38

 Andreas z niepokojem wszedł do pokoju. Zatrzymał się w drzwiach i spoglądał na obejmujące się dziewczyny. Przełknął ślinę na myśl o tym, że Emily o wszystkim opowiedziała Lei. W końcu były przyjaciółkami . Na pewno rozmawiały ze sobą o wszystkim. Ta, jednak uśmiechnęła się do niego i wyszła z pokoju. Więc Em nic nie powiedziała. Odetchnął z ulgą. I usiadł na łóżku wpatrując się w blondynkę, wkładającą ciuchy do walizki.
-O której wyjeżdżamy? Mam nadzieję , że teraz się wyrobię i nie trzeba będzie na mnie czekać- odezwała się jak gdyby nigdy nic. Zaśmiała się, trochę nerwowo.
-Zdążysz Em. Możesz to na chwilę zostawić?- chwycił ją za ręce. Usiadła przy nim. Widział jednak , że nie miała na to ochoty.
-Wolałabym to skończyć.
-Musimy porozmawiać Emily- słowa z trudem przechodziły mu przez gardło- Nie mam pojęcia jak mam Cię przepraszać. Nie chciałem tego . To nie tak miało wyglądać. Nie chciałem Cię skrzywdzić. Jesteś w stanie o tym zapomnieć? Wybaczyć mi?
  Dziewczyna nie odzywała się. Wpatrywała się pustym wzrokiem w drzwi . Jakby miała nadzieję , że zaraz ktoś w nich stanie. I zabierze ją od niego.
-Wiem , że cokolwiek bym nie powiedział. I tak mnie  nie usprawiedliwi. Zachowałem się jak skończony cham. Jak idiota.  I zrozumiem jeśli nie będziesz chciała mieć ze mną nic wspólnego- ciągnął dalej. Coraz bardziej przerażony tym , że go zostawi. Że zabierze swoje rzeczy i po prostu odejdzie. Do niego. Do Richarda. Odwróciła się w jego stronę. Spojrzała mu prosto w oczy.
-Dlaczego to zrobiłeś?
-Nie wiem Em- skłamał. Przecież wiedział. Znów na moment ogarnęła go wściekłość , że sypia z jego przyjacielem. Opanował się szybko. Jeżeli chciał z nią być. Musiał o tym zapomnieć. Nie mógł pozwolić by znowu puściły mu nerwy- chyba za dużo wypiłem. Choć to w żadnym stopniu mnie nie usprawiedliwia. Nie potrafię sobie wybaczyć, że cierpisz przeze mnie.
-Bałam się.
-Wiem Em. Nigdy więcej tego nie zrobię. Tylko wybacz mi . Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie Emily- chwycił ją za ręce- kocham Cię .  Jesteś dla mnie wszystkim.
  Dziewczyna patrzała na niego szeroko otwartymi oczami. Bez słowa kiwnęła głową. Nie wiedział czy może to uznać za dobry znak z jej strony. Uśmiechnął się do niej . Delikatnie odwzajemniła uśmiech. Teraz musi tylko pozbyć się z jej życia Richarda.  

-Możemy pogadać- Andreas podszedł do przyjaciela jak gdyby nigdy nic. Jakby  w ogóle nie miał ochoty go zabić. Za to że sypiał z Emily. Z jego Emily.
- Jasne. Coś się stało? - Richard zatrzymał się w pół kroku. I spojrzał na niego zaniepokojony.
- Właściwie to nie powinienem Ci tego mówić . Ale  w końcu przyjaźnimy się od dobrych kilku lat - Andreas przerwał na chwilę i odetchnął głęboko- Emily chce iść na policję. Jak tylko wrócimy do Oberstdorfu.
- Na policję? - Andreas widział szok malujący się na twarzy przyjaciela. No tak. Tego się pewno nie spodziewał. Miał ochotę zaśmiać się mu prosto w twarz.
- Próbowałem z nią rozmawiać. Wybić jej to z głowy. Ale jest zdecydowana. Twierdzi,  że dopiero wtedy pogodzi się z wypadkiem . Kiedy w końcu poniesiesz karę.
- Jasne.  Rozumiem . Nie będę naciskał żeby zmieniła decyzję- ból na twarzy przyjaciela uświadomił mu . Jak bardzo jemu też zależy na Emily. Zalała go kolejna fala wściekłości.
-Wydaje mi się że lepiej będzie jak zgłosisz się sam. Wiesz łagodniejszy wyrok ,te sprawy. Zrób to jak najszybciej.
-Zrobię to jak tylko wrócimy. Jeżeli tylko Emily wtedy poczuje się lepiej - Richard odwrócił się i skierował swoje kroki w stronę busa. Andreas uśmiechnął się do siebie z zadowoleniem.

