49

   Całą trójką stały na skoczni, wpatrując się w kolejne zawodniczki, pojawiające się na belce startowej. Lea była pewna , że Emily pojawiła się na zawodach tylko z powodu Lisy. Która wprost szalała ze szczęścia, że może tutaj być. Gdyby nie to , blondynka raczej nie wychyliłaby nosa z pokoju hotelowego. Albo co gorsza uciekłaby już dawno z Klingenthal.
  Lea oderwała się na moment od rozgrywanych właśnie kwalifikacji kobiet i zerknęła na przyjaciółkę.
-Pójdziemy po coś do picia?- rzuciła od niechcenia. Em kiwnęła głową z  widoczną ulgą i obie poszły w kierunku otwartych stoisk.

  Zamówiły po piwie i przysiadły na ławce, zerkając co jakiś czas na wyniki na dużym telebimie.
-Tak właściwie to myślałaś co dalej? Wracasz do Monachium czy zostajesz w Oberstdorfie? - Lea upiła kilka łyków i poruszyła temat który nurtował ją od kilkunastu godzin.
-Ciągle myślę- blondynka odezwała się cicho, nie odrywając wzroku od sektora w którym stała jej siostra. Lea widziała jednak ,  że to nie na siostrę patrzyła. Tylko na bruneta stojącego parę metrów od Lisy , trzymającego za rękę swoją nową dziewczynę.
-Kochasz go, prawda? Tak samo mocno jak wcześniej? - odezwała się  i ścisnęła ją za rękę.
-Nie Lea- blondynka jak zawsze zaprotestowała, Lea już chciała coś powiedzieć, gdy ta odezwała się kolejny raz- Kocham go jeszcze mocniej . Tak mocno, że czasem wydaje mi się, że nie potrafię bez niego funkcjonować. Że nawet oddychanie sprawia mi trudność. Nie mam siły już dłużej udawać i zaprzeczać. Tylko , że teraz to już nie ma znaczenia Lea.
-Emily..
-Daj spokój Lea. Nie musisz mnie pocieszać. To ja wtedy podjęłam decyzję i teraz mogę mieć pretensję tylko do siebie.
-Ale Ty naprawdę chcesz odpuścić? Oddasz go jej? Tak po prostu?
-Oddam Lea? On nigdy nie był mój. Mimo, że mógł być. I mogłam być szczęśliwa. Gdybym tylko wcześniej Cię posłuchała. Gdybym się tak mocno nie wypierała tego uczucia. Gdybym się nie bała , wtedy zawalczyć  - dziewczyna nagle odwróciła wzrok i upiła trochę piwa. Lea spojrzała w kierunku skoczni. Kwalifikacje właśnie się skończyły. A Richard był dosłownie kilka kroków od nich - rozmawiałam dzisiaj z jego siostrą. Ta dziewczyna jest w nim zakochana. Nie chcę żeby cierpiała. Przez to , że wcześniej stchórzyłam. I wygląda na to, że on  teraz jest szczęśliwy. Że o mnie zapomniał. Ja też zamierzam. Muszę w końcu poukładać swoje życie.
-Z kolejnym z nas? - brunet pochylił się nad nimi , nie spuszczając wzroku z Em. Lea poczuła dość wyraźny zapach alkoholu. I nie było to ich piwo.
-Zostaw nas - odezwała się zerkając na przyjaciółkę, która momentalnie zacisnęła ręce w pięści.
-Chyba możemy porozmawiać?- chłopak usiadł pomiędzy nimi , obejmując je obie - Ty i Constantin. Tego bym się nie spodziewał.
Lea uniosła nieznacznie brew  niczego nie rozumiejąc. Emily i Constantin? Czy jej przyjaciółka zapomniała jej o czymś powiedzieć? Nie, to było raczej niemożliwe. Dziewczyna nie władowałaby się w kolejny związek . Bez przyszłości.
-To nie Twoja sprawa - warknęła blondynka wpatrując się w swoje tenisówki.
-Jasne , nie moja- chłopak zacisnął nerwowo szczękę i podniósł się z ławki. Zrobił krok , po czym odwrócił się gwałtownie i jednym ruchem przyciągnął do siebie Em.

 Lea uśmiechnęła się do siebie. Gdy Richard zachłannie wpił się w usta jej przyjaciółki, a ta momentalnie oplotła jego szyję rękami. Oboje jakby całkowicie stracili kontakt z rzeczywistością. Kompletnie  nie przejmując się wszystkimi na około.
-Znajdę Cię wieczorem. I dziś już nie pozwolę Ci uciec - odezwał się, w końcu odrywając się od blondynki. Uśmiechnął się do Lei i oddalił szybkim krokiem w stronę sektora.

