33

 
    Richard nie miał pojęcia co myśleć o całej tej chorej sytuacji w której się znalazł. Słowa Lei spowodowały kompletny mętlik w jego głowie. Jakim cudem Emily to z nim przeżyła ten swój pierwszy raz. . Jeśli tak naprawdę ciągle go odkładała . Czekając na tego jednego jedynego. A przeżyła go z nim. Z kimś kto zniszczył jej życie. Teraz wszystko było dla niego jeszcze bardziej niezrozumiałe.
  Z jednej strony wszystko w jakiś dziwny sposób przyciągało go do tej dziewczyny . Z drugiej wiedział , że musi się od niej trzymać z daleka. Nie chciał jeszcze mocniej mieszać w jej życiu. I tak już wywrócił je do góry nogami. Zabierając jej wszystko o czym zawsze marzyła.
  Był świadomy tego, że nie miał najmniejszych szans konkurować z Andreasem. Który był gotowy dla dziewczyny poświęcić całe swoje życie. Który kochał ją i nigdy jej nie skrzywdzi.

  Zbliżył się do jej pokoju i lekko zapukał. Wydawało mu się,  że coś słyszy.  Miał przeczucie , że ktoś jest w środku. Nie doczekał się jednak zaproszenia. Zrezygnował i odszedł kilka kroków. Jednak coś nie dawało mu spokoju. Markus do niej szedł. Więc powinni tam być. Odwrócił się i nacisnął klamkę.
-Lea mówiła, że... - przerwał wpatrując się w scenę na łóżku. Na początku chciał wyjść myśląc, że w czymś przeszkodził. Dopiero po chwili zauważył, że dziewczyna szarpie się i wcale nie ma ochoty na zbyt natarczywe pocałunki Markusa. Który nawet nie zauważył jego pojawienia się w pokoju.
- Powiedziałem Ci już wczoraj , że masz się trzymać od niej z daleka - szarpnął go za ramię. Markus był tak zaskoczony , jego widokiem . Że nie zdążył nawet zareagować gdy pięść Richarda znalazła się na jego szczęce.
 W jednej chwili  puścił dziewczynę.  Wpatrywał się w niego w szoku jakby nie do końca, zdając sobie sprawę z tego co chciał zrobić.
-Przepraszam Em. Nie mam pojęcia co we mnie wstąpiło - odezwał się cicho.
Blondynka nie odezwała ani słowem. Patrząc na niego ze strachem.
-Lepiej będzie jak teraz stąd wyjdziesz- wycedził Richard przez zaciśnięte zęby.
-Nie chciałem jej zrobić nic złego. Przysięgam.
-Wynoś się stąd  - od dnia wypadku oboje się zmienili. Nie potrafił się już dogadać  z Markusem.  Który stał się wyrachowanym i bezwzględnym chłopakiem. Richard miał wrażenie, że nic go nie interesowało. Za wszelką cenę chciał dopiąć swego. Nie zważając na nic . I na nikogo.

  Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi usiadł przy dziewczynie.
-Nic Ci nie jest ? - odgarnął włosy z jej twarzy. I delikatnie starł łzy spływające po policzkach. Przytaknęła i  podciagnela nogi pod brodę . W rękach kurczowo trzymała jego bluzę.
-Chcesz zostać sama ?
Spojrzała na niego przestaszona i pokręciła głową przecząco.
-Może zawołam Leę?
-Dziękuję.  Kolejny raz - odezwała się w końcu.
-Nie ma za co. Pójdę po Twoją przyjaciółkę  - podniósł się, ale dziewczyna od razu szarpnęła go za rękę.
- Posiedzisz tutaj chwilę?
- Em, Emily- poprawił się szybko - to chyba nie jest dobry pomysł.
-Chwilę - spojrzała na niego błagalnie .  Zwinęła się w kłębek i dodała cicho - obiecuję, że nie rzucę się na Ciebie. Nie martw się.
 -To mnie akurat nie martwi- mimo wszystko uśmiechnął się  i z powrotem zajął przy niej miejsce.  Nie potrafił jej odmówić. Nie miał tylko pojęcia jak wytłumaczyłby  się Andreasowi, gdyby  ten zdecydował się tu przyjść. Dziewczyna przymknęła oczy.
-Może być Em - odezwała się po kilku minutach gdy myślał,  że już zasnęła.
-Śpij Em - pogładził ją po policzku. Poczekał jeszcze chwilę i poszedł zawołać Leę. Jego bluza nadal tkwiła w rękach dziewczyny.

