42

-Wychodzisz ?- spojrzałam zdziwiona na Andreasa, który wniósł nasze bagaże do pokoju hotelowego. I z powrotem zbliżył się do drzwi.
-Muszę - spojrzał na mnie przepraszająco- dwie godzinki i będę z powrotem.
-Dwie godziny? Przecież mówiłeś , że startujesz dziś w kontynentalnym.
-Em zawody są popołudniu- chłopak zerknął na zegarek -Dochodzi ósma. Postaram się wrócić na dziesiątą. Nie złość się proszę. Po prostu muszę coś załatwić. A Ty zejdź na śniadanie. Albo odpocznij po podróży. Prześpij się. Zejdź na basen.
-To Ty masz zawody. Ty musisz odpocząć.
-Dam radę. Nie martw się. David też dziś staruje. Powinien już być. Znasz go . I chyba nawet lubisz- zaśmiał się i cmoknął w policzek -zaraz go znajdę i się Tobą zajmie, zanim nie wrócę.
-Naprawdę nie musi- jęknęłam już do zamykających się za nim drzwi.
Nie minęło kilka minut , gdy rozległo się pukanie.   Spróbowałam przywołać uśmiech na  twarz i powoli otworzyłam  drzwi.
-Podobno potrzebujesz towarzystwa- David ze śmiechem ucałował mnie w oba policzki.
-Andreas przesadza. Nie chcę Ci robić kłopotu. Naprawdę dam sobie radę sama.
-To żaden kłopot. Poza tym już obiecałem reszcie , Twoje towarzystwo przy śniadaniu.
-Reszcie ?-wydukałam.
-Nie bój się. Oni nie gryzą- chłopak chwycił mnie za rękę i wyciągnął z pokoju. Już po chwili stałam w drzwiach restauracji . I z niepokojem spoglądałam na sporą grupę chłopaków przy stoliku.

David przedstawia mi wszystkich po kolei. A ja staram się w myślach powtarzać imiona całej dziesiątki , żeby tylko niczego nie pomylić.
-Założę się , że teraz starasz się zapamiętać imiona całej naszej walniętej drużyny- rzuca jeden , a ja po prostu wybucham śmiechem. Całkowicie zapominając o wcześniejszym zdenerwowaniu.
-Constantin , prawda? - mrugam, do niego zajmując miejsce pomiędzy nim a Davidem. Po chwili mam wrażenie, że znam ich od dawna. Większość z nich jest w moim wieku. Dlatego  od razu łapię z wszystkimi o wiele lepszy kontakt. Niż ze starszą kadrą Niemiec.



Andreas odebrał dziewczyny  z czeskiego lotniska w Karlowych Warach. I najszybciej jak potrafił wracał do Klingenthal. Niby zostawił ją z Davidem. Ale był pewny , że chłopak na pewno zabrał ją do reszty ekipy. Davidowi ufał. Był przekonany  , że ten nie będzie próbował dostawiać się do Em. Jednak całej reszcie nie . To były jeszcze  dzieciaki, niewiele starsze od Em. W głowach mieli tylko imprezy i kolejne dziewczyny.
Z drugiej strony Richardowi też ufał. Ze złością zacisnął mocniej ręce na kierownicy. I nadepnął pedał gazu.
-Zwariowałeś?! Zwolnij- podniesiony głos Lei, przywrócił go do świadomości.
-Przepraszam. Zamyśliłem się- musiał się ogarnąć. Musiał jej ufać.
-Zajmij się lepiej drogą , a nie myśleniem- prychnęła na niego. Po chwili odezwała się już spokojniej-Em nadal nic nie wie?
-Nic- uśmiechnął się na samą myśl. Jaka będzie szczęśliwa gdy zobaczy dziewczyny.
 Ciągle się uśmiechając podjechał pod hotel. I zaparkował samochód na hotelowym parkingu. Wyciągnął bagaże dziewczyn i razem skierowali się do wejścia.  Zameldował dziewczyny w pokoju, gdy podszedł do nich David z Felixem.
-Gdzie Emily?- rzucił- poszła się położyć?
-Justin i Constantin wyciągnęli ją na basen- Andreas zmrużył oczy ze złością. Odwrócił się na pięcie i pognał w stronę hotelowego basenu.