 Emily nadal stała w miejscu jak sparaliżowana,  ciężko oddychając. Lea wybuchnęła dźwięcznym śmiechem, patrząc na jej minę.
-Nie zapomniał - skwitowała krótko, ciągnąc ją za rękę- zaraz kwalifikacje facetów. Chodź , zobaczymy jak poradzi sobie Twój nowy chłopak.
-Co? O czym Ty mówisz?- blondynka otrząsnęła się po chwili, nie mając jeszcze za bardzo pojęcia co dzieje się w koło niej. Lea  znowu się zaśmiała. Przez chwilę oczy jej przyjaciółki znów odzyskały blask. Dopóki jej wzrok kolejny raz nie powędrował w stronę Richarda . Który już stał na dole przytulając do siebie szatynkę. Lea westchnęła. Czy oni obydwoje muszą tak wszystko komplikować.
-O czym on mówił? Że Ty i Consti?
-A to. Nasze pojawienie się dzisiaj razem zostało, chyba przez niektórych błędnie odebrane- Em jęknęła, zbiegając po schodach w kierunku siostry- chciałam się Selinie wytłumaczyć. Ale ona w ogóle nie chciała słuchać. Kazała mi tylko nie mieszać w głowie Richardowi, bo w końcu udało mu się o mnie zapomnieć.
-Nie udało. I to jest najważniejsze- Lea uśmiechnęła się.
-Jesteś pewna?- dziewczyna odwróciła się przez ramię, zerkając w kierunku chłopaka. Lea podążyła za nią wzrokiem. Richard nadal obejmował ramieniem Klarę. Ale nie spuszczał wzroku z ich trójki. Gdy ich spojrzenia skrzyżowały się, lekko się uśmiechnął. Lea odwzajemniła uśmiech.
-Jestem. A cała reszta się nie liczy- podniosła do ust plastikowy kubek wypełniony piwem i skupiła się na oglądaniu kwalifikacji.



  Richard wrócił do hotelu zaraz po skończonych kwalifikacjach. Humor w końcu mu dopisywał i to na pewno nie była zasługa wypitego alkoholu. Po nim zbyt wiele się i tak nie zmieniało. Ogólnie obiecał sobie rano, że dziś nie dotknie nawet piwa. Musiał to przerwać, jeśli na poważnie myślał o powrocie do kadry. I o niej.
Ale później wpadła do niego Selina z rewelacjami na jej temat. Jej i Constantina. Niby do końca w to nie wierzył. Ale z drugiej strony też widział ich wczoraj razem. Trzymali się za ręce. A Em w  końcu spędziła noc w pokoju chłopaka. Dlatego słowa Seliny wywołały kolejne wątpliwości w jego głowie.

  Gdy tylko zobaczył jak wchodzi z Leą po schodach, w stronę stoisk z napojami, zdecydował się pójść za nią. Wcisnął Klarze jakąś bajeczkę o toalecie, w którą oczywiście uwierzyła.

Usiadł przy niej , by choć przez krótki moment znów mieć ją przy sobie. Dziewczyna nadal była na niego wściekła. A jej twarz nosiła ślady kilkugodzinnego płaczu. Mimo, że starała się go ukryć pod starannym makijażem.
 Nie potrafił się powstrzymać i musiał ją pocałować. Blondynka ku jego zdziwieniu nie odepchnęła go. Tylko przylgnęła do niego całym ciałem . Tak jakby nic się nie wydarzyło. Jakby nie było wypadku, ich prawie trzymiesięcznej rozłąki , ani jego kumpli z drużyny.

