34

  

  Andreas leżał na łóżku z niecierpliwością wpatrując się w drzwi łazienki. Za którymi kilka minut temu zniknęła Emily. Słyszał szum wody lejącej się z prysznica. I wprost  nie potrafił się doczekać, aż dziewczyna w końcu zajmie miejsce przy nim .
   Jutro wyjeżdżali na pierwsze zawody letniego Grand Prix. Odbywające się w oddalonej o prawie  tysiąc kilometrów stąd , Wiśle. Lubił  tam jeździć. Na skoczni zawsze zbierał się komplet widzów. Co niestety nie zdarzało się wszędzie. Atmosfera tworzona przez polskich kibiców była jedną z najlepszych na świecie. Mógłby ją porównać jedynie z zawodami w Planicy, które kończyły ich kilkumiesięczny sezon.
   Złapał się na tym , że chyba pierwszy raz w swojej karierze. Chciałby już mieć przed sobą ostatni weekend marca. I trochę wolnego. Które mógłby spędzić z Em. A przecież przed nim była dopiero inauguracja sezonu letniego. A gdzie tam dopiero zima. Przed nim było osiem miesięcy pracy . I góra trzy dni w domu tygodniowo. Zazwyczaj wracali w poniedziałek , a w czwartek już ruszali dalej.       Czasem nie opłacało im się wracać w ogóle. I przemieszczali się z miejsca na miejsce. Jeszcze niedawno podobało mu się takie życie na walizkach. Ale teraz poznał Em. I najchętniej całkowicie zrezygnowałby z wyjazdów.

-O czym tak myślisz? - był tak pogrążony we własnych myślach , że nawet nie zauważył dziewczyny która wyszła z łazienki. I stanęła przed nim , przy łóżku. Jego wzrok prześlizgnął się po jej ciele.  Mokre włosy opadały jej na ramiona. Luźna koszulka sięgała jej do połowy ud. Od razu przeszło mu przez głowę. Co ma pod nią. Czy cokolwiek ma.
-O zakończeniu sezonu- westchnął.
-On się jeszcze dobrze nie zaczął- parsknęła śmiechem, kładąc się przy nim.
-Używasz w ogóle ręcznika? - zaśmiał się , gdy poczuł wtulające się w niego mokre ciało blondynki.
-Czasem - szepnęła. Jeszcze mocniej się do niego przytulając.  Oparł głowę na ręce i chwilę się jej przyglądał.
-Na pewno się już na mnie nie złościsz?
-A sądzisz , że gdybym się złościła, byłbyś tu teraz?- uśmiechnęła się do niego. Nie odpowiedział pochylił się nad nią i delikatnie ją pocałował. Westchnął cicho, gdy rozchyliła usta i splotła ich języki ze sobą. Przylgnęła do niego całym ciałem. Przez cienki materiał  koszulki wyczuł jej piersi. I od razu jego dłoń powędrowała w tamtym kierunku. Poczuł , że blondynka nagle się spięła, ale nie przerwała jego pieszczot.
  Odsunęła się na moment , by już za chwilę kolejny raz się do niego przytulić. Jedną rękę wplotła mu we włosy, a drugą błądziła po jego torsie.
  Andreas z każdym jej kolejnym ruchem, coraz mniej nad sobą panował. Zatracał się w jej pocałunkach. Nie potrafiąc już skupić się na niczym innym. W tym momencie liczyła się dla niego tylko ona i jej pocałunki. Emily wsunęła się pod niego jednym ruchem. Jęknął tylko i szybko pozbył się t-shirta. Miał wrażenie , że jej usta są wszędzie. Całowała jego szyję, schodząc ustami  coraz niżej.
  Gdy zaczął przesuwać  rękę w dół, nagle go  odepchnęła.  Andreas w pierwszej chwili nie zareagował. Pochylił się nad nią i zaczął coraz mocniej  całować.
- Przestań- szepnęła pomiędzy jego pocałunkami. Gdy nadal nie przestawał , szarpnęła się gwałtownie. Wyślizgując się z pod niego .
- Co się stało Em ? - spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem. Zagryzł wargę i próbował opanować oddech.
- Przepraszam- odezwała się cicho. Po jej policzku spłynęła pojedyncza łza- nie mogę Andreas. Nie dzisiaj.
- Rozumiem Emily- uśmiechnął się słabo. Choć nie był tym zachwycony- nie musisz przepraszać.
- Ale...
-Daj spokój- pocałował ją w czubek głowy - poczekam. Aż będziesz gotowa. Nie zamierzam Cię do niczego zmuszać.
Dziewczyna uśmiechnęła się smutno.  Wtulając twarz w jego szyję.
- Dziękuję- odezwała się jeszcze ciszej i dodała ze strachem  - ale zostaniesz  ze mną?
-Jak możesz pytać w ogóle?- wymruczał w jej włosy.
- Nie wiem.  Wystraszyłam się, że sobie pójdziesz.
-Nigdzie się nie wybieram Emily. No  chyba że pod prysznic -zaśmiał się cicho - zimny chyba mi się teraz przyda.