  Lea kilka minut temu zajęła miejsce w jednym z dwóch busów stojących na parkingu. Teraz z zaciekawieniem przyglądała się dwójce chłopaków którzy rozmawiali ze sobą na chodniku.
  Od śniadania ciągle coś jej nie pasowało. Coś było nie tak. I była pewna że się nie myli. Jej myśli nagle przerwał Richard . Usiadł zaraz za nią z nieobecnym wyrazem twarzy. Kolejny raz spojrzała w okno. Andreas nadal stał w miejscu uśmiechając się do siebie. 

  Po chwili podeszła do niego Em i razem skierowali się do drugiego samochodu. Lea nawet stąd widziała smutek na jej twarzy. Mimo że dziewczyna za wszelką cenę starała się uśmiechać.
-Może Ty mi powiesz co się stało? - gwałtownie odwróciła się do bruneta - wszyscy od rana dziwnie się zachowujecie. Tylko nie próbuj wciskać mi jakiejś grypy czy czegoś takiego.
- Nie zamierzam - chłopak zaśmiał się smutno.
-Wiec? - ponagliła go.  Widziała jak cała reszta zbliża się do busów.
- Emily chce iść na policję.  Myślałem że po tym jak porozmawialiśmy w nocy..  -przerwał nagle  - zresztą nieważne. Ma do tego pełne prawo.
- To niemożliwe Richard - Lea nie mogła w to uwierzyć. Znała ją . Była pewna, że Em nigdy nie poszłaby z tym na  policję.
- To prawda Lea. Andreas właśnie mi to powiedział.
- Poczekaj chwilę. Powiedziałeś jak porozmawialiście w nocy. Kiedy Wy ze sobą rozmawialiście ?
- To jednak nie o wszystkim Ci mówi - spróbował zażartować.

-Daj spokój- ściszyła głos i usiadła koło niego. Lisa , Markus , David i  Stephan już zajęli swoje miejsca- wyszedłeś z klubu z tą całą Iris. To kiedy rozmawiałeś z Em?

-Gdy tylko z nią wyszedłem stwierdziłem , że to nie ma sensu...

-Nie ma sensu bo zależy Ci na Em- przerwała mu.

-To nieważne Lea. Spotkałem ją w windzie. Płakała. Chwilę gadaliśmy na korytarzu i poszliśmy do mnie.

-Tylko gadaliście?

-A czy to ma teraz jakiekolwiek znaczenie?
-Nie wiem. Może ma...
-Pójdę na policję jak tylko wrócimy. Jeśli to ma sprawić, że Emily w końcu będzie szczęśliwa- przerwał jej. Po czym założył słuchawki. Dając jej do zrozumienia, że nie ma ochoty więcej o tym rozmawiać.

  Lea nie mogła się doczekać , aż dojadą na miejsce. Musiała porozmawiać z Em. Ona powinna o tym wiedzieć. Była pewna, że to nie jest decyzja Emily. Ona nigdy nie zdecydowałaby się na pójście na policję.
Wybiegła z busa , gdy tylko zatrzymał się na parkingu. Nie zawracała sobie nawet głowy bagażami. Przecież ktoś i tak je wyciągnie. Nerwowo rozglądnęła się dookoła czy drugi samochód już przyjechał. Z ulgą stwierdziła, że stoi kilka metrów dalej. Szybkim krokiem pokonała drogę do budynku. I z hukiem otworzyła drzwi pokoju przyjaciółki.
-Musimy pogadać- wskoczyła do niej na łóżko.
-Mówiłam , że źle się czuję- Em przymknęła oczy- możemy to przełożyć na wieczór?
-Wieczorem może już być za późno- po jej słowach blondynka nieznacznie uniosła głowę.
-Co się dzieje Lea?
-Richard chce iść na policję.
-Po co?!- Em gwałtownie usiadła na łóżku.
-Podobno Ty tego chcesz.
-O czym Ty mówisz Lea? Wiesz , że to nieprawda. Nigdy bym...- przerwała- zresztą nieważne. Kiedy?
-Teraz - Emily spojrzała na nią przerażona. Wyszła z pokoju głośno trzaskając drzwiami.