  I teraz siedział na łóżku, obmyślając jakim kolejnym kłamstwem  obdarzyć Klarę. Żeby się do niej wymknąć .  Dziewczyna właśnie wyszła z łazienki i usiadła mu na kolanach.
-Wyskoczymy gdzieś razem ?- szepnęła, delikatnie przygryzając płatek jego ucha. Richard skrzywił się nieznacznie i delikatnie ją od siebie odsunął.
-Nie mogę. Wybacz- podniósł się szybko, aby tylko kolejny raz. Nie zaczęła go całować- muszę się ogarnąć. Werner z chłopakami na mnie czeka.
-Coś planujecie? Przecież jutro mają zawody - szatynka zmrużyła oczy  wpatrując się w niego podejrzliwie.
-Nie , coś Ty. Po prostu chcemy się spotkać. Pogadać. Wiesz, dawno się z nimi nie widziałem.
-Może pójdę z Tobą?- dziewczyna stanęła przy nim znów próbując go pocałować. Richard prychnął nieznacznie. I znów się odsunął. Co ją dzisiaj napadło? Nigdy się tak nie zachowywała. Nigdy nie pchała się z nim do żadnych wyjść. Zawsze wystarczało jej to nikłe zainteresowanie którym ją obdarzał. Kiedy nie pił akurat z kumplami na kolejnej imprezie.
-Daj spokój Klara. A co Ty tam będziesz robić z kilkunastoma facetami? Zanudzisz się na śmierć- odwrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami łazienki, zanim kolejny raz zdążyła się odezwać.



  Wyszedł z łazienki po kilkunastu minutach, gotowy do wyjścia. Nachylił się szybko nad dziewczyną,  zapatrzoną w ekran telefonu.
-Nie czekaj na mnie. Nie mam pojęcia o której wrócę- cmoknął ją tylko w policzek i szybkim krokiem wyszedł z pokoju.
 Zwolnił przed pokojem dziewczyn. Nie pamiętał , kiedy ostatnio był tak zdenerwowany.  Nie miał pojęcia czego spodziewać się po tej rozmowie. Miał nadzieję, że Em pozwoli sobie wytłumaczyć wszystko. Że przynajmniej da mu szansę w końcu powiedzieć jak było naprawdę.  Odetchnął głęboko i zapukał.


 Lea otworzyła mu z uśmiechem na ustach, Lisa zmierzyła go za to niezbyt przyjemnym spojrzeniem. Westchnął ciężko gdy wpuściły go do środka , a same wyszły na korytarz.  Em siedziała na łóżku ze wzrokiem utkwionym w telefonie. Podniosła głowę nieznacznie gdy przed nią stanął, odłożyła telefon na poduszkę. Ale na powrót spuściła głowę.
-Porozmawiasz ze mną? - przysiadł na brzegu łóżka, delikatnie dotykając jej dłoni.
-Chyba nie mam wyjścia?- odpowiedziała pytaniem na pytanie, nie podnosząc głowy.
-Nie mam pojęcia od czego zacząć Em- jęknął. Wszystko co chciał jej powiedzieć nagle uleciało mu z głowy.
-Może od początku- dziewczyna w końcu uniosła głowę i spojrzała mu w oczy- dlaczego mnie okłamałeś? Dlaczego przyznałeś się do wszystkiego?
-Musiałem Ci w końcu powiedzieć o wypadku. Nie potrafiłem już dłużej milczeć. A Markus stwierdził, że i tak wszystkiego się wyprze. Że jesteś w nim zakochana i to jemu uwierzysz- Em prychnęła ze złością po jego słowach- poza tym on sprawił, że zaczęłaś się uśmiechać. Wydawałaś się szczęśliwa i nie chcieliśmy z Andreasem Ci tego odbierać.
-Z Andreasem?
-Uznaliśmy , że tak będzie lepiej.  Baliśmy się, że to na powrót Cię załamie.
-Wy uznaliście- syknęła przez zaciśnięte zęby- zdecydowaliście za mnie. Dlaczego, nie pozwoliliście to mnie zdecydować co jest dla mnie lepsze? Baliście się, że się załamie? A później? Pozwoliłeś mi myśleć , że to Ty. Nawet po tym jak się ze sobą przespaliśmy kolejny raz. Nie byłam już z Markusem. I nic nie stało na przeszkodzie, żebym poznała prawdę. Dlaczego to ciągnąłeś?
-Chciałem Ci powiedzieć. Pamiętasz? Wtedy w Hinterzarten. Wtedy  udało nam się w miarę normalnie ze sobą porozmawiać. Ale uznałaś, że musisz iść wyjaśnić wszystko Andreasowi. Dopóki masz w sobie odwagę. I uciekłaś. A potem wszystko potoczyło się tak szybko. Ty zdecydowałaś się zostać z nim , a ja wyjechałem. Bo o to prosiłaś. Chciałaś żebym dał Ci spokój.

