46

   Andreas z niepokojem przemierzał hotelowe korytarze w poszukiwaniu Emily. Dziewczyna wyszła z pokoju gdy rano brał prysznic. I więcej się w nim nie pojawiła. Widział ją jeszcze przez chwilę jak rozmawiała ze swoją siostrą. Ale to było w czasie śniadania. Za niedługo mieli schodzić na kolację.  A jej ciągle nie było.

 Na Richarda wpadł,  gdy kolejny już raz zbiegał po schodach w stronę hotelowego basenu. Stanął jak wryty, wpatrując się w kumpla. Trzymającego jakąś dziewczynę za rękę.
-Nie miałem pojęcia , że tutaj będziesz - rzucił nerwowo , po szybkim przywitaniu się. Choć przecież rozważał tą opcję. Wiedział, że przyjaciel był bardzo związany ze swoją młodszą siostrą. Która jutro miała wystąpić w kwalifikacjach do konkursu.
-Selina nalegała. Wiesz , jakie są siostry - Richard zaśmiał się. Mocniej przytulając do siebie szatynkę.
-Wiem coś o tym- Andreas na samą myśl o swoich siostrach wybuchnął śmiechem. Po chwili jednak spoważniał i spojrzał na kumpla mrużąc oczy- widziałeś może Em?
-Em?- brunet zamyślił się przez chwilę, jakby nie miał pojęcia o kim Andreas mówi- rano wchodziła do windy. Gdzie jest teraz, nie mam pojęcia.
-Płakała- dziewczyna towarzysząca Richardowi odezwała się cicho- wyglądała na dosyć roztrzęsioną.
-Rozmawiała z Markusem - rzucił krótko brunet. Tak jakby to miało wystarczyć.  I w sumie  Andreasowi wystarczyło. Poczuł jak traci grunt pod nogami. Em już wiedziała. Był pewny , że Markus wyjawił jej wszystko. Że jego kłamstwo właśnie wyszło na jaw. Markus w jakiś sposób oczyścił Richarda w jej oczach. Teraz już nic nie stało na przeszkodzie, żeby dziewczyna z nim była. Zaklął głośno , przerażony tym co teraz się wydarzy. Em będzie na niego wściekła . Zostawi go. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości.