 Blondynka siedziała na skraju basenu machając nogami. Z rozbawieniem słuchała dwójki jego młodszych kolegów. Nagle Justin chwycił ją za ręce. Namawiając , żeby weszła z nimi do wody. Dziewczyna przecząco pokręciła głową. Chłopak jednak nie zrezygnował i pociągnął ją do siebie. Emily ze śmiechem wpadła do basenu. Andreas zacisnął ze złością  pięści i stanął na skraju basenu.
-Trzymaj ręce przy sobie - wycedził, gdy Constantin przytrzymał ją w pasie, żeby nie  straciła równowagi. Jak dla niego trochę zbyt mocno ją do siebie przyciągał. Zbyt mała dzieliła ich odległość.
-Jesteś już - Em zerknęła na niego z uśmiechem. Nie odsuwając się od chłopaka w wodzie.
-Jestem jak widzisz. Może jednak wolałabyś , żeby mnie jeszcze nie było ?-warknął.
-Co Ty mówisz?- zaśmiała się . Po chwili już stała przy nim ociekając wodą.
-Mam wrażenie , że Ci przeszkadzam- niby nic się nie stało. Jednak ogarniała go coraz większa złość.
-Wyluzuj Andreas - Constantin z uśmiechem stanął przy nich. Położył rękę na nagim ramieniu blondynki  - nie czepiaj się jej . Przecież nic się nie wydarzyło.
-Czego nie zrozumiałeś gdy mówiłem , że masz trzymać ręce przy sobie? -gwałtownie odsunął Em i stanął na przeciwko chłopaka, mierząc go wzrokiem.
-Andreas !- dziewczyna wsunęła się pomiędzy nich. Chwyciła go za rękę i lekko pociągnęła- idziemy.
Ostentacyjnie objął ją w pasie i przyciągnął do siebie.  Odwrócił się i jeszcze raz ze złością spojrzał na dwójkę młodszych kolegów.


-Co to miało być?!- Emily stanęła przy nim. Wściekła, z nie do końca osuszonymi włosami.
-Nie wiem o co Ci chodzi -uśmiechnął się do niej.
-Nie wiesz o co mi chodzi?! -podniosła głos - prawie się na niego rzuciłeś. Co w Ciebie wstąpiło?
-Nie spodobało mi się jak Cię dotykał- warknął.
-Dotykał mnie? Oszalałeś?- dziewczyna wyszarpnęła rękę z jego dłoni- odbiło Ci.
-Przepraszam. Może trochę przesadziłem- przyciągnął ją do siebie i pocałował w czubek głowy.
-Trochę, napr.... - nagle przerwała, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w siostrę i przyjaciółkę. Całkiem o nich zapomniał. Dziewczyny nadal stały przy recepcji, z Davidem i Felixem. A na twarzy Em pojawiał się coraz większy uśmiech. Od razu rzuciły się sobie w ramiona.
-Co tutaj robicie ?
-Andreas nas zaprosił - zaśmiała się Lisa. Em nagle jakby całkowicie zapomniała o sytuacji na basenie. Z przed kilku chwil. Zarzuciła mu ręce na szyję , z radosnym piskiem.
-Dziękuję. Nie masz pojęcia jak bardzo się cieszę - rzuciła odrywając się od niego. Uśmiechnął się do siebie zadowolony, widząc jaka jest szczęśliwa.