  Andreas zniknął za drzwiami łazienki. A ja wyszłam przed budynek odetchnąć chłodnym powietrzem nocy. Chciałam spróbować poukładać sobie wszystko w głowie. Wszystko, co wydarzyło się przed chwilą.
 Ja tak zwyczajnie nie mogłam. Nie potrafiłam . Nie zdołałam się przełamać. Nie mam pojęcia dlaczego.  Przecież czułam,  że chcę. Że jestem gotowa oddać mu wszystko. Widziałam , że mu na tym zależy. Że już od dawna ma ochotę kochać się ze mną. Nawet zaprosiłam go dzisiaj tutaj żeby w końcu posunąć się dalej. Ale gdy poczułam jego ręce coraz śmielej błądzące po moim ciele. Stchórzyłam. I mogę sobie tłumaczyć, że to przez poranną sytuację  z Markusem. Że się wystraszyłam.
  Prawda niestety jest całkiem inna. Wprost przerażająca. Tak okrutna , że gdyby Andreas ją odkrył  . Znienawidziłby mnie na zawsze. Ale on nie może się dowiedzieć. Nie mogę go  zranić. On nie zasługuje na coś takiego. A może to ja nie zasługuję na niego ?
  Przecież on jest wprost idealny. Wymarzony chłopak dla każdej dziewczyny. Gdybym miała wyobrazić sobie idealnego chłopaka to byłby nim właśnie on.
 Więc dlaczego do cholery. Moje myśli wciąż krążą w innym kierunku. Moje usta chcą całować kogoś innego. Nie tego idealnego chłopaka. Który wspiera mnie od początku. Który ciągle przy mnie jest. I który sprawia, że każdy dzień wydaje się lepszy.


- A więc tutaj zniknęłaś - Andreas zajął miejsce przy mnie. I przez chwilę w ciszy wpatrywaliśmy się w ciemne niebo.
-Chciałam  pomyśleć- spojrzałam na niego słabo się uśmiechając.
-Pomyśleć? - zaśmiał się cicho- o czymś  przyjemnym ?
-A jak sobie nie poradzę w domu dziecka?
-Nie poradzisz? Przecież dzieciaki Cię kochają.
-Teraz przychodzę tam na chwilę. To zupełnie coś innego, niż praca tam. Nie mam żadnego doświadczenia. Nigdy nie zajmowałam się dziećmi.
-Najważniejsze jest Twoje podejście Emily. Nic więcej nie jest potrzebne. A Ty uwielbiasz tam chodzić. Przebywać z nimi. Pomagać.
-Mam nadzieję , że masz rację. Nie chciałabym ich zawieść.
-Zawieść Em? Ty nie potrafiłabyś zrobić czegoś takiego- chłopak obejmuje mnie ramieniem. Przełykam nerwowo ślinę. Gdyby wiedział jak bardzo się myli. Gdyby wiedział jak bardzo zawiodłam jego. Zupełnie zmieniłby zdanie na mój temat.




   Było niedzielne popołudnie. Lea leżała na trawie, wpatrując się w bezchmurne niebo. Jej przyjaciółka wystukiwała z uśmiechem kolejną wiadomość na swoim telefonie. Ledwo odłożyła go na bok. A dźwięk kolejnego smsa , przerwał ciszę.
-Po co w ogóle go odkładasz? - Lea parsknęła śmiechem. Przestała już liczyć który raz dzisiaj usłyszała ten dźwięk. Zgubiła się gdzieś po piętnastym.
  I tak było codziennie. Odkąd w czwartek Andreas z chłopakami wyjechali do Wisły. Telefon milknął tylko w czasie treningów i zawodów. Miała wrażenie , że chłopak składa Em relację z każdej minuty w której go przy niej nie ma.
 