  Bez pukania wpadł do pokoju Lei. Dziewczyna siedziała na łóżku opierając się o Stephana. Oboje podnieśli głowę w jego kierunku.
-Gdzie jest Em?- stanął przed nimi ledwo nad sobą panując.
-Myślałam , że z Tobą- brunetka wstała, patrząc mu prosto w oczy.
-Kłamiesz Lea- Andreas chwycił ją za łokieć, powodując lekki grymas na jej twarzy.
-Odbiło Ci?- prychnęła- nie widziałam jej od rana.
-Na pewno tu była . Jesteś jej najlepszą przyjaciółką- mocniej ścisnął jej rękę. Dziewczyna syknęła . Powodując natychmiastową reakcję Stephana.
-Puść ją. Chyba trochę przesadzasz . Lea nie kłamie. Jestem z nią od śniadania  i Emily na pewno tutaj nie było.
-Przepraszam Lea- Andreas odsunął się nieznacznie. Po chwili zajął miejsce na łóżku i ukrył twarz w dłoniach- po prostu nie potrafię jej znaleźć od rana. Wiem, że rozmawiała z Markusem. I strasznie się o nią martwię.
-O nią Andreas? - Lea spoglądała na niego ze złością- albo o siebie?
-Nie wiem o czym mówisz- warknął.
-Doskonale wiesz. To ja namówiłam ją  do rozmowy z Markusem. Po tym jak wszystko mi opowiedział- Lea nie spuszczała wzroku z jego twarzy. Andreas wykrzywił się z wściekłością.
-Dlaczego to zrobiłaś?
-A nie sądzisz , że Em powinna znać prawdę?- obydwoje nie zwracali uwagi na Stephana,  przysłuchującego się im z uwagą. Nikt nawet nie zauważył, gdy Lisa weszła do pokoju i zajęła miejsce pod ścianą- to jej się zwyczajnie należało. Obwiniała Richarda, za coś czego tak naprawdę nie zrobił. A Ty ciągle utwierdzałeś ją w tym , że to Richard. Wiedząc jaka jest prawda.
-On tam był. Zostawił ją . Ona mogła tam umrzeć. Jest tak samo winny jak Markus.
-Ale to nie on prowadził Andreas- Lea nagle zdała sobie sprawę z obecności Stephana. Odwróciła się gwałtownie w jego stronę.  Chłopak wpatrywał się w ich dwójkę. Nie do końca zdając sobie jeszcze sprawę  z tego, czego się właśnie dowiedział. Za jego plecami dojrzała Lisę. I aż jęknęła na jej widok.
-O czym Wy mówicie?- na twarzy piętnastolatki malowało się przerażenie.
-Lisa, co tutaj robisz?
-To mój pokój Lea. Gdybyś zapomniała.
-Wiem, tylko...
-Tylko co ?! -przerażenie zostało nagle zastąpione złością - znowu miałam tego nie słyszeć? Mam tego dosyć. Nie jestem już dzieckiem. Wy ciągle kręcicie. Kompletnie nie wiem co się dzieje. Wczoraj dowiaduje się , że moja siostra sypia z Richardem. A dzisiaj , że to on jest w połowie odpowiedzialny za to co się stało. Nie sądzisz , że należą mi się jakieś wyjaśnienia?
-Masz rację Lisa. Tylko cała ta sytuacja nas przerosła. Szczególnie Emily. Postaw się na jej miejscu. Co ona Ci miała powiedzieć? Że zakochała się w kimś, kto zniszczył jej życie?
-Zakochała?- Lisa stęknęła. Do Andreasa dopiero po chwili doszedł sens słów Lei. Zakochała się. W Richardzie. Nie w nim. Mimo, że już wtedy w Hinterzarten to przeczuwał. Nie dopuszczał do siebie tej myśli. I teraz też nie chciał tego robić. To przecież nie mogła być prawda. To on ją kochał. Nie Richard. Który już sobie znalazł po niej pocieszenie. Zacisnął pięści ze złością. I wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami.


-Możesz ze mną w końcu porozmawiać?- odezwała się cicho Lisa, gdy Stephan wyszedł za Andreasem- nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. I przez to denerwuję się jeszcze bardziej.
-Lisa...
-Wiem, że powinna zrobić to Em. Ale sama widzisz co się dzieje. Przestańcie traktować mnie jak dzieciaka. Ja naprawdę dużo rozumiem.
-No dobrze, może masz rację- Lea wzięła piętnastolatkę za rękę i obie usiadły na łóżku- jak zapewne słyszałaś to Markusa i Richard spowodowali ten wypadek. Em dowiedziała się o tym kilka miesięcy temu. Tylko, że to Richard przyznał się do wszystkiego. A ona mimo tego , chyba się zakochała. Co ja gadam , na pewno się zakochała.  Choć ciągle uparcie twierdziła , że go nienawidzi. Wyszło jak wyszło. Zdradziła z nim Andreasa, a gdy ten się dowiedział....
-No mów- dziewczyna ponagliła ją, gdy na moment przerwała.
-Andreas trochę namieszał. Najpierw próbował zmusić Richarda do zgłoszenia się na policję. Potem ciągle utwierdzał Em w przekonaniu , że to on prowadził. Mimo, że znał prawdę. Wiedział o Markusie.
-Andreas taki nie jest- zaprotestowała słabo Lisa.
-I właśnie dlatego Em, tak bała się z Tobą porozmawiać. Przecież , on jest dla Ciebie idolem. Uwielbiasz go i podziwiasz. A on bardzo się zmienił. Miłość do Twojej siostry chyba go zaślepiła. Nie potrafi dostrzec , że tak naprawdę krzywdzi Em. Ostatnio coraz częściej się zastanawiam, czy on ją w ogóle kocha. Czy to nie jakieś obsesyjne zauroczenie. Przecież gdyby naprawdę ją kochał, pozwoliłby jej odejść. Żeby tylko była szczęśliwa.
-Em bardzo kocha Richarda?
-Bardzo. Mimo , że usilnie próbuje się przed tym bronić.
-A on?
-Nie mam pojęcia Lisa. Rozmawiałam z nim kilka razy. I wydawało mi się , że mu zależy. Ale nie wiem. Jeszcze teraz gdy pojawiła się ta dziewczyna. Sama mam mętlik w głowie. I nawet nie chcę sobie wyobrazić. Co czuje Twoja siostra.
 Lisa jęknęła cicho, gdy ta skończyła mówić. Lea widziała na jej twarzy złość i niedowierzanie. Nie dziwiła się jej. Ona też była skołowana. Przytuliła dziewczynę do siebie. I w milczeniu czekały na powrót Stephana.



