23

  Andreas przyglądał się Emily, która wpatrywała się w jakiś horror . Była jednak tak pogrążona we własnych myślach. Że zapewne nie miała w ogóle pojęcia co dzieje się na ekranie. Zresztą on sam nie wiedział nawet jaki jest tytuł filmu. I tak nie potrafił się na nim skupić. Leżąc z nią w jednym łóżku. Szturchnął ją delikatnie w nogę , aż podskoczyła wystraszona.
-Zwariowałeś? - prychnęła na niego.
-Poczułaś?- wybuchnął śmiechem, dając sobie spokój z udawaniem , że nie wie.
-Wiedziałeś?- udała oburzoną-  Agnes się wygadała ?
-Dlaczego mi nie powiedziałaś Em?- zignorował jej pytanie, nie chcąc wypowiadać przy niej imienia przyjaciela.
-Chciałam Ci zrobić niespodziankę- wydęła wargę jak obrażona pięciolatka.
-Coś jeszcze chcesz mi powiedzieć?
-Nie- szybkość z jaką wypowiedziała to słowo, od razu wskazywała na kłamstwo.
-Na pewno?- przysunął się do niej. Zaczął ją łaskotać.
-Andreas- pisnęła tylko i zaczęła chichotać. Opadła na poduszki, starając się odepchnąć jego ręce. Od razu wiedział , że nie ma z nim szans. Uśmiechnął się patrząc na jej roześmianą twarz. Jedną ręką przytrzymał jej nadgarstki, a drugą odsunął   kosmyki włosów z jej twarzy. Gdy się nad nią pochylił, nagle spoważniała.
-Będę za Tobą tęsknić na zgrupowaniu- pocałował ją w czoło i odsunął się szybko. Nie chciał  jej spłoszyć. Choć niczego w życiu tak bardzo nie pragnął. Jak jej w tym momencie.
-Ja za Tobą też- uśmiechnęła się lekko i wtuliła w jego ramiona.
-Będziesz tutaj jak wrócę?
-Obiecuję- jedno słowo, wywołało uśmiech na jego twarzy. Przyciągnął ją mocniej do siebie, rozkoszując się jej bliskością.

  Po dzisiejszym dniu miał mętlik w głowie. Nie miał pojęcia jaka teraz łączy ich relacja. Bo tego co wydarzyło się dzisiaj między nimi, na pewno nie dało się nazwać tylko przyjaźnią. Był pewny, że gdyby Richard nie pojawił się w drzwiach. Posunęliby się jeszcze dalej. Przecież Emily też nie potrafiła , lub nie chciała tego przerwać.
 Tylko, że ona była z Markusem. Z jego przyjacielem. O ile mógł go teraz jeszcze tak nazywać. Nie miał pojęcia czy zamierzała to skończyć. Nie wiedział co siedziało jej w głowie. Znów przez moment przeszło mu przez myśl, że powinien jej powiedzieć. Wtedy zniknąłby jego cały problem z chłopakiem. Teraz zaczął się jednak obawiać, że dziewczyna równie mocno wściekłaby się na niego. Za to , że tak długo trzymał to dla siebie.
-O czym tak myślisz?- podniosła nagle głowę , wpatrując się w niego.
-Chciałbym wiedzieć co teraz Emily.
-Z czym ? - uśmiechnęła się.
-Z nami . Z Markusem- odezwał się cicho, nie spuszczając z niej wzroku.
-Andreas...
-Tylko nie wciskał mi znów historii o przyjaźni- przerwał jej szybko doskonale zdając sobie sprawę z tego co chce mu powiedzieć- sama musisz przyznać , że to dzisiaj chyba wykracza trochę po za granice zwykłej przyjaźni?
Uśmiechnął się do niej. Chciała spuścić głowę, ale nie pozwolił jej na to. Przytrzymał jej brodę , zmuszając żeby spojrzała mu w oczy kolejny raz. Na jej policzkach pojawił się rumieniec. Zamrugała oczami i zaśmiała się cicho.
-No tak, ale..
-Czujesz coś do niego?- sam usłyszał złość w swoim głosie i zganił się za to w myślach.
-Do niego?- blondynka zmarszczyła brwi i spojrzała na niego przestraszona.