Uśmiechnęła się do siebie. To było takie urocze. Ciekawe , kiedy w niej ktoś się tak zakocha. Kiedyś myślała , że będzie to Elias. Spotykali się jeszcze przez parę tygodni po wypadku Em. Ale później oboje stwierdzili , że nie ma to większego sensu.  Przestali się dogadywać. Ona trzymała stronę Em. A on swojego przyjaciela. I najlepszym wyjściem było wtedy zerwanie. Czasem , tego żałowała. W końcu było im ze sobą dobrze.  Można powiedzieć, że byli ze sobą szczęśliwi. Ale Elias nigdy nie patrzał na nią w taki sposób jak Andreas na Emily.
  I chyba nikt nigdy nie będzie na nią patrzał w ten sposób. Znalezienie drugiego takiego jak Andreas graniczyło z cudem.


-Co zamierzasz Em?- odezwała się kolejny raz, gdy telefon umilkł na dłuższą chwilę. Oznaczało to jedno. Zaczął się trening przed konkursem.
-To znaczy?- przyjaciółka spojrzała na nią z lekkim uśmiechem. Który towarzyszył jej, odkąd busy z niemiecką kadrą odjechały w czwartek z parkingu. Brak Richarda i Markusa w pobliżu. Dobrze na nią wpływał. Emily była radosna i rozluźniona. Zachowywała się  prawie jak przed wypadkiem.
-No wiesz. Z Andreasem , Markusem no i Richa...
-Nie wiem o co Ci chodzi - przerwała jej szybko.
-Em, jestem Twoją przyjaciółką. Znam Cię jak nikt inny. Mnie oszukiwać nie musisz.
-Jestem szczęśliwa z Andreasem. Dlatego nie wiem skąd to pytanie.
-Na pewno?
-Lea, a kto by nie był. Mając takiego chłopaka przy sobie?- Emily zaśmiała się unikając jej spojrzenia.
-Ktoś kto jest zakochany w kimś innym- Lea ściszyła głos.
-To mnie nie dotyczy. Chwilowo nie jestem zakochana w nikim Lea. Ale będę robić wszystko , żeby to Andreasa obdarzyć uczuciem.
-Nie idzie się zakochać na zawołanie Emily. To tak nie działa.
-Lubię go Lea. Bardzo.
-Myślisz , że to wystarczy?
-Na razie wystarczy.
-Na jak długo Em?
-Na długo Lea. Jestem pewna, że wszystko w końcu się ułoży - blondynka chwyciła Leę za rękę i wstała- chodź pójdziemy obejrzeć zawody. Obiecałam Andreasowi , że będę trzymać za niego kciuki.
-Nie zmieniaj tematu - prychnęła Lea.
-Nie chcę o tym rozmawiać - przyjaciółka odwróciła się gwałtownie w jej stronę- myślisz , że jest mi łatwo? Że dobrze się czuję z tym , że go zdradziłam ? Myślisz , że nie mam wyrzutów sumienia?
-Przecież wiem , że nie jest Ci łatwo. Ale ja po prostu Cię nie rozumiem. Dlaczego pozwalasz na to żeby Andreas coraz mocniej się w Tobie zakochiwał? Dlaczego tego nie skończysz Emily? Teraz póki nie jest jeszcze za późno? Z każdym kolejnym dniem będzie coraz gorzej. Pomyśl jak on się poczuje gdy dowie się co zrobiłaś.
-Ja nie chcę tego kończyć, Lea. Ja chcę z nim być. Chcę żeby on był szczęśliwy. Chcę się w nim zakochać. Tak mocno jak on we mnie. On tyle dla mnie zrobił. Nie chcę żeby on cierpiał.
-Jesteś mu wdzięczna. Robisz to żeby mu się odwdzięczyć. Traktujesz go jak przyjaciela. Obawiam się , że to się nie zmieni. Nie zmusisz się do miłości Em. Ile razy mam Ci to powtarzać?
  Em spojrzała na nią smutno, nie odezwała się jednak więcej. Wolnym krokiem ruszyła w stronę Lisy która stała już w drzwiach niecierpliwie przestępując z nogi na nogę. No tak zawody, przemknęło Lei przez głowę. Dokończą tą rozmowę kiedy indziej. Emily nie może postępować w ten sposób. To nie było w porządku . Przecież obydwoje będą cierpieć. A według niej , Em już cierpiała. Mimo , że tak bardzo chciała to ukryć.