  Richard wyszedł z samochodu . I skierował swoje kroki w stronę domu. Otworzył drzwi i rzucił w kąt bagaże. Postanowił wziąć szybki prysznic po podróży i udać się na komisariat. Jeśli Em tego chciała i miała od tego poczuć się lepiej. Nie miał wyjścia.
  Ciągle zastanawiał się nad jej nagłą zmianą decyzji. Przecież w nocy nic na to nie wskazywało. Udało im się nawet ze sobą normalnie porozmawiać. Bez złości. I oskarżeń. A teraz nagle zmieniła zdanie. Nie miał pojęcia dlaczego. Ale w sumie. Od początku jej nie rozumiał. Ich wzajemna relacja była tak dziwna , że nawet nie starał się jej zrozumieć. Wzajemne pożądanie, mieszało się z jej nienawiścią i jego poczuciem winy. Zastanawiał się co by było gdyby spotkali się w innych okolicznościach. Gdyby jego nie było w tym samochodzie. Zresztą teraz to było już nieważne. Nie miało żadnego znaczenia.
Wyszedł z pod prysznica , gdy usłyszał walenie do drzwi. Nawet nie zamierzał otwierać. Nie miał ochoty , ani czasu na przyjmowanie teraz niezapowiedzianych gości. Ktoś chyba usilnie próbował się z nim zobaczyć, bo jeszcze przez kilka minut słyszał natarczywe pukanie.
  Gdy w końcu ustało. I był pewny , że nikogo nie ma za drzwiami. Założył buty i zbliżył się do drzwi. Chciał to mieć już za sobą. Im szybciej to załatwi tym lepiej.
 Zamknął dokładnie drzwi i zbiegł ze schodów. Na początku jej nie zauważył. I prawie na nią wpadł. Emily siedziała na krawężniku pod jego domem. Głowę miała schowaną pomiędzy kolanami.
-Co tutaj robisz?- uklęknął przy niej i dotknął jej ramienia.
-Richard?- podniosła głowę. Po jej policzkach płynęły strumienie łez.
-Tak jakby- zaśmiał się. Dziewczyna podniosła się i stanęła na przeciwko niego.
-Dlaczego?!Co ci strzeliło do głowy?!- nagle zaczęła go okładać pięściami. Był całkowicie zdezorientowany. Nie miał pojęcia o co jej chodzi. Chwycił ją za nadgarstki i przyciągnął do siebie. Blondynka ciągle płakała. Ale momentalnie wtuliła się w jego ramiona. Czuł jak mocno bije mu serce. Miał wrażenie , że zaraz wyskoczy mu z piersi. Że słyszą je wszyscy , którzy przechodzą obok. Odsunął się od niej z żalem. Nie mogli tak stać tutaj przytulając się do siebie. Ludzie przyglądali im się z zainteresowaniem. Wszyscy go tutaj znali. Wiedzieli kim jest. A Emily też pokazała się już na kilkunastu zdjęciach z Andreasem,
-Chodź- pociągnął ją za sobą. Dziewczyna tak mocno ściskała jego rękę. Jakby bała się , że jej zniknie. Otworzył drzwi i wpuścił ją do domu. Stanęła nieśmiało w progu i rozejrzała się z zainteresowaniem.
-Pytałam co Ci strzeliło do głowy?- odezwała się po chwili z wyrzutem.
-Wejdź dalej. Nie będziemy rozmawiać w drzwiach- blondynka posłusznie przeszła za nim do pokoju. Zatrzymała się na środku i nie spuszczała z niego wzroku - skąd wiedziałaś gdzie mieszkam?
-Andreas kiedyś pokazywał Lisie. Ale nie zmieniaj tematu- łzy w jej oczach zamieniły się w złość.
-Myślałem , że nie chcesz mnie widzieć . A Ty ...
-Odpowiedz w końcu - przerwała mu- dlaczego nie chcesz żebym o tym zapomniała? Dlaczego to rozgrzebujesz? Czemu do cholery chcesz żebym przeżywała to w kółko od nowa?