 Nie spuszczał z niej wzroku. Dziewczyna znów spuściła głowę. Walcząc z nadchodzącymi łzami. Pękało mu serce na samą myśl o tym, ile już łez wylała.
-Byłaś z nim szczęśliwa? Albo jesteś? Sam nie wiem jak mam zapytać.
-Nie jestem już z Andreasem. Myślałam , że plotki tutaj szybko się rozchodzą- prychnęła. No tak Constantin. Zacisnął pięści ze złością - starałam się być. I czasem nawet mi się wydawało, że jestem.
-A teraz ? Z Constantinem?
-Wierzysz we wszystko co usłyszysz?- warknęła , gwałtownie wstając- znam go dopiero od kilku dni. Naprawdę świetny z niego chłopak. Lubię jego towarzystwo. I   pomógł mi, kiedy tego potrzebowałam . Ale muszę Cię rozczarować. Nie jestem z nim. I nie zamierzam. Ktoś Cię okłamał.
-Selina Was widziała- stanął za jej placami.
-Co widziała?-odwróciła się w jego stronę, ich twarze dzieliło dosłownie kilka milimetrów- no co widziała?
-Nie wiem - szepnął- powiedziała mi tylko , że Was widziała. A Ty nie zaprzeczyłaś, gdy z Tobą rozmawiała.
-A jak miałam zaprzeczyć , gdy nie dopuściła mnie do głosu?- blondynka była wściekła- kazała mi się trzymać od Ciebie z daleka i poszła.
-Co kazała?- Richard mimowolnie wybuchnął śmiechem. Jego młodsza siostra miała czasem głupie pomysły.
-Trzymać się od Ciebie z daleka. Mam nie mieszać Ci kolejny raz w głowie . Bo już sobie wszystko poukładałeś . Zapomniałeś o mnie i jesteś szczęśliwy - przerwała na moment , przygryzając wargę- więc jeśli już sobie wszystko wyjaśniliśmy. Wyjdź. Wróć do swojego idealnie ułożonego życia. A mnie pozwól poukładać swoje.
-A kto powiedział , że już sobie wszystko wyjaśniliśmy ?- wypity wcześniej alkohol, dodał mu odwagi. Chwycił ją mocno w pasie i przyciągnął do siebie. Em szarpnęła się nieznacznie. Nie puścił jej . Tylko pociągnął  w stronę łóżka. Usiadł i posadził ją sobie na kolanach- teraz Ty mi coś wytłumacz.
-Ja?- wyjąkała wbijając wzrok w podłogę.
-Dlaczego z nim zostałaś? Dlaczego tak naprawdę wybrałaś jego?- blondynka jeszcze mocniej spuściła głowę. Dotknął delikatnie jej brody i zmusił by na niego spojrzała.
-Bałam się.
-Bałaś? Czego Emily? - nie miał pojęcia o czym mówi. Czego się bała? Jego? Andreasa?
-Bałam się, że Andreas pójdzie na policję gdy go zostawię- odezwała się tak cicho, że ledwo ją zrozumiał.
-Bałaś się o mnie?- Em skinęła głową, czerwieniąc się- przecież nie musiałaś. Dałbym sobie radę.
-A skąd mogłam to do cholery wiedzieć?- prychnęła ze złością.
-Ale czy to znaczy.. - przerwał w pół zdania- a gdybyś się nie bała? Gdybyś wtedy znała prawdę?
-Wtedy pewno wszystko potoczyłoby się inaczej. Nie byłabym z Andreasem. A Ty...- przerwała na moment. Wstała i podeszła do okna - a Ty może nie poznałbyś Klary.
-Co teraz ?- od razu znalazł się przy niej . Zamykając w swoim uścisku - teraz znasz już prawdę.
-A Ty masz teraz Klarę- uniosła głową, spoglądając na niego oczami pełnymi łez.
-Ona nic dla mnie nie znaczy Em- pochylił się i lekko musnął jej usta swoimi. Blondynka zareagowała od razu. Rozchyliła wargi , łącząc ich języki ze sobą. Wplotła palce w jego włosy. I przylgnęła do niego całym ciałem. Nie odrywając się od siebie, skierowali się w stronę łóżka. Em westchnęła gdy wsunął rękę pod jej bluzę.  Po chwili jednak odsunęła się od niego.
-Ale Ty znaczysz dla niej bardzo wiele- spróbował ją do siebie przyciągnąć, ale szybko usiadła na łóżku- nie mogę, przepraszam. Dość już namieszałam.
-Em...