  Wyszedł przed budynek , z zamiarem poszukania Lei. Niestety zaraz za drzwiami czekał na niego Markus. Richard  z całą pewnością nie miał teraz ochoty rozmawiać z kumplem. Jedyne na co miał ochotę , to przyłożyć mu kolejny raz. Wyminął go jednak , nie zwracając na niego uwagi. Chłopak złapał go za ramię.

-Przepraszam.

-Mnie? - warknął na niego- kompletnie Ci odbiło? Zdajesz sobie sprawę z tego co chciałeś jej zrobić? Wiesz jak ona się czuje? Co Ty sobie myślałeś? 

-Nie mam pojęcia. Możesz sobie o mnie myśleć co chcesz. Ale mi naprawdę zaczęło na niej zależeć. I nigdy bym jej nie skrzywdził.

-Jasne. Zapominasz o jednym . Już to zrobiłeś. A ja ponoszę za to konsekwencje.

-Wiem. I dziękuję.

-Przepraszam. Dziękuję. Normalnie Cię nie poznaję- zakpił z niego.

-Daj spokój Richie.

-Muszę znaleźć Leę- Richard odwrócił się i ruszył w stronę boiska.

-Czekaj. Co z tym zrobisz?

-Więc to Cię martwi? Że Werner wypieprzy Cię z kadry . Jak dowie się wszystkiego.

-To nie tak.

-Powinienem im powiedzieć. Ale wiesz co? Szkoda mi Andreasa. Niepotrzebne mu kłopoty. A chyba by Cię zabił.

-Dzięki.

-Powtarzasz się. A ja nie robię tego dla Ciebie. I nie jestem pewny tego co zrobi Em. Bo na jej miejscu nie trzymałbym tego dla siebie.

-Pogadam z nią.

-Nawet się do niej nie zbliżaj - Richard zrobił krok w jego stronę - jeśli jeszcze raz Cię przy niej zobaczę. Andreas dowie się o tym co chciałeś jej zrobić. A ona w końcu pozna całą prawdę o wypadku. I możesz być pewny , że teraz to mnie uwierzy.
-Skąd masz tą pewność? - w oczach Markusa pojawiła się złość.
-To akurat nie jest Twoja sprawa.
-Więc jednak. Miałem rację- chłopak zaśmiał się ironicznie- kręcicie ze sobą. Może nawet sypiacie. Ciekawy jestem czy Andreas wie , że pieprzysz jego ukochaną Emily?
-Pieprz się Markus- bez zastanowienia walnął go pięścią w nos. Chłopak zatoczył się do tyłu. Ale z twarzy nie schodził mu ironiczny uśmiech. Richard odwrócił się na pięcie i poszedł w kierunku boiska poszukać Lei, zostawiając Markusa samego.

-Idź do Em - Richard usiadł przy dziewczynach wpatrujących się w jego grających kumpli.

-Coś się stało? - Lea podniosła się szybko , otrzepując spodenki z piasku.

- Emily pewno sama Ci powie. Na razie zasnęła, ale nie powinna być sama gdy wstanie .

- Czy Wy znowu .... - Lea przerwała widząc że Lisa nie spuszcza z nich wzroku.

- Nie martw się.  Obiecałem Ci że będę się trzymał od niej z daleka. I teraz dotrzymam słowa. Ale jak wiesz Markus u niej był i to nie było przyjemne spotkanie.

- Będę u Emily gdybyś czegoś potrzebowała-  rzuciła jeszcze w kierunku Lisy i pobiegła w stronę budynku.

  Otworzyła cicho drzwi i usiadła w kącie jej łóżka. Emily obudziła się  już po kilku minutach. Usiadła gwałtownie na łóżku przecierając opuchnięte od płaczu oczy. 

- Co tutaj robisz Lea ?

- Richard  mnie przysłał. Był dosyć zmartwiony.  Coś się stało?- Lea zmarszczyła brwi i przysunęła się bliżej.

Emily pokręciła głową przecząco, ale nie odezwała się . Jej palce odruchowo zacisnęły  się w pięści.

- Em.  Co się stało?