 Wypadłam z windy ciągle zanosząc się płaczem. Nie miałam pojęcia gdzie pójść. Nie chciałam iść do Lei. Która na pewno razem z Lisą czekała na mnie w pokoju. Nie chciałam , żeby siostra oglądała mnie w takim stanie. Ona miała dopiero piętnaście lat. Nie potrafiłabym wytłumaczyć tego wszystkiego co się dzieje.
  Do Andreasa , nie miałam ochoty nawet się zbliżać. Dlatego szybkim krokiem minęłam nasz pokój. Wściekłość na niego, mieszała się rozpaczą. Po tym co się stało tamtej nocy. Ponownie mu zaufałam. A on kolejny raz mnie zawiódł. Wciskając kłamstwa, bylebym tylko z nim została. Bez mrugnięcia okiem oczerniał Richarda w moich oczach. Sprawił, że widziałam w nim kogoś takiego samego jak morderca mojego ojca.
 A on taki nie był. Może nie był bez winy. Bo jednak był w tym samochodzie. Zostawił mnie tam. Ale nie on prowadził. Byłam z tego powodu równocześnie szczęśliwa i wściekła. On też mnie okłamał . Dlaczego wziął na siebie winę, za coś czego nie zrobił. Przecież gdyby od razu powiedział mi prawdę , wszystko mogłoby wyglądać inaczej. Tylko może on tego nie chciał. Może dla niego byłam jedną z wielu.
 Teraz to i tak wszystko przestało mieć znaczenie. Nie liczyło się. Richard był tutaj z kimś . Nie sam. A ja już całkowicie straciłam swoją szansę.


  Nie potrafię przestać płakać, nawet wtedy gdy zderzam się z Justinem. Chłopak jest wyraźnie przestraszony moim stanem .
-Co się dzieje Emily?-  chwyta mnie za ramiona i potrząsa delikatnie.
-To nic takiego- rzucam. Ocieram oczy  wierzchem dłoni. Rozmazany tusz, musi wyglądać koszmarnie na mojej twarzy.
-Ładne mi nic takiego - kręci głową  - zaprowadzę Cię do Andreasa.
-Nie - podnoszę głos- mogę pójść gdziekolwiek . Ale nie do niego.
-Chodź - chłopak stara się ukryć zdziwienie , moją reakcją. Chwyta moją dłoń , ciągnąc w tylko sobie znanym kierunku.

Już po chwili , przekraczam próg jego pokoju. Zajmuję miejsce w kącie jednego, z dwóch łóżek. Znajdujących się w pokoju. Opieram się o ścianę, podciągając nogi pod brodę. Moimi ramionami znów wstrząsa szloch. Choćbym nie wiem jak bardzo się starała nie potrafię przestać płakać.  Constantin , staje w drzwiach pokoju wpatrując się we mnie zdziwiony i lekko przestraszony. Widzę jak otwiera usta chcąc coś powiedzieć. Justin ucisza go jednym ruchem ręki.
-Pójdę już - opuszczam nogi i próbuję się podnieść.
-Gdzie pójdziesz?- pytanie Justina, znów przypomina mi , że nie mam chwilowo gdzie się podziać.
-Nie chcę Wam przeszkadzać- jęczę.
-Nie przeszkadzasz- Constantin zajmuje miejsce przy mnie. Uśmiecha się delikatnie - nie wiem co się stało. Ale może postarasz się uspokoić?  Jestem pewny , że wszystko się poukłada.
-Tego nie da się już poukładać- łkam, na samą myśl o szatynce zajmującej miejsce przy Richardzie. Gubię się w tym co boli mnie bardziej. Oszustwo Markusa czy kłamstwo Andreasa? A może świadomość tego, że nie mam już możliwości bycia z Richardem?
-Wszystko się da Emily. Mimo, że czasem wydaje się , że nie ma na to szans- przymykam oczy , gdy dotyka ręką mojego policzka- spróbuj się przespać. Będziemy z Justinem w pobliżu, gdybyś czegoś potrzebowała.
-Nie mówcie nikomu , że tu jestem- szepczę jeszcze zanim zasypiam całkowicie umęczona płaczem i emocjami dzisiejszego poranka.