-Do Markusa, Emily. O czym Ty znowu myślisz?
-Przepraszam- znów się zaśmiała. Miał wrażenie , że odetchnęła z ulgą- lubię go, jeśli o to pytasz.
-Lubisz? Ale trochę lubisz czy trochę bardziej lubisz ?- ciągle nie miał pojęcia co ona myśli i czuje. Wkurzała go ta niepewność.
-Pytasz czy się zakochałam?- nagle spoważniała , a on kiwnął tylko głową czekając co powie- nie, Andreas. Nie zakochałam się w nim. Choć na początku wydawało mi się, że tak jest. Lubię go i dobrze się czuję w jego towarzystwie. To tyle. Nie doszukuj się wielkiej miłości, bo jej nie znajdziesz.
-Ale sypiasz z nim- rzucił . I już po chwili pożałował swoich słów.
-Zwariowałeś?- odsunęła się od niego oburzona.
-Przepraszam, to w końcu nie moja sprawa.
-Masz rację. Nie Twoja- prychnęła. Patrzała na niego przez chwilę ze złością, po czym uśmiechnęła się nieśmiało i dodała cicho- nie spałam z Markusem. Skąd Ci to w ogóle przyszło do głowy?
-Powiedział mi- nie chciał w kolejnej sprawie jej okłamywać.
-Więc kłamał . Nie mam pojęcia dlaczego- odezwała się smutno.
-Pewno chciał , żebym był zazdrosny.
-A jesteś?
-A jak myślisz Emily?- nie czekając na jej odpowiedź, mówił dalej- jestem . I to cholernie. Nawet nie wiesz ile razy , chciałem go stąd wywalić.
Dziewczyna patrzała na niego z niedowierzaniem . Jakby ciągle nie mogła uwierzyć w to , że mu zależy. Po chwili zaśmiała się cicho. I szybko pocałowała w policzek.
-Więc co teraz Em?- Andreas nie spuszczał z niej wzroku. Czekając na jej decyzję.
-Nie mam pojęcia, co o tym wszystkim myśleć - przyznała szczerze.
-Obiecaj mi , że przemyślisz wszystko jak wyjedziemy na zgrupowanie- odezwał się cicho- zależy mi na Tobie. Co chyba już zauważyłaś.
Pochylił się nad nią. Dotknął jej ust swoimi. Chciał się odsunąć. Żeby niczego na niej nie wymuszać. Dziewczyna rozchyliła lekko usta, sama zachęcając go do głębszego pocałunku. Nie wiedział, czy może to już wziąć za odpowiedź z jej strony. Nie miał jednak teraz głowy , żeby zastanawiać się nad tym. Całkowicie tracił przy niej zdolność racjonalnego myślenia. A ona jakby doskonale zdawała sobie z tego sprawę.   Opadła na poduszki przyciągając go do siebie.
-Obiecuję- wyszeptała już dzisiaj kolejny raz, przerywając pocałunek. Aby już za chwilę znowu, go pocałować. Czuł ogarniające go podniecenie. Z którym starał się walczyć. Odsunął się od niej, ciężko oddychając.
-To mi wystarczy Emily. Poczekam, aż będziesz pewna- wychrypiał. Dziewczyna spojrzała mu w oczy z uśmiechem. Po chwili przylgnęła do niego całym ciałem.
-A jak nie będę?
-Będę czekał tak długo jak będziesz- uśmiechnął się, gładząc ją po policzku. I jeszcze bardziej niż kilka godzin temu nie miał ochoty stąd wyjeżdżać.

 Siedziałam z Agnes przed budynkiem , obserwując Andreasa wynoszącego swoje bagaże. Cały wczorajszy dzień spędziłam z chłopakiem. Spacerując po okolicy i rozmawiając. Ani razu jednak nie powróciliśmy do wydarzeń poprzedniej nocy. On chyba nie chciał naciskać, czekając na moją decyzję. Ja byłam mu za to wdzięczna. Całkowicie zawstydzona, swoją nocną śmiałością. Gdy sama zachęciłam go do pocałunku.
-Jest coś o czym nie wiem?- dziewczyna szturchnęła mnie w ramię , ze śmiechem. Gdy Andreas kolejny raz zniknął za drzwiami budynku.
-To znaczy?- na mojej twarzy mimowolnie pojawia się rumieniec.