-O czym Ty mówisz Emily?- był całkowicie skołowany. Przecież to ona chciała to zgłosić. To ona postanowiła wrócić do tego wypadku.
-Lea powiedziała, że chcesz iść na policję- dziewczyna usiadła na brzegu łóżka. Teraz już kompletnie niczego nie rozumiał. Usiadł przy niej. Jej ręce od razu owinęły się w okół jego szyi. Z jej ust znów wydobył się szloch- nie możesz. Rozumiesz ? Nie możesz tego zrobić.
-Ale Em...
-Nie chcę tego. Nie chcę do tego wracać. Poza tym....- zawahała się i przerwała na moment. Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy- nie chcę Cię stracić. Rozumiesz?
-Nie chcesz?- wyjąkał- przecież to Ty chciałaś pójść na policję. To Ty stwierdziłaś , że dopiero jak poniosę karę. Będziesz mogła normalnie żyć. Że wtedy zapomnisz o tej pieprzonej nocy.
-O czym Ty mówisz?- dziewczyna odsunęła się od niego i otarła łzy.
-Andreas powiedział mi dzisiaj , że po powrocie z Hinterzarten chcesz iść o wszystkim powiadomić policję. Postanowiłem zrobić to za Ciebie.
Dziewczyna zmrużyła oczy. Nie odzywała się. Myśląc o czymś intensywnie. Na jej twarzy malowało się rozczarowanie zachowaniem swojego chłopaka. Które po chwili zamieniło się w przerażenie.
-On nas widział- szepnęła- widział nas w nocy. Lea mówiła , że wrócił do klubu i  był jakiś dziwny. A potem w pokoju....
Przerwała. Jej ciałem znów wstrząsnął szloch. Mimowolnie przyciągnął ją do siebie. Dziewczyna zaraz wtuliła się w jego ramiona.
-Coś Ci zrobił?
-Nie- odpowiedziała tak szybko. Że nie był pewny czy mówi prawdę. Znów podniosła na niego wzrok- obiecaj mi , że nie pójdziesz na policję. Choćby nie wiem co , ktoś próbował Ci wmówić.
-Tak byłoby lepiej dla wszystkich Em.
-Obiecaj!!!
-Obiecuję- uśmiechnął się do niej. Słabo odwzajemniła uśmiech.
-Muszę iść- podniosła się z lekkim ociąganiem. I skierowała w stronę drzwi.
-Zostań jeszcze chwilę- słowa same wypłynęły z jego ust. Ani przez moment nie wierzył w to , że dziewczyna zostanie.
-Po co?- zatrzymała się w pół kroku.
-Nie wiem- odpowiedział całkiem szczerze- po prostu ...
-Ale tylko chwilę- przerwała mu. Z powrotem zajęła miejsce przy nim na łóżku. Oparła głowę na jego ramieniu i przymknęła oczy.
-Zostawisz go?- przerwał ciszę po kilku minutach.
-Nie mogę- odezwała się cicho- dlatego chciałabym Cie prosić. Żebyś nie mówił mu , że tu byłam. I żebyś w najbliższym czasie, nie pokazywał się w ośrodku. Nie chcę , żeby Andreas myślał , że nadal coś jest między nami.
-Em...
-Proszę Cię. Ja naprawdę chcę z nim być- przerwała mu.
-Jesteś z nim szczęśliwa ?
-Jestem - nie miał pojęcia czemu. Ale był pewny , że ona kłamie. Znowu się podniosła - pójdę już.
Też wstał. I z ociąganiem poszedł za nią w kierunku drzwi. Otworzyła je i odwróciła się jeszcze w jego stronę. Przylgnęła do niego całym ciałem.
-Pamiętaj co mi obiecałeś- szepnęła wprost do jego ucha. Nagle go pocałowała. Szybko i gwałtownie. Jakby tym pocałunkiem chciała się z nim pożegnać. Skończyć ten dziwny układ który był między nimi. Odsunęła się od niego . Zawstydzona spuściła wzrok. I oddaliła się w stronę ośrodka. Ani razu się nie oglądając.