14

 Andreas całą drogę zastanawiał się dlaczego tak bardzo wkurzył go widok dziewczyny z Markusem. Przecież traktował ją jak przyjaciółkę. Jak młodszą siostrę której chce pomóc. Nigdy nawet nie pomyślał o niej jak o kimś więcej. A może  nie chciał dopuścić do siebie tej myśli.  Tylko, że chyba powinien.
Przecież była ładna. To dlatego poszedł za nią wtedy w  przyszpitalnym parku. Na początku chciał po prostu w jakiś sposób zabić nudę w tym cholernym szpitalu . Nawet przez chwilę nie spodziewał się , że szpitalna znajomość przeniesie się poza jego mury. Że tak bardzo się nią przejmie. Że będzie chciał zrobić wszystko żeby jej pomóc. A teraz? Teraz nie miał pojęcia jak to się stało, ale był o nią zazdrosny. Cholernie zazdrosny. Zazdrosny o przyjaciółkę.

 Bez pukania wszedł do jej pokoju  i od razu usiadł przy niej na  łóżku. Ma taki dobry humor , że nawet nie prycha na niego, że wlazł tu jak do siebie. I to zapewne przez Markusa. Zacisnął zęby na samą myśl o tym.
- Nie powinieneś byś teraz z kumplami ? - podnosi wzrok znad książki i wpatruje się w niego z uśmiechem.
-Podoba Ci się?- słowa ze złością same wypływają z jego ust . To przez Markusa się uśmiecha. Nie przez niego.
-Książka? Nawet niezła - blondynka odkłada ją i patrzy na niego mrużąc oczy. Na jej ustach ciągle błąka się uśmiech.
-Nie książka, Markus. Podoba Ci się?
-Ty też? Naprawdę nie macie ważniejszych spraw na głowie?
-Martwię się po prostu- odzywa się cicho w jej stronę.
-Nie musisz- dziewczyna nagle traci dobry humor -  Nie podoba mi się. Wiem kim jestem i gdzie jest moje miejsce.
-Ty nie rozumiesz....
-Doskonale rozumiem Andreas. Więc naprawdę nie musisz się martwić. Nie w głowie mi zakochiwanie się w którymmolwiek z Was. Jestem zwykłą dziewczyną na wózku , a Wy...
-To nie tak.. - nie może słuchać tego co mówi, próbuje jej przerwać, niestety dziewczyna robi szybko to samo.
-Przestań się tłumaczyć. Doskonale wiem co miałeś na myśli- Emily prycha  ze złością. Jest słodka. Jak zawsze kiedy się złości - jestem zmęczona . Pogadamy jutro.
Odwraca się w kierunku ściany, dając mu do zrozumienia że ma sobie iść. Andreas wpatruje się w nią jeszcze przez chwilę i wychodzi z pokoju.
Całe ostatnie kilkanaście minut okazało się jednym wielkim nieporozumieniem. On zwyczajnie się o nią martwił. Bo nie miał pojęcia jakie są intencje jego kumpla. Jakoś nie wierzył w to nagłe zainteresowanie nią. A ona oczywiście musiała od razu pomyśleć, że nie zasługuje na  żadnego z nich. Bo jeździ na wózku. Jakby to było najważniejsze. Jakby w ogóle miało jakiekolwiek znaczenie.

  Pól nocy wpatrywałam się w sufit myśląc o wczorajszej rozmowie z Andreasem. Tak naprawdę zasnęłam dopiero wtedy, gdy na dworze zaczynało już świtać.  Dlatego dźwięk budzika w telefonie przyprawia mnie o ból głowy. Jestem  niewyspana i jeszcze bardziej rozdrażniona niż poprzedniego wieczora.  Nie mam najmniejszej ochoty wychodzić z pokoju. Ani na śniadanie, ani na ćwiczenia. Niestety , Andreas jak zwykle staje w moich drzwiach gdy tylko kończę się ubierać.
-Hej - odzywa się niepewnie, posyłając w moją stronę nieśmiały uśmiech - słuchaj . Ty naprawdę źle mnie wczoraj zrozumiałaś.
-Dajmy temu spokój, dobrze ? - nie mam ochoty kolejny raz do tego wracać.
-Nie- podnosi głos- bo Ty sobie coś ubzdurałaś w tej swojej pustej główce.
-Pustej główce?
-Emily, ja naprawdę się martwię. I to wcale nie chodzi o to czy jesteś na wózku czy nie.
-Ale nie musisz. Powiedziałam Ci to wczoraj.
-Mimo wszystko, bądź ostrożna z Markusem. Proszę.
-Każdą tak przed nim ostrzegasz ?
-Ty nie jesteś każda Emily. Ty jesteś....
-Będziesz ją tutaj chował przed nami ?- Markus pojawia się ze śmiechem za jego plecami, przerywając to co chciał powiedzieć.
-Właśnie mieliśmy do Was dołączyć- prycha w jego kierunku. 