-Ty i Andreas. Jakaś taka dziwna atmosfera panuje między Wami.
-Spałam u niego przedwczoraj- rzuciłam z prędkością światła, wpatrując się w swoje paznokcie.
-U niego czy z nim?- z ust dziewczyny wydobył się chichot.
-I u niego i z nim. Ale nie w sposób o jakim myślisz.
-Więc między Wami niczego nie było?
-Całowaliśmy się tylko. Choć wiem, że on chciał czegoś więcej. Obiecałam mu że podejmę decyzję w czasie jak go nie będzie .
-To ja już wiem czemu Ty nie wiesz ,  czy zależy Ci na Markusie- dziewczyna wybucha śmiechem. A ja chciałabym, żeby to wszystko było takie proste. Nie wyprowadzam jej jednak z błędu. Wiedząc , że największym moim błędem jest to o czym ciągle myślę.

Gdy wszystkie rzeczy Andreasa stoją już przy nas. Chłopak zajmuje miejsce przy mnie , niepewnie obejmując mnie ramieniem. Agnes ledwo tłumi śmiech na ten widok. Czym również u mnie wywołuje wesołe parsknięcie.
-O której jedziesz?
-Czekam na chłopaków i się zbieramy- Andreas całuje mnie w czubek głowy.
-Na chłopaków?
Nie muszę czekać na jego odpowiedź, bo na parkingu zatrzymuje się bus . Ze środka wysiada Karl z Richardem. Na którego widok, znów zalewa mnie fala sprzecznych uczuć. Widzę , że chłopak nie ma ochoty podchodzić. I coś tłumaczy Karlowi. Który nic sobie z niego nie robi , tylko ciągnie go w naszym kierunku.
Andreas ściska moje ramię, doskonale wyczuwając wzbierającą we mnie złość. Zaciskam na moment oczy, próbując opanować emocje które, we mnie buzują. Agnes nieświadoma niczego, zaczyna się śmiać.
-Pogadam z nimi. Bo pewno chcecie się pożegnać. A może lepiej nie róbcie tego przy nich. Bo któryś jeszcze wygada się przed Markusem- dziewczyna chyba myśli , że to stąd bierze się moje zdenerwowanie.
-Zostań- chwytam ją za rękę ciągnąc z powrotem na ławkę. Karl z Richardem już przy nas stoją. Z całych sił zaciskam dłonie, aż czuję wbijające mi się w skórę paznokcie. Ból pozwala mi się na chwilę opanować. Uśmiecham się do nich. A tak naprawdę tylko do Karla.
Andreas podnosi się szybko, zapewne chcąc przerwać tą sytuację.
-Pamiętaj co mi obiecałaś - pochyla się jeszcze nade mną.
-Pamiętam- uśmiecham się słabo-  A Ty uważaj na siebie.
-Już za Tobą tęsknię- szepcze wprost do mojego ucha , żeby nikt inny nie mógł tego usłyszeć. Mimochodem dotyka ustami mojego policzka. A ja całkowicie nie myśląc odwracam szybko głowę,  łącząc nasze usta w pocałunku.
-Czyżby decyzja została podjęta ?- Agnes nagle  zaczyna chichotać. Andreas odsuwa się ode mnie z uśmiechem. 
-Ja jednak poczekam, aż sama mi o niej powie - rzuca jeszcze ze śmiechem i odchodzi z chłopakami do samochodu.




Gdy minął pierwszy tydzień bez Andreasa. Zaczęłam pomału zdawać sobie sprawę , że  za nim tęsknię. Może jak za przyjacielem. Ale tęsknie. I nie potrafię znaleźć sobie zbytnio miejsca bez niego. Wolny  czas przesiaduję w jego pokoju, gapiąc się bezmyślnie w telewizor.
Większą część dnia spędzam z Agnes. Która coraz bardziej na mnie naciska i wszystkimi sposobami każe mi wstać z wózka.
-Nie potrafię- złoszczę się przy jej kolejnej próbie namówienia mnie.
-Nawet nie próbujesz. Więc skąd możesz wiedzieć?
-Wiem i tyle.
-Znów zachowujesz się jak na początku naszej znajomości. Jak rozkapryszony dzieciak. Jestem pewna , że gdybyś tylko spróbowała...