-Markus u mnie był- szepnęła. 

-No wiem. Słyszałam jak się z nim umawiasz.

-On.... - dziewczyna przerwała na chwilę- zaczął mnie całować. W ogóle nie reagował na moje protesty. Nie wiem co by się stało gdyby nie Richard.

-Powinnaś powiedzieć Andreasowi. Nie możesz tego tak zostawić.

-Nie Lea. To moja wina. To ja na początku niepotrzebnie zawracałam mu w głowie, robiąc nadzieję.
-Jak możesz w ogóle myśleć , że to Twoja wina?
-Bo tak jest Lea. Pojawiam się , mieszam w ich życiu. Sama nie wiem czego chcę i co czuję.
-Em....
-Dajmy temu spokój, dobrze?- przyjaciółka słabo uśmiechnęła się do niej i zmieniła temat- Gdzie Lisa?
-Została z Richardem na boisku. Cała reszta gra w siatkówkę.
-Ogarnę się i może pójdziemy na jakiś spacer? Muszę zając czymś myśli.
-Jasne Em. Jak chcesz- Lea uśmiechnęła się w jej stronę- tylko zrób coś w końcu z tą bluzą. Richard miał ją stąd zabrać.
-Rozmawiałaś z nim? - Em zatrzymała się w pół kroku w drodze do łazienki.
-Tak jakby.
-Po co Lea? - dziewczyna wpatrywała się w nią mrużąc oczy. Chwyciła bluzę do rąk i wrzuciła ją w kąt szafy.
-Martwię się o Ciebie. I chciałam wiedzieć co mu chodzi po głowie.
-I??? - dziewczyna z niecierpliwością wpatrywała się w Leę.
-Powiedział , że da Ci spokój. Że będzie się trzymał od Ciebie z daleka.
-Mam nadzieję - Em prychnęła z ulgą. Ale Lea mogła przysiąc , że w jej oczach momentalnie pojawiły się łzy.



 Wchodzę do łazienki głośno trzaskając drzwiami. Nareszcie, da mi spokój. Nareszcie przestanie się do mnie zbliżać. Słowa Lei odbijają mi się w głowie. Staję przed lustrem. I próbuję się uśmiechnąć.   Niestety nie wiem czemu , zamiast tego po moich policzkach kolejny raz spływają gorzkie łzy.
Opanuj się. Zaciskam dłonie z całej siły czując wbijające się w skórę paznokcie. Przecież o to mi chodziło. Żeby on zniknął na zawsze. Żebym nie musiała na niego patrzeć po tym co mi zrobił.
Przemywam twarz zimną wodą i dokładnie szczotkuję zęby.  Szybkim ruchem rozczesuję włosy i przywołuję na twarz uśmiech.
-Jestem gotowa- staję w drzwiach łazienki, patrząc na Leę.
-Wszystko w porządku?
-Tak. Chodźmy po Lisę- powoli wychodzimy z budynku, kierując się w stronę boiska. Gdy w końcu  dochodzimy na miejsce. Lisa macha mi wesoło na powitanie, przerywając na chwilę swoją rozmowę z Richardem. Obydwoje podnoszą się i stają przed nami.
-Idziemy na spacer. Jesteś chętna? - Lea spogląda na nią z uśmiechem. Nie słyszę jej odpowiedzi bo chłopak zajmuje miejsce z mojej lewej strony i odzywa się cicho.
-Lepiej się czujesz?
-Tak . Jeszcze raz dziękuję- mimowolnie uśmiecham się. Nie potrafię oderwać od niego wzroku.
-Idziemy? -radosny głos Lisy wyrywa mnie z otępienia. Ciągnie mnie za rękę. Wybucham śmiechem.
-Powoli. Nie potrafię jeszcze tak szybko.
-Może potrzebujecie przewodnika? - Andreas nagle pojawia się przed nami. Na widok jego skruszonej miny, mam ochotę po protu wtulić się w jego ramiona. Zaraz jednak przypominam sobie jego poranną propozycję. A raczej żądanie. Bo nie dał mi wyboru.
-Potrzebujemy - śmieje się Lisa.
-Niekoniecznie- odzywam się w tym samym momencie.
-Em, przepraszam - chłopak przyciąga mnie do siebie.
-Prysznic by Ci się przydał, a nie spacer - prycham. Ale uśmiecham się. Nie potrafię długo się na niego złościć. Potrzebuję go. Przy nim czuję się bezpieczna. Wszystkie problemy znikają gdy jest obok.
-Będę gotowy za kilka minut. Dogonię Was- całuje mnie  w policzek i już po chwili go nie ma.