-W sumie możesz już iść. Chciałbym jeszcze pogadać z Emily- po kolejnych słowach Markusa, Andreas zaciska dłonie ze złością . Ale bez słowa wychodzi z pokoju zostawiając nas samych.

-Masz jakieś plany na dzisiaj?- zwraca się do mnie z uśmiechem.

-Codzienną męczarnię z Agnes. A później chciałabym skoczyć do dzieciaków.

-Ale nie zajmie Ci to chyba całego dnia?

-Chyba nie...- zaczynam niepewnie.

-Więc mogę Cię porwać potem  na spacer ?

-To chyba nie jest dobry pomysł- próbuję protestować. Sama jednak wiem, jak słabo mi to wychodzi. Nie wiem dlaczego nie jestem w stanie mu odmówić. 

-Nie pytałem czy to dobry pomysł- stwierdza ze śmiechem, dotykając mojej dłoni.

-Markus..

-Może powinienem zacząć od innego pytania. Spotykasz się z Andreasem? Albo Richardem? - wpatruje się we mnie intensywnie.

-Skąd Ci to przyszło w ogóle do głowy?- prycham. Bardziej niedorzecznego pytania dawno nie słyszałam. Może od razu z nimi wszystkimi. Tak jakby cała kadra skoczków nie marzyła o niczym innych tylko o spotykaniu się z kimś takim jak ja.
-Oni ciągle się przy Tobie kręcą. A Andreas chyba nie odstępuje Cię na krok. Sam się dziwię , że nie śpi jeszcze w Twoim pokoju.
-On po prostu trochę się mną przejął. W sumie nie mam pojęcia dlaczego .
-No to jak będzie z tym spacerem?- znów posyła uśmiech w moim kierunku sprawiając ,że jestem w stanie tylko kiwnąć głową -  a teraz chodźmy na to śniadanie, bo Twój cień  zaraz się po nas wróci.


-Możemy porozmawiać?- Andreas zaraz po skończonym posiłku staje w drzwiach mojego pokoju.
-Co znowu?- przewracam oczami, nie mając najmniejszej ochoty wysłuchiwać jego tłumaczeń. Doskonale wiem co miał wczoraj na myśli.
-Em..
-Nie mów do mnie Em- przerywam mu ze złością. Skrót mojego imienia, przywołuje znowu wspomnienia z Monachium. I dziewczyny. Tylko one zwracały się do mnie w ten sposób.I Luca. Zdaję sobie sprawę , że strasznie za nimi tęsknię. Nie widziałyśmy się już ponad dwa tygodnie. Co kiedyś było dla mnie nie do pomyślenia. W końcu z Leą zawsze spędzałam każdą wolną chwilę.
-Przepraszam. Emily- siada przy mnie akcentując moje imię.
-To ja przepraszam - patrzę na jego skruszoną minę i robi mi się głupio- po prostu tylko Lea i Lisa tak do mnie mówiły.
-Tęsknisz za nimi?
-Bardzo. I za mamą. Wiem, że jestem tu krótko. Ale my nigdy nie rozstawałyśmy się nawet na jeden dzień.
-Rozumiem- na jego twarzy pojawia się uśmiech. Wpatruje się w okno myśląc nad czymś intensywnie.
-To o czym chciałeś pogadać?
-Umówiłaś się z Markusem ?
-Znowu zaczynasz?
-Dobra, przepraszam - kręci głową zrezygnowany- a oprócz tego jakie masz plany?
-Chcę iść do dzieciaków.
-Chcesz żeby to bardziej Ciebie lubiły?- po moich słowach marszczy zabawnie nos. Powodując u mnie wybuch śmiechu.
-Nie martw się. Nie jestem w stanie zastąpić im Ciebie. One Cię wprost uwielbiają. Jak wszyscy na około.
-Wszyscy ?- wybucha śmiechem , chwytając mnie za ręce- A ty Emily? Ty też mnie uwielbiasz?
Andreas ciągle się śmieje. Nie spuszczając ze mnie wzroku. Jego oczy są jednak aż nazbyt poważne.