-Nie dam rady Agnes- przerywam jej. Boję się spróbować. Boję się, że nie wyjdzie. Po prostu jestem tchórzem.
-Wiem , że się boisz. To siedzi w Twojej głowie. Ale musisz spróbować. Minęły już prawie cztery miesiące.
-A jak się nie uda?
-Jak nie uda się dzisiaj, to spróbujesz jutro. Później kolejnego dnia. I następnego. Aż do skutku.
-A jak nigdy się nie uda?
-Dlaczego Ty zawsze widzisz wszystko w czarnych kolorach? - nie czekając na moją odpowiedź ciągnie mnie za ręce. Zamykam oczy i przestaję protestować. Przy niej i Andreasie to nigdy nie miało sensu. Zawsze obydwoje umieli postawić na swoim. Kompletnie ignorując moje protesty.
-A nie mówiłam - dopiero gdy słyszę radosny wybuch Agnes orientuję się , że stoję , Pierwszy raz od tamtej pieprzonej lutowej nocy. Otwieram oczy, z których mimowolnie zaczynają wypływać łzy. Radość którą czuję w tym momencie jest bezcenna. Nie potrafię porównać jej do niczego innego.
-Nie wierzę Agnes. To niemożliwe- śmieję się przez łzy, siadając z powrotem- czy mogę od jutra ćwiczyć jeszcze więcej? Znajdziesz dla mnie czas?
-Zawsze znajdę dla Ciebie czas. Tylko nie wiem czy to dobry pomysł Emily. Cztery godziny dziennie , naprawdę Ci wystarczą.
-Proszę Cię, Agnes. Tak bardzo chciałabym chodzić gdy wróci Andreas.
-A nie Markus?- wybucha śmiechem.
-Nadal nie wiem Agnes.
-Wydaje mi się, że to że pomyślałaś o Andreasie jest wystarczającym dowodem na to , na kim Ci bardziej zależy.
-To jak? Proszę , proszę , proszę- uśmiecham się do niej błagalnie.  Myśląc nad jej słowami.
-Ale zdajesz sobie sprawę z tego , że nawet gdy już zrobisz pierwsze kroki to jeszcze długa droga przed nami? Że bez kul lub wózka jeszcze sobie nie poradzisz na dłuższą metę? I że jeszcze trochę czasu tutaj spędzisz?
-Wiem Agnes. Ale jestem już coraz bliżej wyjazdu stąd. A tak swoją drogą. Kto Ci za to płaci?- ta myśl nadal nie daje mi spokoju.
-Skąd to pytanie? Zatrudnia mnie Niemiecki Związek Narciarski.
-Ale kto płaci Ci za moją rehabilitacje?
-Dostaję pieniądze z ośrodka. Nie mam pojęcia kto za to płaci. Myślałam , że Twoja rodzina.
-Nigdy nie byłoby mnie na to stać. Na początku byłam pewna , że to Andreas. Ale zaprzecza i wydaje mi się , że nie kłamie.
-Nie wiem Em. Naprawdę. Komuś musi bardzo zależeć na tym żeby Ci się udało.
Jedyną osobą po za Andreasem. Może być Luca. Ale jemu raczej nigdy nie wpadłaby do głowy rehabilitacja w tym miejscu. On raczej chciałby mnie trzymać jak najdalej od tego towarzystwa.  Nagle w mojej świadomości pojawia się myśl. Kogo na to stać. Kto ma takie same możliwości . I kogo dręczą wyrzuty sumienia. Richard jest jedyną osobą, która mogła to zrobić. I dziwię się sobie , że nie wpadłam na to od razu. Teraz jeszcze bardziej chcę się stąd wydostać. Iść do pracy i zdobyć pieniądze. I oddać mu co do grosza. Niczego od niego nie potrzebuję. I nie chcę mieć z nim nic wspólnego.



Nie mam pojęcia kiedy dodam kolejny rozdział. Ten dodaję już z Wisły , więc przepraszam za ewentualne błędy ;) W sumie kolejny jest już w roboczych, ale nie mam pojęcia czy będę miała czas i siły żeby go dokończyć. W końcu Letnie Grand Prix  zawsze pochłania dużo czasu i energii ;)))