  Był niedzielny poranek. Lea stała przy barierce sektora dla  gości. I słuchała wesołej paplaniny młodszej z sióstr. Co chwilę zerkała na starszą z nich. Która stała kilka kroków od nich. Pod domkiem niemieckich zawodników.  Chcąc z jej twarzy wyczytać , czy naprawdę jest szczęśliwa. Czy naprawdę zapomniała o Richardzie. Mimo, że wszystko wskazywało na to, że tak jest. Leę znów zaczęły ogarniać wątpliwości. Nie miała pojęcia dlaczego. Ale coś jej nie pasowało. Coś było nie tak.  Z rozmyślanie wyrwał ją dźwięczny śmiech blondynki. Jeden z młodszych zawodników, coś jej opowiadał. A ona zanosiła się śmiechem.  Po chwili odwróciła głowę w ich kierunku, kiwając żeby podeszły.
   Młodsza z sióstr nie potrzebowała kolejnego zaproszenia i już przeciskała się przez barierki. Lea zaśmiała się i podążyła za nią. Nagle  obie się  zatrzymały na widok Andreasa. Podchodzącego do blondynki. Gwałtownie szarpnął ją za nadgarstek . I stanął na przeciwko chłopaka nie puszczając jej ręki.
-Czego Ty nie rozumiesz Constantin? -warknął wściekły. Lea chwyciła Lisę za ramię i pociągnęła w ich stronę.
-Tylko rozmawiamy- młodszy ze skoczków zrobił krok w tył.
-Andreas ! - Em spróbowała wyszarpnąć rękę .Jednak chłopak ściskał ją zbyt mocno. Skrzywiła  się z bólu . Uniosła głowę wściekłym wzrokiem wpatrując się w chłopaka.
-Chyba powinieneś zbierać się na górę- warknął jeszcze w stronę Constantina. I przyciągnął do siebie wściekłą dziewczynę. Wpił się w jej usta, nie zwracając uwagi na jej złość. Lea pokręciła głową z niedowierzaniem. Znów niezbyt podobało jej się zachowanie Andreasa. Nie poznawała go. On nie był tym idealnym chłopakiem, który kilka miesięcy temu zakochał się w jej przyjaciółce.  Przecież Em nie zrobiła nic złego. W jej zachowaniu nie było niczego takiego. Co mogło aż tak wyprowadzić Andreasa z równowagi. Ona zwyczajnie stała i żartowała z młodszym skoczkiem. Nic wielkiego. Odczekała, aż chłopak też skieruje się na górę skoczni. I pociągnęła Emily w stronę ławki.
-Co to miało być?- odezwała się cicho, żeby nikt jej nie usłyszał.
-Ale co?- przyjaciółka spojrzała na nią zdziwiona.
-To przed chwilą- Lea zatrzymała wzrok na nadgarstku przyjaciółki. Blondynka szybko zakryła drugą ręką, widoczne na nim jeszcze ślady palców chłopaka.
-To nic takiego . Andreas jest trochę zazdrosny- zaśmiała się sztucznie.
-Trochę? Em ogarnij się- pokręciła głową ze złością.
-On boi się , że po prostu powtórzy się sytuacja z Richardem.
-Jeśli postanowiliście być ze sobą, to po pierwsze on powinien Ci zaufać. Po drugie Ty nie jesteś jego własnością. Możesz rozmawiać z kim chcesz.  A po trzecie Em. On nie ma prawa Cię szarpać.
-Przesadzasz Lea. Nic takiego się nie stało.
-Jeszcze Emily- syknęła ze złością -A gdybyś tak wdała się w rozmowę z Richardem? Pomyślałaś o tym? Mam wrażenie , że zabiłby Was oboje.
-Lea...
-Wiesz , że mam rację -przerwała jej- Andreas się zmienił. To już nie jest ten sam kochający chłopak.
-Jest Lea. Tylko strasznie go skrzywdziłam.  I czasem ...- Em wciągnęła powietrze- wszystko jest dobrze Lea. Nie musisz się martwić.
-No nie wiem Em. Wydajesz się być szczęśliwa. Ale jak to się stało, że tak szybko zapomniałaś o Richardzie?
-Przejrzałam na oczy - zaśmiała się- wcześniej łudziłam się  chyba , że to nie on prowadził. Liczyłam po cichu , że nie jest tak do końca zły. Pomyliłam się. Andreas wyraźnie powiedział, że to on.
-Andreas?- Lea z zamyśleniem wpatrywała się w skocznię. Zdziwiłaby się gdyby akurat on powiedział coś innego. Odkąd się dowiedział , że jej przyjaciółka sypia z Richardem. Był w stanie zrobić wszystko, żeby się go pozbyć.  Dlatego nie wierzyła w to. I nie miała pojęcia. Jakim cudem Emily tak nagle w to uwierzyła.  Dzisiaj wieczorem , po zawodach w austriackim Hinzenbach. Miała się tutaj zjawić całą niemiecka kadra. Lea liczyła , na to że Stephan z którym zawsze dobrze się dogadywała. Pomoże jej jakoś skontaktować się z Richardem. Musiała to w końcu wyjaśnić.  Dość miała tego udawania i kłamstw w około.