  Lea zeszła na kolację ze Stephanem i Lisą coraz bardziej przerażona, brakiem jakiegokolwiek kontaktu ze strony swojej przyjaciółki. Z nadzieją rozglądnęła się po sporej rozmiarów restauracji. Wierząc , że ujrzy ją przy którymś ze stolików. Niestety, Em nigdzie  nie było. A widok równie przestraszonego Andreasa, uświadomił jej , że on też nigdzie nie znalazł blondynki.
-Nawet nie odbiera moich telefonów- szepnęła podchodząc do niego. Wściekłość na chłopaka zeszła na dalszy plan.  Ustępując miejsca strachowi.
-Moich też. Pytałem o nią już chyba wszystkich . Nikt nic nie wie.
-Albo nie chce mówić- westchnęła z nadzieją, że dziewczyna zaszyła się w którymś z pokoi .

 Nagle jej wzrok przykuł Richard, wchodzący do środka z  jakąś dziewczyną. Skinął im głową z uśmiechem. Po czym zajęli miejsce kilka stolików dalej. Szatynka patrzyła na niego z uwielbieniem. A on co chwilę przytulał ją do siebie, obsypując pocałunkami.
-Em ich widziała- Andreas odezwał się beznamiętnym głosem. A Lisa  nagle  zerwała się od stolika. Lea szybko podążyła za nią. W kierunku stolika zajmowanego przez bruneta.
-Zapomniałeś o niej ? - piętnastolatka z wściekłością stanęła przed chłopakiem, wpatrując się w niego oskarżycielskim wzrokiem.
-Przepraszam za nią- Lea uśmiechnęła się przepraszająco do bruneta i niczego nierozumiejącej szatynki. Po czym zwróciła się do Lisy- idziemy.
-Nie ! - młodsza dziewczyna nie miała zamiaru się ruszyć- pytałam czy o niej zapomniałeś?
-Lisa to nie Twoja sprawa- chłopak przełknął ślinę. Spojrzał na nie, wzrokiem pozbawionym jakichkolwiek uczuć.
-Emily jest moją siostrą - głos zaczął jej się łamać. Lea była pewna  , że młoda ledwo walczyła ze łzami- martwię się o nią.
-Przepraszam Lisa, ale ja nie mam nic wspólnego z Twoją siostrą. Może z Andreasem pogadaj - Lea widziała, że brunet był coraz bardziej zirytowany tą rozmową. Zapewne będzie się musiał tłumaczyć   przed dziewczyną. Która przysłuchiwała im się w zainteresowaniu.
-Myślałam, że jak ktoś się decyduje na seks z kimś. To powinno mu  przynajmniej trochę zależeć na tej osobie. Widzę jednak , że Ty robisz to z kim popadnie- warknęła piętnastolatka . I odeszła z wysoko podniesioną głową. Lea mimo wszystko parsknęła śmiechem. Powodując prychnięcie u szatynki.
-Tym razem za nią nie przeproszę . Lisa trafiła w samo sedno - uśmiechnęła się kpiąco. Odwróciła się szybko , wpadając wprost na Constantina.
-Jest u mnie. Prosiła , żeby nikomu nic nie mówić- odezwał się cicho- czekaj na mnie za pół godziny pod hotelem.
Lea tylko delikatnie skinęła głową. Uspokojona słowami młodszego skoczka. I wolnym krokiem ruszyła w stronę swojego stolika. Ciągle czując na sobie wzrok Richarda.