.
-Chciałeś ze mną porozmawiać ostatnio- uśmiecham się w jego kierunku- może wpadniesz do mnie jutro?
-Może lepiej to przełóżcie?- Markus zabiera głos zamiast niego, chwytając mnie za rękę.
-Niby czemu Markus? - Richard jest wyraźnie niezadowolony z jego słów.
-Postanowiłem zostać kilka dni i spędzić je z Em- po jego słowach Andreas zacisnął nerwowo pięści, a Markus zwrócił się do mnie - oczywiście jeśli chcesz Emily?
-Jasne , że chcę - nie mogę wprost uwierzyć , że on zostaje tutaj dla mnie - ale przecież to nie przeszkodzi mi w rozmowie z Richardem.
-To zapewne nic ważnego i może poczekać. Prawda, Richard?- Markus wbił w niego wzrok- a ja chcę spędzić z Tobą jak najwięcej czasu.
Chłopak obejmuje mnie ramieniem , całując mnie w policzek. Atmosfera gęstnieje z minuty na minutę. Mam wrażenie , że Andreas z Lucą siłą powstrzymują się , żeby nie rzucić się na Markusa. Lucę jeszcze rozumiem. Choć przecież już dawno powinien wybić sobie mnie z głowy. Ale nie mam pojęcia co , dzieje się z Andreasem. Przecież nic nigdy nas nie łączyło. Tylko ten wczorajszy pocałunek. Który dla żadnego z nas nic nie znaczył. A już na pewno , nie dla niego. A dla mnie ? Sama tak naprawdę nie wiedziałam co dzieje się w okół mnie  w ostatnich dniach. I co mam o tym wszystkim myśleć. Przecież to wszystko było niemożliwe. Cała ta sytuacja z Andreasem i Markusem. I jeszcze Richard. Który gdzieś ciągle pojawiał się w pobliżu mnie. Wszystko to powodowało coraz większe zamieszanie w mojej głowie. I chyba nic nie wskazywało na to , żeby w najbliższych dniach miało się ono zmniejszyć.