-Nie nalegaj. Proszę- spojrzała na niego błagalnym wzrokiem- ona nie zrobiła mi nic złego. Nie zasługuje na to. Wiem , że wcześniej nie miałam oporów żeby zdradzić Andreasa. Ale to było złe. I nie potrafię postąpić kolejny raz tak samo. Nie mogę znowu kogoś skrzywdzić. Nie chcę żeby znowu ktoś przeze mnie cierpiał. Poza tym co dalej? Prześpimy się ze sobą kolejny raz i każde pójdzie w swoją stronę? Jak sobie to wyobrażasz?
-Nie pozwolę kolejny raz Ci odejść Emily- chwycił jej twarz w dłonie. Delikatnie starł łzy, spływające po jej policzkach- rozstanę się z Klarą. Jakoś jej to wytłumaczę.
-Skrzywdzisz ją. Zależy jej na Tobie.
-A teraz krzywdzę Ciebie Em. Popełniłem błąd , związując się z nią. Teraz muszę to naprawić. Zawsze ktoś będzie cierpiał.  Inaczej się nie da.
-Nie podejmuj pochopnych decyzji.
-Pochopnych? Em, czy Ty siebie słyszysz? Od kilku miesięcy myślę o Tobie na okrągło. Nawet gdy jestem z Klarą, czy jakąkolwiek inną. Ciągle gdzieś tam w głowie, mam Ciebie.  Wszystko bez Ciebie jest bezsensu Emily. A Ty mówisz mi o pochopnych decyzjach?
-Ja po prostu nie chcę żeby znowu ktoś cierpiał.
-A może to Ty nie chcesz podjąć decyzji ?Może to Ty ...- odsunął się od niej . Czuł wzbierającą w nim złość. I strach, że znowu ją straci.
-To nie tak. Tylko to wszystko mnie przerasta.
-A myślisz, że mnie nie? Tak naprawdę do końca nie wiem czego chcesz. Nie wiem na czym stoję. Nie mam pojęcia co myślisz i co czujesz. Mówisz , że nie chcesz mnie widzieć , a później kochasz się ze mną. Mówisz , że mnie nienawidzisz . Ale Twoje pocałunki, mówią coś innego.
-Daj mi trochę czasu. Muszę wszystko sobie poukładać. Przemyśleć.To nie jest takie proste. Wszyscy mnie okłamaliście. Boję się zaufać któremukolwiek z Was. Nie wiem już co jest kłamstwem , a co prawdą. Gubię się w tym.
-Rozumiem Em. Przysięgam, że nigdy więcej Cię nie okłamię.
-Chciałabym Ci wierzyć. Ale nie potrafię. Jeszcze nie.
-Pozwól mi przynajmniej przy Tobie być. Nie uciekaj ode mnie Em.
 -Nie uciekam- posłała w jego stronę słaby uśmiech.
-Więc mogę dziś z Tobą zostać?- mrugnął do niej z uśmiechem. Na co dziewczyna w końcu wybuchnęła śmiechem.
-Wykorzystujesz sytuację. Poza tym jak sobie to wyobrażasz?- blondynka nadal się śmiała. Chyba na chwilę zapominając o wszystkim co ostatnio ją spotkało- a Lea i Lisa? One i tak znoszą mnie tutaj od wczoraj. A dzisiaj jeszcze Ty chcesz im się tu wcisnąć?
-Leę możemy wysłać do Stephana, sądzę żeby się ucieszył. Niestety z Lisą to już większy problem- zaśmiał się.
- Do Stephana?- Em przygryzła wargę , zastanawiając się nad czymś - co Ty chcesz mi powiedzieć?
-Myślałem , że Ty mi powiesz- zaśmiał się-  Wydaje mi się, że coś ich do siebie ciągnie.
-Jestem beznadziejną przyjaciółką- dziewczyna ukryła twarz w dłoniach- nic nie zauważyłam.
-Nie mów tak. Miałaś prawo nie zauważyć.
-Ale czy oni naprawdę?
-Nie mam pojęcia. Ale wszystko na to wskazuje- zaśmiał się , zmieniając szybko temat- to jak , mogę z Tobą zostać?  I od razu oświadczam , że niczego nie oczekuję. Po prostu chcę tutaj z Tobą pobyć. I jak dla mnie , Lea i Lisą mogą tu być z nami.
-A Klara?
-Myśli , że jestem z kadrą- przyciągnął ją do siebie. Na co blondynka od razu zareagowała, wtulając się w jego ramiona.

 Po Waszych komentarzach zdecydowałam się zacząć. Nie jestem pewna co z tego wyjdzie , ale zapraszam https://everything-for-him.blogspot.com . Prolog powinien pojawić się w każdej chwili ;)