-Jestem- chłopak dochodzi do nas , ledwo   dochodzimy  do domu dziecka. Chwyta mnie za rękę i czeka, aż dziewczyny wyprzedzą nas trochę - naprawdę przepraszam Em. Nie wiem co sobie myślałem.
-Nie myślałeś Andreas. Albo znowu myślałeś tylko o tym czego Ty chcesz.
-Wiem Em. Po prostu nie potrafię sobie wyobrazić tego , że Cię tu nie będzie. Że przez większość roku będzie nas dzielić tyle kilometrów.
-Powiedziałam , że zostanę.
-Nie chcę Cię do tego zmuszać. Jeśli nie chcesz, nie musisz tego robić. Zrozumiem to- spoglądam na niego. Czy ja wiem czy nie chcę? Jak zawsze nie mam pojęcia czego chcę. Z jednej strony bardzo chcę tu zostać. Z Agnes, z nim i z dzieciakami. Uwielbiam je. I nie chcę ich zostawiać. Z drugiej strony. Ciągle tęsknie za mamą i dziewczynami. A przecież one niedługo wyjadą. Nie mogą tu siedzieć wiecznie. I jest jeszcze Richard. Z którym łączy mnie jakaś chora relacją. Której nie mogę i nie chcę dłużej kontynuować. To z Andreasem chcę być. To on sprawia , że się uśmiecham.
 Ale on przecież obiecał , że nie będzie się do mnie zbliżał. Więc , nic nie stoi mi na przeszkodzie.
-Zostanę Andreas- uśmiech na jego twarzy uświadamia mi , że podjęłam dobrą decyzję- ale obiecaj mi , że już nigdy nie zachowasz się w ten sposób.
-Przysięgam Em- chłopak przystaje i spogląda mi prosto w oczy. Składa na moich ustach krótki pocałunek. A ja mocno wtulam się w jego ramiona.
-Coś ten przewodnik  wybrakowany - śmieje się Lea, gdy w końcu do nich dochodzimy- kompletnie nie interesują go jego turystki.
-E tam , jedna interesuje go aż nadto- Lisa mruga do mnie.
-Moja znajomość Oberstdorfu kończy się na skoczniach i ośrodku- wybucha śmiechem chłopak - musiałybyście zabrać ze sobą Karla i Richarda.
-Mieszkają tutaj? Gdzieś w pobliżu?- Lisa jest zainteresowana wszystkim co ich dotyczy.
-Karl kawałek dalej. A Richard tutaj zaraz za rogiem- podążam wzrokiem w kierunku wskazywanym przez Andreasa. I nie mam pojęcia dlaczego zapamiętuję, ulicę i numer przy którym znajduje piętrowy biały budynek.
-A zabrałbyś nas na skocznię? - Lisa wpatruje się w niego błagalnym wzrokiem.
-Byłaś już- przewracam oczami.
-Ale tylko na Audi Arenie.
-Jest ich tu więcej ?- po moich słowach oboje z Andreasem wybuchają śmiechem.
-No co? Nie moja wina , że nie mam o tym większego pojęcia.
-Jakieś sześć kilometrów stąd jest druga największa na świecie skocznia do lotów - odzywa się chłopak gdy przestają się śmiać- jak tylko wrócę z Wisły. Zabiorę Was tam samochodem. Dla Emily to chyba jeszcze trochę za daleko.
Lisa od razu rozpromienia się po jego słowach i wdaje się w dyskusję z Leą, Zostawiając nas znowu samych. Wracamy powoli trzymając się za ręce.
-Zostaniesz dzisiaj ze mną? - szepczę mu do ucha gdy stajemy pod moim pokojem. Nie mam najmniejszej ochoty zostawać sama.  I nie wiem czy jest to spowodowane strachem , że mógłby wrócić do mnie Markus. Czy tym , że nie chcę się z nim rozstawać. A może tym wszystkim chcę zagłuszyć swoje olbrzymie wyrzuty sumienia które nie dają mi spokoju.